Τα διλήμματα των ευρωεκλογών

 

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Για την Ευρωπαική Ένωση οι εκλογές αυτές είναι σημαντικές επειδή θα φανεί κατά πόσον οι πολίτες αποδέχονται την πολιτική που υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια και η οποία έχει καταστροφικές συνέπειες για τους λαούς των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών και ιδιαίτερα αυτούς της Νότιας Ευρώπης. Οι διάφορες ενδείξεις που έχουμε δείχνουν μια συνεχή απονομιμοποίηση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος τα τελευταία χρόνια. Αν επιβεβαιωθεί η άνοδος της Άκρας Δεξιάς και η μεγάλη αποχή, θα είνα μια ένδειξη ότι η απονομιμοποίηση αυτή συνεχίζεται σε επικίνδυνο βαθμό.

Για την Ελλάδα και την Κύπρο πέρα από το γενικότερο θέμα της απονομιμοποίησης που αναφέρθηκε παραπάνω, οι εκλογές αυτές θα έχουν συνέπειες για τα χρεοκοπημένα πολιτικά συστήματα και των δύο χωρών. Οι πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να στείλουν ηχηρά μηνύματα στους υπεύθυνους της οικονομιής κατάρρευσης και του ηθικού εκπεσμού της πολιτικής. Καθώς δεν πρόκειται για εθνικές εκλογές σε καθαρά νομικο-συνταγματικό επίπεδο οι κυβερνήσεις δεν επηρεάζονται, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κύπρου που τόσο οι βουλευτικές εκλογές όσο και οι προεδρικές είναι αρκετά απομακρυσμένες.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, εντούτοις, είναι πιθανόν να υπάρξουν άμεσες πολιτικές συνέπειες αν το μήνυμα των ευροεκλογών είνα σε μεγάλο βαθμό αρνητικό για τις μνημονιακές δυνάμεις που κυβερνούν αυτή τη στιγμή τη χώρα. Σημαντική άνοδος για παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Άκρας Δεξιάς και συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, θα οδηγήσει κατά πάσαν πιθανότητα σε εθνικές εκλογές με ότι αυτό θα σημαίνει. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικός ο εκβιασμός που έχει απευθύνει ήδη ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο εκλογικό σώμα, ότι αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις αυτό θα σημαίνει πτώση της κυβέρνησης. Για την ώρα επικρατεί αβεβαιότητα για τη συμμετοχή της Άκρας Δεξιάς στις εκλογές και επικρέμεται η απειλή απαγόρευσης της Χρυσής Αυγής με την επίκληση νομικών τεχνασμάτων.  Κάτι που πολιτικά θα αποβεί μπούμερανγκ για το πολιτικό σύστημα καθώς η Άκρα Δεξιά αντιμετωπίζεται μόνο στο πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό πεδίο της καθημερινότητας των ανθρώπων και στη διαπάλη ιδεών και προγραμμάτων. Αβεβαιότητα προκαλεί επίσης η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει καταφέρει να υπερκεράσει αποφασιστικά τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που οφείλεται στην αποξένωση του από τα εθνικα θέματα αλλά και στην αβέβαιη  πολιτική του όσον αφορά την οικονομία και το ευρώ.

Στην Κύπρο τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα για το σύστημα επειδή ούτε η κυβέρνηση μπορεί να ανατραπεί όπως στην Ελλάδα, ούτε η Βουλή να διαλυθεί και να προκηρυχθούν εκλογές. Όμως ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα, κατά κύριο λόγο στους κυβερνώντες, κατά δεύτερο λόγο στο δικομματισμό-διπολισμό, και κατά τρίτο λόγο στο υπόλοιπο σύστημα, θα απονομιμοποιούσε την ακολουθούμενη πολιτική που είναι καταστροφική τόσο για την οικονομία όσο και για το Κυπριακό. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι πολίτες, τουλάχιστον όσοι διαμαρτύρονται και παρουσιάζονται αγανακτισμένοι για ότι έχει συμβεί, αντί της αποχής, να ψηφίσουν τα μικρότερα κόμματα και ανεξάρτητους, προκειμένου να στείλουν το μήνυμα ότι έχει τελειώσει η εποχή του μαντρίσματος των ψηφοφόρων από τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία σε πολλά θέματα και ειδικά στο Κυπριακό συμπορεύονται και αλληλοκαλύπτονται. Στα μικρότερα κόμματα και στους ανεξάρτητους, υπάρχει μια επιλογή η οποία μπορεί να μην είναι η ιδανική, αλλά οπωσδήποτε συνιστά μια πρώτη, έστω κα μικρή, ρήξη με το κατεστημένο. Και θα υπάρξει ρήξη  αν υποχωρήσει ο δικομματισμός-διπολισμός. Θα ήταν όμως λάθος να χτυπηθεί μόνο το ΑΚΕΛ, όπως δείχνουν κάποιες δημοσκοπήσεις, και να συγκρατηθούν ή ακόμη και να αυξηθούν τα ποσοστά του ΔΗΣΥ. Αυτό θα ήταν καταστροφικό διότι η αλαζονεία των κυβερνώντων που είναι ήδη αισθητή, δεν θα συγκρατείται πλέον. Θα έχουν έτσι την αίσθηση ότι είναι ανεκτή η πολιτική της διαφθοράς και της διαπλοκής, ότι εγκρίνεται το κούρεμα που κατά τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας  Ζαν Κλοντ Τρισιέ ήταν δική τους πολιτική, και φυσικά ότι εγκρίνεται η αμερικανο-νατοϊκών προδιαγραφών πολιτική τους στο Κυπριακό που οδηγεί στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακούω βέβαια ήδη αυτούς που μιλούν και για τις αδυναμίες και τις ευθύνες και των μικρότερων κομμάτων και για το γεγονός ότι οι περισσότεροι ανεξάρτητοι συνιστούν επίσης ανακύκλωση του συστήματος, και δεν έχουν άδικο. Μπορούν όμως εκεί να κάνουν την επιλογή κάποιων ατόμων-ευτυχώς υπάρχουν-με καθαρές απόψεις και με έντιμο παρελθόν. Η ψήφος άλλωστε με αυτή τη λογική και προς αυτή την κατεύθυνση, είναι περισσότερο στρατηγική για μια πρώτη αποδόμηση του συστήματος  και δεν δικαιώνει κανένα.

Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

* .E-mail   stephanos.constantinides@gmail.com