Πολλά τα στραβά και τα ανάποδα

Περί βίας  

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Η είδηση στην έρευνα της Public Issue για την «Καθημερινή» δεν είναι η αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής και η απαξίωση του δικομματισμού από την πλειονότητα.

Αλλά ότι υπάρχουν Ελληνες που πιστεύουν (12%) ότι η Ελλάδα κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και ότι η «διεθνής θέση της χώρας»... έχει ενισχυθεί (7%), ή ότι έχει παραμείνει η ίδια (19%)!... Προφανώς, οι συνέλληνες αυτοί είναι σοβαροί άνθρωποι. Διαβάζουν σοβαρούς πανεπιστημιακούς, οικονομολόγους και δημοσιογράφους που διατείνονται ότι η Ελλάδα αναγεννάται. Και έχουν πεισθεί από τα εξίσου σοβαρά επιχειρήματα της κυβέρνησης, της κυρίας Μπακογιάννη και του ΛΑΟΣ ότι χωρίς το Μνημόνιο η χώρα θα χρεοκοπούσε. (...Ούτε όσοι ευνοούνται από την κρίση, και πλουτίζουν, δεν θα έλεγαν ότι η χώρα πάει πρίμα. Οι έχοντες, αλλά και οι αργυραμοιβοί, οι τυχοδιώκτες και οι λογής ατσίδες δεν είναι τόσο ανόητοι, αφελείς, τυφλωμένοι από ιδεοληψίες ή θύματα της καθεστωτικής προπαγάνδας για να μη βλέπουν ότι η χώρα πάει στην άβυσσο) *** Προχθές το έλεγε ο Βεργόπουλος. Τώρα, το υπενθυμίζει και ο Στρος-Καν, που βρίσκεται ιδεολογικώς στον αντίποδα του Ελληνα καθηγητή: Ενα από τα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας είναι το γεγονός ότι οι πλουσιότεροι πολίτες δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν
*** CUT: Από το μελαγχολικό παλίμψηστο του διημέρου -με πολέμους, αναδιάρθρωση, μέτρα, Φουκουσίμα και τα μωβ συναφή- ξεχώρισαν η εκτέλεση του φιλοπαλαιστίνιου Ιταλού ακτιβιστή από υστερικούς σαλαφιστές, η κτηνώδης συμπεριφορά Ελλήνων και Ρουμάνων εγκληματιών απέναντι σε μετανάστες στην Ηλεία, η φιγούρα του άπορου βοσκού στο παζάρι της Δράμας (φωτ. αριστερά) και ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου *** Ο προπηλακισμός και η χειροδικία κατά του νομπελίστα Τζέιμς Γουάτσον στην Πάτρα επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη το θέμα της βίας, αλλά και τις χονδροειδείς απλουστεύσεις εκείνων που συγχέουν -σκοπίμως ή αφελώς- τη βία ως εκδήλωση αποκρουστικής συμπεριφοράς που εναντιώνεται σε φορείς ιδεών, και τη βία ως δείγμα οργής εναντίον της εξουσίας και των εκπροσώπων τους. Η λεπτή αλλά ουσιαστική αυτή διάκριση παραπέμπει στο προφανές, διαλύει τη σύγχυση και ξεκαθαρίζει το τοπίο: η δυσανεξία έναντι των ιδεών -όσον και αν αυτές είναι γκρίζες, οριακές ή ρατσιστικές- όταν εκφράζεται με προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς ισοδυναμεί με απροκάλυπτο φασισμό. Η αντίδραση έναντι των εκπροσώπων της εξουσίας, μια εξουσίας ανίκανης, φαύλης, διεφθαρμένης, που έχει οδηγήσει μια χώρα στο μη περαιτέρω, αποτελεί ένδειξη υγείας. Το γιαούρτωμα, τα συνθήματα εναντίον της Βουλής, ακόμη και τα οριακά, το γιουχάισμα κ.λπ., όταν δεν συνιστούν απειλή κατά της σωματικής ακεραιότητος (λιντσάρισμα, απόπειρες χειροδικίας κ.λπ.), αποτελούν τον ανώδυνο καπνό ενός ενεργού ηφαιστείου (...Ες αύριον η συνέχεια. Εν ή και η αναφορά στα μήντια)...