Ελλάδα - Οι δικαστές της Μανωλάδας τάσσονται υπέρ των μεσαιωνικών μορφών εργασίας και υπέρ της πιο άγριας μορφής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης

Δικαστική απόφαση και κοινωνία

Ως κι οι πέτρες ξεσηκώθηκαν με την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Πάτρας να αθωώσει τους φραουλέμπορες της Μανωλάδας και τους μπράβους-επιστάτες για τη δολοφονική επίθεση εναντίον των εργατών γης από το Μπανγκλαντές. Κόμματα, φορείς, συνδικαλιστικές οργανώσεις εκφράζουν την οργή τους για την αθωωτική απόφαση χαρακτηρίζοντάς την ντροπή και στίγμα για τον νομικό πολιτισμό. Πράγματι, είναι μια απόφαση που έρχεται σε αντίθεση με τη δημοκρατική παράδοση των Ελλήνων, που πάντα υπερασπίζονταν τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους.


Οι δικαστές της Μανωλάδας με την απόφασή τους αυτή «επιτυγχάνουν» πολλά πράγματα. Πρώτον, επιβραβεύουν την αυθαιρεσία των εργοδοτών, δεύτερον ενδυναμώνουν τα συμπλέγματα ρατσισμού που διαποτίζουν τις τοπικές κοινωνίες και, τρίτον, διαιωνίζουν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών-εργατών γης. Πρόκειται δηλαδή για καθαρά ταξική δικαιοσύνη, ήταν όμως τόσο κραυγαλέα η άσκησή της ώστε αναγκάστηκε ο Αρειος Πάγος να ζητήσει την καθαρογραμμένη απόφαση προκειμένου να εξετάσει αν συντρέχουν λόγοι αναίρεσής της ως προς το σκέλος που κρίνει αθώους τους κατηγορουμένους. Οι δικαστές της Μανωλάδας τάσσονται αναφανδόν υπέρ των μεσαιωνικών μορφών εργασίας και υπέρ της πιο άγριας μορφής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Οι δικαστές κάνουν τη δουλειά τους καλώς ή κακώς (κακώς!), το δικαστήριο όμως ήταν μικτό, αποτελούμενο από τρεις λειτουργούς της Δικαιοσύνης και τέσσερις πολίτες (ορκωτούς). Με δεδομένο ότι η απόφαση ήταν ομόφωνη, οι τέσσερις συμπολίτες, πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας, ταυτίστηκαν πλήρως με την «ταξικότητα» της Δικαιοσύνης, υπερασπιζόμενοι, εκόντες άκοντες, τα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης και των κάθε λογής αφεντικών. Σ' αυτούς φαίνεται να λειτούργησε η κλασική παροιμία «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης». Αυτή είναι μία ερμηνεία που μπορεί και να δικαιολογεί κάποιο φόβο τους. Πού να μπλέκουν τώρα με τη μαφία της Μανωλάδας, με τους μπράβους, που σκορπίζουν φόβο και τρόμο στους δύσμοιρους μετανάστες;

Στο βάθος του σκεπτικού τους, όμως, φαίνεται πώς η τοπική κοινωνία αντιμετωπίζει τους μετανάστες και όχι μόνο τα αφεντικά. Είμαστε επιφυλακτικοί ως κοινωνία απέναντι στους μετανάστες, ακόμη και εχθρικοί, αφού πολλοί διατυμπανίζουν ότι «κλέβουν» τη δουλειά μας. Οταν καλούμαστε ως ορκωτοί σε δικαστήρια οφείλουμε να εξετάζουμε τα αντικειμενικά δεδομένα και όχι να ψηφίζουμε βάσει του τι θέλει η κατεστημένη τάξη. Απεμπολούμε έτσι το «ιερό» δικαίωμα της συμμετοχής και της συναπόφασης και, στην προκειμένη περίπτωση, της αλληλεγγύης. Αθωώνοντας τους εργοδότες διαιωνίζουμε τη στυγερή εκμετάλλευση φτωχών και ανυπεράσπιστων εργατών. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιοσύνη.



Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δημοσιεύτηκε στις 01/08/2014