Κύπρος - Προς Συνειρμικούς

Γ.Σέρτης

ΕΙΝΑΙ της –χρονογραφικής– μοίρας μας να περνούμε από συνειρμό σε συνειρμό.
Αίφνης, αυτό το εθελούσια έξοδος για τους τραπεζικούς υπαλλήλους μάς παραπέμπει σε μια άλλη αδόκιμη χρήση της λέξης εθελούσια.
Ήταν τότε που οι… ρεαλιστές και… συνετοί –αργότερα… εξελίχθηκαν σε… εκσυγχρονιστές– έψαχναν τρόπους για να ξεφύγουν από τις δεσμεύσεις-υποσχέσεις τους και –κυρίως προεκλογικούς– όρκους τους:
— Επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες.

Πρώτα απέκοψαν την τελευταία φράση –στις πατρογονικές τους εστίες.
Ακολούθησε η αποκοπή της –καθοριστικής– λέξης: όλων, καθώς και του άρθρου των, και έμεινε το:
— Επιστροφή προσφύγων.
Δεν υπηρετούσε όμως τον… στόχο του… αγώνα τους –της Διζωνικής· τότε δεν είχε προστεθεί το με πολιτική ισότητα κ.λπ– και… ανακάλυψαν συνοδευτική λέξη στην επιστροφή:
— Εθελούσια επιστροφή!
(Ωσάν να υπάρχει ένας –έστω ένας– πρόσφυγας που δεν θα ήθελε να επιστρέψει –με τα γόνατα, στην ανάγκη– στο σπίτι του απόπου βιαίως εκτοπίστηκε από την τουρκική βαρβαρότητα, και η επιστροφή να είναι… εθελούσια!)
Έτσι και με τους τραπεζικούς υπαλλήλους. Τρεις –και– τώρα μήνες, απόταν –ύστερα από τις 15 του Μάρτη– η μια μας Τράπεζα έκλεισε και η άλλη υπολειτουργεί, οι τραπεζικοί υπάλληλοι ζουν στην ανασφάλεια της επόμενης ημέρας τους.
Κι επειδή το:
– Αναγκαστική απόλυση!
ακούεται απολυταρχικό και έχει κόστος για τις πολιτικο-κομματικές ηγεσίες και τους τραπεζικούς διοικητές, προβάλλονται τα:
— Εθελούσια έξοδος, εθελούσια αποχώρηση κ.λπ.


Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 05/07/2013