Πόσο αντιγράφουμε ο ένας τον άλλο; Και πόσο καλά το κάνουμε;

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

• Πλασιέ πλαστών

  Ο Οσκαρ Ουάιλντ έγραφε πως αν από τα χίλια πράγματα που έλεγε το ΕΝΑ ήταν αυθεντικά δικό του θα ήταν μεγαλοφυΐα!! Και πράγματι έτσι είναι. Ζούμε μέσα στο κοινόλεκτο και αναμασούμε συνειδητά ή ασυνείδητα πράγματα, λέξεις, φράσεις που έχουμε διαβάσει, ακούσει, αυτούσιες ή παραλλαγμένες. Ο Τάσος Λιγνάδης είχε ανιχνεύσει μέσα στο «Αξιον Εστί» του Ελύτη εκατοντάδες ιδέες, εικόνες και φράσεις που έρχονταν από τις αναγνώσεις του μεγάλου μας ποιητή. Ακόμη και ο Αριστοτέλης διαπίστωνε πως ΟΛΟΙ οι τραγικοί τρέφονταν από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του Ομήρου.
  Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι «διαβασμένοι» που παίρνουν μεροκάματο «πουλώντας», χωρίς να πληρώνουν διόδια ή πνευματικά δικαιώματα (έστω κι αν οι πηγές τους εμπίπτουν στο διεθνή νόμο), τσιτάτα γνωστών στοχαστών, ποιητών και φιλοσόφων. Και κάνουν καριέρα και έχουν και φαν.
  
  Δηλαδή αδιάβαστους ή τεμπέληδες που αναγορεύουν τον γκουρού τους σε αναγνώστη τους και σερβιτόρο τους. Και επειδή είναι αδιάβαστοι, χάφτουν ό,τι τους σερβίρει, όταν μάλιστα είναι καραμελωμένο ή στολισμένο με ροζ κουφετάκια. Ετσι ακούνε να τους λέει πως «τους υπενθυμίζει την πολυσυζητημένη θέση του Καμύ: "Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας"».
  Χάσκουν για την παραπομπή οι χάχες και αγνοούν πως ο Καμύ αναφέρεται στον «Αμλετ» του Σαίξπηρ και στο γνωστό μονόλογο «Να ζει κανείς ή να μη ζει», τον οποίο αναφέρει ρητά. Αρα δεν είναι θέση του Καμύ αλλά σχόλιο του Καμύ πάνω στον Σαίξπηρ.
  Και πού να ήξεραν οι αδιάβαστοι συλλήβδην πως ο Σαίξπηρ στιχοποιεί αυτούσιο δοκίμιο του Μονταίνι, που είχε μεταφραστεί αγγλικά δύο χρόνια πριν γραφτεί ο «Αμλετ».
  Ψιλά γράμματα, θα πείτε, ψιλικατζίδικα, θα πω.