«Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες/Παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα/ το αίμα το φαρμακερό των ερπετών/Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι» Γ. Σεφέρης, «Οι γάτες τ' Αϊ Νικόλα»
-
Μετά τις άγιες μέρες αρχίζει η περισυλλογή, κοιτάζοντας πίσω με
οργή και πίκρα, αλλά και εμπρός χωρίς ελπίδα νεκρανάστασης ενός λαού,
κουρασμένου από τα βάσανα και τις ταπεινώσεις, ενός λαού δηλητηριασμένου
από «αιώνες και γενιές φαρμάκι».
Κάνω μια αναδρομή από τότε που θυμάμαι εικόνες γεγονότων και επιστρέφω νοερά στις 27 Απρίλη του 1941, Κυριακή πρωί, όταν είδα τον πρώτο Γερμανό στρατιώτη -ξανθό, μετρίου αναστήματος- σε μια μοτοσικλέτα, άσπρο από τη σκόνη της διαδρομής να βγάζει από το σακίδιό του ένα ξεροκόμματο κατάμαυρου ψωμιού για να κολατσίσει στην οδό Σοφοκλέους, απέναντι από το ξενοδοχείο «Ανεσις». Σε λίγο θα άρχιζε η «παρέλαση» του στρατού κατοχής, όπου θα κατευθύνονταν στην Ακρόπολη μέσω των οδών Αθηνάς και Ερμού για την έπαρση της σβάστικας.
Αργότερα έμαθα για το επαίσχυντο δάνειο που υποχρέωσαν την κατοχική κυβέρνηση να «χορηγήσει» στη Γερμανία, συνεπιφέροντας έναν τρομακτικό λιμό, όπου τα παιδικά μάτια συνήθισαν στην καθημερινή ρουτίνα της φρικτής θέασης των σκελετωμένων νεκρών που είχαν πεθάνει σε κάποιο πεζοδρόμιο από ασιτία και υποθερμία και τους μάζευε το μαύρο αυτοκίνητο-νεκροφόρα του Δήμου Αθηναίων με το μακάβριο σταυρό.
Κάποτε οι ναζί έφυγαν (Οκτώβριος 1944) και ήρθαν οι Βρετανοί «απελευθερωτές», που σε αγαστή συνεργασία με τους δωσίλογους, «συν-αγωνίστηκαν» για τη συντριβή του κομμουνισμού που απειλούσε την Ελλάδα. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, μόλις άρχισε η εξέγερση των Ελλήνων αντιστασιακών κατά της νέας κατοχής, που τους υποχρέωσε να παραδώσουν τα όπλα, έδωσε ρητή διαταγή στον αρχιστράτηγο των Βρετανικών Δυνάμεων, Σκόμπι, να συμπεριφέρεται ο στρατός του προς τον ελληνικό λαό όπως θα έπραττε σε μία χώρα υπό κατοχή. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι Βρετανοί σε εκείνους που είχαν δώσει το αίμα τους στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό-φασισμό. Υστερα από τις πολύνεκρες μάχες, του εφιαλτικού Δεκέμβρη, με μια επιχείρηση-σκούπα μάζεψαν όχι μόνον αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και ανθρώπους τελείως άσχετους, που τους έπιαναν στους δρόμους της Αθήνας, προβαίνοντας σε αθρόες συλλήψεις πολιτών, για να τους στείλουν στη Ελ Τάμπα της Αιθιοπίας, εκεί όπου είχαν ήδη προσυλλέξει τους Ελληνες ναυτικούς από το Κάιρο, επειδή ζήτησαν την αναγνώριση της «Κυβέρνησης του Βουνού» (ΠΕΕΑ: Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) που ιδρύθηκε στις Κορυσχάδες της Ευρυτανίας τον Μάρτιο του 1944.
Δύο χρόνια μετά όμως, όταν η Βρετανική Αυτοκρατορία «κατέληγε» ύστερα από την αποσύνθεσή της και «παραχώρησε» την Ελλάδα στην ηγέτιδα δύναμη, τις ΗΠΑ, εγκαινιάστηκαν οι πελατειακές σχέσεις με την Ελλάδα. Υποτέλεια, δουλικότητα και επιδεικτικά κραυγαλέος αντικομμουνισμός υψηλών τόνων, όχι μόνον από την (άκρο)δεξιά αλλά και το λεγόμενο Κέντρο, ώστε να ικανοποιηθούν οι ΗΠΑ που ηγούντο της ψυχροπολεμικής, αντικομμουνιστικής εκστρατείας. Ο Ελληνικός Στρατός είχε αποκτήσει καινούργιο ηγέτη, τον Αμερικανό στρατηγό Τζον Βαν Φλιτ, με την ομόφωνη έγκριση των τότε κυβερνώντων («Στρατηγέ μου, ιδού ο Στρατός σας!»). Ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν αποδείχθηκε εξαιρετικά γενναιόδωρος με το «Δόγμα» του, ενώ μας κατέφθασε αργότερα το μαφιόζικης καταγωγής «αγλάισμα» της αμερικανικής διπλωματίας, ο Τζον Πιουριφόι, ως πρέσβης των ΗΠΑ, για να αλωνίζει τα υπουργεία και να χαστουκίζει υπουργό, που έκλαιγε γοερά. Πώς φθάσαμε από την υποτέλεια και τις πελατειακές σχέσεις στην εγκαθίδρυση του αμερικανόφερτου καθεστώτος της χούντας των συνταγματαρχών, εμείς οι Ελληνες, οι μόνοι από όλους τους λαούς της Ευρώπης, της πλέον ευαισθητοποιημένης ηπείρου στο θέμα των ατομικών ελευθεριών, να υποστούμε τα δεινά ενός δεύτερου φασισμού; Στις πολλές ταπεινώσεις η χούντα ήταν το κερασάκι της αμερικανικής τούρτας, η φυσική απόληξη μιας χώρας κουρασμένης από τους εμφυλίους και την εγγενή φαυλοκρατία.
Και όταν έφυγαν και οι συνταγματάρχες, εν έτει 1981, με τη δημοκρατία αποκαταστημένη, σαν μεγαλοκοπέλα ανύπανδρη που βρήκε επιτέλους ένα καλό παιδί, υλοποιείται το Μεγάλο Ονειρο του τότε πρωθυπουργού και μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή: η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και μετά το Μάαστριχ, Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.). Η μεγάλη ηθική ανάταση, όταν ενταχθήκαμε στους 12 Ευρωπαίους, μας έδωσε φτερά να πετάξουμε, εκεί που δεν αντέχαμε το υψόμετρο, να εκδίδουμε αναρίθμητες πιστωτικές κάρτες (να πιθηκίζουμε υιοθετώντας ευρωπαϊκά και αμερικανικά lifestyles) χωρίς να μπορούμε να τις εξοφλήσουμε
Ανάλογα πολιτεύτηκαν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις: δάνεια επί δανείων για να πληρωθούν και οι τόκοι. Ενα προσώρας κοινωνικό κράτος επί πιστώσει. Και εντός των κυβερνητικών κύκλων η απόλυτη διαφθορά. Η λεηλασία του ελληνικού πλούτου. Μέχρι που φθάσαμε στην τρόικα, ύστερα από πρόσκληση του ΔΝΤ, που δεν πίστευε ότι θα πατούσε πόδι στην Ευρώπη. Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας αποτελούσε πλέον μια αναδρομή σε μια «μπελ επόκ» του παρελθόντος, που μαθηματικά δεν ξαναγυρίζει. Επί του παρόντος είμαστε απλώς ένα καταχρεωμένο προτεκτοράτο εις αναζήτηση της απολεσθείσας αξιοπρέπειάς του, αλλά με έναν κύκλο που έκλεισε: από τη γερμανική κατοχή στη γερμανική προστασία. «Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες; Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι».
Ελευθεροτυπία,
11/05/2014
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire