Πολύ περίεργη η νέα διαπίστωση του Προέδρου μας, ότι «η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή ηγεσία προσπαθούν να εφαρμόσουν σχέδια Β΄ για προώθηση αναγνώρισης δεύτερου κράτους». Διότι αυτό σημαίνει ότι ο κ. Χριστόφιας πίστευε μέχρι τώρα ότι η Τουρκία είχε και σχέδιο Α΄, που ταυτιζόταν με τις δικές του επιδιώξεις για δημιουργία ενός υγιούς και λειτουργικού ομοσπονδιακού συστήματος και μιας πραγματικής επανένωσης του εδάφους και του λαού. Και τώρα ξαφνικά άλλαξε πολιτική και προσπαθεί να προωθήσει αναγνώριση δεύτερου κράτους. Αλλά, αυτός ήταν εξαρχής ο τουρκικός σχεδιασμός και προφανής στόχος κάθε Προέδρου μετά την εισβολή έπρεπε να ήταν η ανατροπή του. Ακόμα και το 2004 (για να μην ξεχνούμε και την αυριανή επέτειο) όπως αποδείχθηκε με ντοκουμέντα και εκ των υστέρων παραδοχές των πρωταγωνιστών, η Άγκυρα αποδέχθηκε το σχέδιο Ανάν διότι ακριβώς ανταποκρινόταν στο σχέδιο της. Διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, αναγνώριζε δεύτερο τουρκικό κράτος στο νησί και κυρίως, της πρόσφερε εσαεί έλεγχο και κηδεμόνευση σε όλη την Κύπρο. Και μάλιστα μέσα από απίστευτους ακροβατισμούς, γεμάτους κινδύνους και σίγουρες περιπέτειες. Αυτή ήταν η τουρκική επιδίωξη και το 2008 όταν ξανάρχιζαν οι συνομιλίες κι αυτό επισημάνθηκε από πολλούς, που καλούσαν τον Πρόεδρο να εξασφαλίσει τη βάση των συνομιλιών για να αποτρέψει ή έστω να εκθέσει τους τουρκικούς σχεδιασμούς, που τελικά βρήκαν την έκφραση τους με την αμφιλεγόμενη συμφωνία της 23ης Μαϊου 2008.
«Έχουμε όμως να αντιμετωπίσουμε έναν αντίπαλο που τον έχει κυριεύσει η αλαζονεία. Έχουν κατασκευάσει νέα ιδεολογήματα για τον ρόλο της Τουρκίας σε ό,τι αφορά στον ισλαμικό κόσμο. Πείθουν, ένεκα πολλών σκοπιμοτήτων αρκετές δυτικές δυνάμεις και σύμμαχούς τους…», έλεγε ο Πρόεδρος την περασμένη Τετάρτη. Παρόλο που είναι ενθαρρυντικό τ΄ ότι έστω και τόσο αργά ανακαλύπτει το τουρκικό σχέδιο, λέμε ότι είναι περίεργο γιατί μέχρι πρόσφατα είχε άλλη άποψη. Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, για παράδειγμα, σ΄ εκείνο το περιβόητο Brookings της Ουάσιγκτον, όπου ο Πρόεδρος, «προέβη σε μια εις βάθος ανάλυση του κυπριακού προβλήματος, ενώπιον ενός ακροατηρίου αποτελούμενο από πρώην διπλωμάτες, ακαδημαϊκούς κ.α.», όπως μετέδιδε περήφανο το κυβερνητικό πρακτορείο, έλεγε μεταξύ άλλων: «Δεν αμφιβάλω ότι ο Πρόεδρος Γκιουλ κι ο Πρωθυπουργός Ερντογάν θέλουν λύση του Κυπριακού. Ίσως την θέλουν αργότερα». Ο ίδιος ο Πρόεδρος, δηλαδή, ενημέρωνε τους ξένους ότι η τουρκική ηγεσία θέλει λύση χωρίς αμφιβολία και χωρίς να εξηγεί ότι η λύση, που θέλει είναι αυτή που σήμερα περιγράφει, δηλαδή του δεύτερου κράτους και της κηδεμόνευσης όλου του νησιού. Τους ενημέρωνε επίσης, δυο μήνες αργότερα, ότι αν συναντηθεί με τον Γκιουλ και τον Ερντογάν στον Βόσπορο «έστω και ανεπίσημα», για να φάνε ψάρι και να τους εξηγήσει το όραμα του, ήταν σίγουρος πως θα τους έπειθε και θα έλυναν το Κυπριακό! Όμως η τουρκική πολιτική για αναγνώριση δεύτερου κράτους στην Κύπρο, δεν επρόκειτο να ανατραπεί με τέτοιες γαλουφιές. Γι΄ αυτό είχε μεγάλη σημασία τόσο η στρατηγική για το περιεχόμενο των συνομιλιών, που υποβαθμίστηκε έναντι του καλού κλίματος και μετά από τρία χρόνια ουδέν από τα ουσιώδη κεφάλαια του Κυπριακού συζητήθηκε για να εκτεθεί η τουρκική αλαζονεία, όσο και το τι μηνύματα στέλνει ο ίδιος ο Πρόεδρος στο διεθνή παράγοντα.
Ας πούμε όμως ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, αφού έγινε το πρώτο βήμα κι αναγνώρισε ο Πρόεδρος τα πραγματικά σχέδια της Άγκυρας. Λογικά, θα δούμε τώρα και τα δικά του Σχέδια Β για να αντιμετωπίσει τα τουρκικά…
Πάντα, θα προσδοκούμε στην Ανάσταση.
Πηγή : Φιλελεύθερος, Σάββατο, 23 Απριλίου 2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire