Κύπρος - Τα μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζονται πάντα μέσα από την οπτική γωνία της πελατειακής σχέσης, αλλά και με μια επιδερμικότητα, που επιβεβαιώνει το επίπεδο του πολιτικού συστήματος

 

Κώστας Βενιζέλος

Δύο σχεδόν μήνες ταλαιπωρήθηκε η κοινωνία και η οικονομία από τις συζητήσεις για το θέμα των εκποιήσεων και αποτέλεσμα δεν υπήρξε. Για μια εβδομάδα ανέβηκαν οι τόνοι και στο παρά πέντε αποτράπηκε παναπεργία, επειδή ο υπουργός Οικονομικών είχε τη φαεινή ιδέα να αναφερθεί στη φορολόγηση του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων. Στην πρώτη περίπτωση, η Κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις. Το αποτέλεσμα τής -ας την ονομάσουμε- διαπραγμάτευσης, δεν προκάλεσε μόνο την αντίδραση των μονίμως αντιδρούντων, αλλά και του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος. Η περιοδεία δύο υπουργών, Οικονομίας και Εσωτερικών, στα κόμματα για να πεισθούν,  συνοδεύτηκε με την επιστράτευση μπόλικης κινδυνολογίας (συνεπικουρούμενων και του νομπελίστα).

Τούτο σε συνδυασμό και με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου περιέπλεξε περισσότερο το μπάχαλο στο εσωτερικό μέτωπο. Τα αποτελέσματα γνωστά. Χρειάστηκε η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του ηγέτη του ΔΗΣΥ για να υπάρξει ένα κάποιο αποτέλεσμα, που δεν άλλαξε επί της ουσίας οτιδήποτε το δραματικό. Όλα άλλωστε θα κριθούν στο Ανώτατο Δικαστήριο και στη Βουλή.

Μέσα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας και πολλών εκκρεμοτήτων (εκποιήσεις τώρα, έπονται ΓεΣΥ, μετοχοποιήσεις), το μπάχαλο ενισχύθηκε περισσότερο από τον  υπουργό Οικονομικών, με την ιδέα της φορολόγησης του εφάπαξ. Ο κ. Γεωργιάδης, που εξελίσσεται σε ειδικό στην πρόκληση αναταράξεων και πολιτικών καβγάδων, δεν το είπε επειδή του ξέφυγε. Γιατί το είπε μια, το είπε δυο και στη συνέχεια δεν άφησε ούτε και τα συνοικιακά ΜΜΕ για να μην σπεύσει να αναπτύξει την ιδέα. Άρα, ως θέση και ως σκέψη υπάρχει. Είναι προσωπική του άποψη; Δεν μπορεί να είναι. Στην περίπτωση που συνιστά επεξεργασμένη θέση της Κυβέρνησης, γιατί έκαναν πίσω; Λόγω των αντιδράσεων, τις οποίες όφειλαν να γνωρίζουν εκ των προτέρων;

Η παρέμβαση του Προέδρου προς τους συνδικαλιστές, μετά που δεν τους έπεισε ο υπουργός Οικονομικών, ήταν το δεύτερο άδειασμά του την τελευταία περίοδο. Και θα πρέπει να το αντιλαμβάνεται τούτο.

Στην αντίπερα όχθη, βρίσκει κανείς την ευκολία στην υπερβολή. Η εύκολη οδός είναι να φωνάζει κανείς, να μετατρέπεται σε διαρκή θορυβοποιό. Η εύκολη οδός για τους κρατικοδίαιτους λεγόμενους συνδικαλιστές είναι να κατεβάσουν τα ρολά. Ούτε τις επιπτώσεις μετρούν, ούτε και το μέλλον των ίδιων των εργαζόμενων. Η υπεράσπιση των ευάλωτων ομάδων (η επαναλαμβανόμενη, εσχάτως, ατάκα των μπαλκονάτων πολιτικών), δεν είναι υπόθεση των προνομιούχων, πολιτικών, κατεστημένων συνδικαλιστών, αλλά των ίδιων των επηρεαζόμενων. Εάν ήταν υπόθεση των προνομιούχων, θα πρόσφεραν και από το δικό τους... υστέρημα. Δεν το πράττουν, όμως, τούτο και επιλέγουν τη θεωρητική συμπαράσταση.

Σε αυτή τη χώρα, τα μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που ετύγχαναν και προ δεκαετίας. Τα πάντα μέσα από την οπτική γωνία της πελατειακής σχέσης, αλλά και με μια επιδερμικότητα, που επιβεβαιώνει το επίπεδο του πολιτικού συστήματος. Στην επόμενη κρίση (ή δήλωση του υπουργού Οικονομικών), θα επιβεβαιωθούν όλα τα πιο πάνω.  

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 20/09/2014