Κύπρος - Προς Λογοδοτούντας

Γ. Σέρτης

ΤΟΤΕ -στις 7 του Δεκέμβρη του 1955- που το φύλλο του «Φιλελευθέρου» κυκλοφορούσε στη φλεγόμενη για Ελευθερία Κύπρο, ήταν -εμφανέστατα- δηλωτικός ο τίτλος του: Στην Κύπρο, που το προζύμι της οργής φούσκωνε τον πόθο για αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού, το φιλελεύθερος είχε μία και μοναδική έννοια.

Στην ημικατεχόμενη Κύπρο της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής και του εποικισμού, οι εραστές της Ελευθερίας συνεχίζουν να αισθάνονται τον αέρα «πνίκτη», αντικρίζοντας την κυνική πρόκληση στο κατεχόμενο Βουνό -«τι ευτυχία, να σφετερίζεσαι ότι δεν σου ανήκει».

Είθισται, στα γενέθλια μας, ενμέσω πολλών ευχών, να προβαίνουμε στον προσωπικό μας απολογισμό. Στα γενέθλιά της μια εφημερίδα; Υποχρεωτικός ο απολογισμός της, με βάση ό,τι συνοδεύει τον τίτλο της: «Ημερήσια εφημερίδα στην υπηρεσία του κυπριακού λαού».

Και έκαστος στον δικό του απολογισμό των όσων έγραψε και υπέγραψε.

Στην καθημερινή καταγραφή, ανταποκρίθηκε η χρονογραφική γραφίδα σε ό,τι υπόσχεται κάτω από «Τα χαιρετίσματα στην εξουσία»; Υποκειμενικά μπορεί να επαίρεται· αντικειμενικά μόνον από τους καθημερινούς αναγνώστες μπορεί να κρίνεται. Πάντως, κοντραρίστηκε με τους επιτήδειους ουδέτερους και τους ιδιοτελείς διατεταγμένους.

Υποχρέωση, όμως, να δηλωθεί πως:

·Δεν έλαβε -ποτέ- εντολή: «Γράψε αυτό» ή «μη γράψεις για εκείνο».

Συνεπώς:

Ολόδική μας η ευθύνη: Για τις παραλείψεις, τις εμμονές, την ανεπάρκεια, τη φορτική επανάληψη κ.ά.π.

Στον στίχο που συνόδευσε την πρώτη καταγραφή:

— Κρίνε· για να κριθείς.

Και:

Όταν κρίνεις και επικρίνεις, να 'σαι προετοιμασμένος ότι -και- θα κρίνεσαι και θα επικρίνεσαι.

Προπαντός, μην προσπερνάς όσα αφορούν το δημόσιο συμφέρον, παρασυρμένος από τα αρεστά στο δημόσιο ενδιαφέρον.

Και αν σε ζορίζει ιδιαίτερα η θεματογραφία των καιρών σε εποχή χρεοκοπίας, καταφεύγεις -όπως σε κάθε γενέθλια- στην παραμυθία των αντοχών σου:

·Στον αγαπημένο ρυθμό της «Δραπετσώνας».

και στο -κατοπινό- συμπλήρωμα:

·«Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα πολλά...»

και:

«...αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς

μονάχος βρες την άκρη της κλωστής...

...και ξεκίνα πάλι...» (και... πάλη!)

Υ.Γ.

Όσοι θα... πολυλογήσουν για τον Ν. Μαντέλα, να μην ξεχνούν πως ο μεγάλος αυτός ηγέτης απέρριπτε με βδελυγμία τη Διζωνική του διαμελιστικού άπαρτχαϊντ.  

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 07/12/2013