Τα εγκλήματα της Τουρκίας

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Κουβαλώντας το δικό τους σταυρό

Του Κώστα Βενιζέλου

ΣΥΝΗΘΩΣ αυτό γίνεται. Οι κηδείες λειψάνων, ανθρώπων τα ίχνη των οποίων χάθηκαν από το 1974, γίνονται με μια συχνότητα που δεν αφήνει κενό στη μνήμη. Είναι ο πόλεμος κατά της λήθης, τον οποίο συντηρούν οι λίγοι, αυτοί που υποφέρουν. Πασχαλινές ημέρες και οι κηδείες φέρνουν στη μνήμη εικόνες του 1974. Φέρνουν εικόνες της σταύρωσης, κυρίως για τους ανθρώπους που καρτερικά περίμεναν για 37 χρόνια, μια πληροφορία, μια ενημέρωση, μια χαραμάδα στην ελπίδα και στο φως ενός μαρτυρίου. Η ελπίδα, όσο περνούσε ο χρόνος αδυνάτιζε, δεν έχει, όμως, εξαφανισθεί ποτέ. Ήταν η παρηγοριά σε αυτό τον Γολγοθά που επέβαλε η μοίρα, η κατοχική Τουρκία. Οι κηδείες αυτές χωράνε σε μερικά τηλεοπτικά δευτερόλεπτα και στριμώχνονται στα μονόστηλα και τα δίστηλα των εσωτερικών σελίδων των εφημερίδων. Κι όμως, δείχνουν τον πόνο που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι συνειδητά και εκ των πραγμάτων, κράτησαν ζωντανή την κυπριακή τραγωδία που δεν έσβησε παρά την ευμάρεια και την αλλαγή «των προτεραιοτήτων της ζωής».
Κόντρα στις παραξενιές του νεοπλουτισμού, στις υπόγειες διαπλοκές, τις περίεργες πολιτικές κι άλλες συναλλαγές. Κόντρα στη… θρησκεία της καρέκλας και των ρητορικών παραφωνιών των καρεκλοκένταυρων.
Είναι η τέλεση των κηδειών, η συνεχιζόμενη ανοικτή πληγή αυτού του τόπου. Κάθε περίπτωση κουβαλά και μια ιστορία. Τραγική μαρτυρία. Μαρτυρία που επιβεβαιώνει τη βαρβαρότητα του κατακτητή. Εκτελέσεις εν ψυχρώ, με σφαίρες στο κεφάλι. Αυτό το κεφάλαιο δεν μπορεί να κλείσει, παρά τις προσπάθειες των όποιων «συνετών», των οπαδών της όποιας λύσης, ότι δεν πρέπει να χαλά «το κλίμα των συνομιλιών» ( ποιο κλίμα;). Και ταυτόχρονα επαναφέρεται τεχνηέντως εκείνη η γνωστή θεωρία «έκαναν αυτοί, κάναμε και εμείς». Η λογική της ισοπαλίας, που δεν μπορεί να ισχύσει σε εγκλήματα και στον ανθρώπινο πόνο. «Φταίμε κι εμείς;». Μα, «ποιοι εμείς»; Αυτοί που έφταιξαν να πληρώσουν. Δεν θα κουβαλούμε κανένα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Αυτή η λογική, που τείνει να μετραπεί σε ιδεολογία της γνωστής προσέγγισης στο Κυπριακό, απελευθερώνει την πίεση από την Τουρκία. Σε καμία περίπτωση δεν απελευθερώνει την Κύπρο. Άλλοθι δεν υπάρχει. Και αυτή η λογική δεν είναι καινούργια, τουλάχιστον για την Τουρκία, που παράγει κρίσεις, εφαρμόζει επεκτατικές πολιτικές, προβαίνει σε εγκλήματα και κρύβεται πίσω από την τακτική των «ίσων αποστάσεων». Ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός διπλωμάτης πρόξενος στη Σμύρνη, την περίοδο της καταστροφής, στο βιβλίο «η Μάστιγα της Ασίας»(1926), έγραψε για τη θεωρία του 50:50 στις ευθύνες. Μια θεωρία, όπως εξήγησε, που κατανοούσαν οι Αγγλοσάξονες.