Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη μορφή της ελληνικής κοινωνίας κατά την τελευταία 30ετία, που οποιοδήποτε αφιερωματικό κείμενο θα αδυνατούσε να περικλείσει τις πληθωρικές της πτυχές.
του Παναγιώτη Γιαννέλη
Φαινόμενο ή σημείο των καιρών; Απ’ την κορφή ως τα νύχια πρόκειται για 174 εκατοστά σάρκας, οστών, ζωτικών υγρών και διόλου ευκαταφρόνητης ποσότητας τρίχας (άμα τη γνέσεις, πλέκεις τουλάχιστον ένα πουλόβερ και κανά δυο κασκόλ), των οποίων η «σούμα» πρέπει να ξεπερνά (εικάζω, διότι δεν είχα ευκαιρία να τον ζυγίσω) τα 85 κιλά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, θα γιορτάσει τα 57α γεννέθλιά του τη 12η Φεβρουαρίου και μεγάλωσε στο ευκατάστατο Β/Α προάστιο του Χολαργού, που τόσο πολύ απέχει από την underground κουλτούρα την οποία ασπάζεται και προωθεί, αλλά βρίσκεται τόσο κοντά στο Ψυχικό, όπου πλέον κατοικοεδρεύει η αναρχίζουσα οξύνοιά του.
Από μικρός φιλοδοξούσε να γίνει ένας σωστός άνθρωπος (φραγκάτος οικογενειάρχης στη νεοελληνική), κάτι που κατάφερε με το παραπάνω. Λατρεύει το αχαλίνωτο σεξ και απωθείται από τον καπιταλισμό, ο οποίος τον καταδίκασε στον ρόλο του υπερ-επιτυχημένου διασκεδαστή, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με εκείνον του διανοητή της ακριβοδίκαιης λιτότητας που θα είχε ζώντας σε μια σοσιαλιστική ουτοπία. Κρυφή του λαχτάρα είναι η επανάσταση, της οποίας τον ερχομό εύχεται (επίσης στα κρυφά), αλλά σε μια άλλη εποχή ή χώρα, όπου δεν θα θίγονται οι καθημερινές ανέσεις που απολαμβάνει.
Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη μορφή της ελληνικής κοινωνίας κατά την τελευταία 30ετία, που οποιοδήποτε αφιερωματικό κείμενο θα αδυνατούσε να περικλείσει τις πληθωρικές της πτυχές. Τουτέστιν, αρκούμαστε σε ένα σημειολογικό αλφαβητάρι διανθισμένο από τις στιγμές και απόψεις ζωής και καριέρας του, που μας παρουσιάστηκαν ως οι πλέον ξεχωριστές ή ουσιώδεις.
Αν δεν ήταν καλλιτέχνης, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν αγρότης, αφού το σημαντικότερο ζητούμενο για τον ίδιο είναι το ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τη φύση μας και να βγάλουμε το φίμωτρο που μας επέβαλαν.
Βεβαίως η σάτιρα, περισσότερο από οτιδήποτε, είναι ο «τρόμος ζωής» του. Η σάτιρα, στην οποία αναγνωρίζει δύο αρχές. Αυτήν του αυτοσαρκασμού κι εκείνη που σου απαγορεύει να συνεργάζεσαι με την εξουσία. Από ’κει κι έπειτα, θεωρεί πως όρια υπάρχουν, και μάλιστα αυστηρότατα, αλλά καθορίζονται αποκλειστικά από το κοινό.
Γουστάρει Αντίπαρο, γιατί είναι ένα μέρος που έχει κάτι το οποίο κανείς δεν ξέρει τι είναι, αλλά τον κρατάει και δεν μπορεί να φύγει. Παρ’ όλα αυτά, έχει αρχίσει να μοιράζει τη ζωή του μεταξύ αυτής και της Άνδρου, με project να φτιάξει εξοχικά σε όλα τα νησιά που ξεκινούν από Α.
Δικαστικές περιπέτειες δεν του λείπουν. Το 1980 συλλαμβάνονται σύσσωμες οι Μουσικές Ταξιαρχίες στην Καρδίτσα, με την κατηγορία της περιύβρισης κατά της Αρχής και του κράτους και εξύβριση των θείων. Η κατηγορία για προσβολή εθνικού συμβόλου τού απαγγέλλεται για τον δίσκο Δουλειές Του Κεφαλιού (στο εξώφυλλο άνοιγε τρύπες σε ελληνικές σημαίες) και για την αφίσα της παράστασης Της Πατρίδας Μου Η Σημαία (σφυροδρέπανο στη θέση του σταυρού). Το 1999 δικάζεται για καθύβριση θρησκεύματος (εξώφυλλο περιοδικού Κλικ). Από το 1997 έχει αρχίσει ο κύκλος δικαστικών αναμετρήσεων για συκοφαντική δυσφήμηση με αντίδικο τον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος κλείνει οριστικά το 2004. Το 2005 δικάζεται για εξύβριση αστυνομικού. Το 2006, το 2008 και το 2009 δικάζεται για προσβολή των χρηστών ηθών και καθύβριση θρησκευμάτων (αφίσα της παράστασης Vasileros Bromas). Ο Τζιμάκος έχει καταδικαστεί τελεσίδικα μόνο για την υπόθεση Νταλάρα σε 5μηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή.
Επιθυμεί να αποκαλύψει ότι εδώ, στην όμορφη Ζιμπάμπουε των Βαλκανίων, το περίφημο ΚΥΣΕΑ (όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης) σημαίνει απλά: Κυβέρνηση Σεσημασμένων Αμερικανοτσολιάδων.
Ζητάει πολλά χρήματα, για να κατεβάσει όσο το δυνατόν το ποσό της υπεραξίας που του παίρνει ο εργοδότης. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πάρει απόφαση με βάση μόνο το οικονομικό, αφού τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.
Η άποψή του είναι πως μόνο η αλανιάρα κότα μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε. Γι’ αυτό και τα τραγούδια του εκάστοτε αλανιάρη δημιουργού τού φαίνονται τόσο νόστιμα. Κηρύττει ότι δημιουργός, εγκλωβισμένος σε διαμέρισμα με τηλεόραση, δύσκολα θα γράψει τραγούδι της προκοπής. Δεν ξεχνά βέβαια να σαρκάσει και την πάρτη του, ως κότα που κάνει χρυσά αυγά.
Θεωρεί πως η, χαμηλοτάτου επιπέδου, ελληνική τηλεόραση δουλεύει με λογοκριτικές νόρμες χουντικής αισθητικής ως εργαλείο προπαγάνδας των εκδοτών και της κυβέρνησης. Γι’ αυτό κάνει ραδιόφωνο (Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.65, 88 μισό Θεσσαλονίκης, ΣΚΑΪ 100.3 FM, City FM 99.5), όπου υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία.
Ιδιαίτερα του σπάνε τα νεύρα οι οικολόγοι, ως η επιτομή της έπαρσης. Νομίζει πως ό,τι χειρότερο μας έχει τύχει στη ζωή είναι οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, που τις πληρώνει το κράτος. Σιχαίνεται τη μοντερνιά «μην πετάξεις το μπουκάλι, μη βάλεις τη λάμπα, κλείσε την τηλεόραση». Πιστεύει πως ο καπιταλισμός μάς δημιουργεί τύψεις ότι εμείς φταίμε για τη μόλυνση του περιβάλλοντος, αφήνοντας την τηλεόραση ή την τοστιέρα στην πρίζα, ενώ μας βομβαρδίζουν με πλουτώνιο.
Καπιταλισμός. Ο μεγάλος του εχθρός. Εμμένει στο ότι μερικά πράγματα πρέπει να ανήκουν στο Δημόσιο, ότι δεν μπορείς να αφήσεις στους καραγκιόζηδες την υγεία και την παιδεία, αφού τότε μαζεύεται το μετοχικό συμβούλιο και αποφασίζει πώς θα βγάλει περισσότερα κέρδη για το αφεντικό, όπως με τις μελαμίνες στα γάλατα της Κίνας.
Λέει πως ύστερα από κάναν αιώνα θα έρθει και ο σοσιαλισμός. Όχι ο ηττημένος καραμπινάτος, κρατικός καπιταλισμός της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά ο ιδεώδης που τον εκφράζει απόλυτα, όπως και εκατομμύρια αγωνιστές, εκτός από μερικούς, τους ελβετόψυχους, που νομίζουν ότι εκμεταλλευόμενοι τους άλλους θα ευτυχήσουν, μην καταλαβαίνοντας πως, είτε με Πόρσε είτε με Τσινκουετσέντο, στο μποτιλιάρισμα κολλάς.
Μουσικά οι πρώτες του προσπάθειες γίνονται στο γυμνάσιο, με τους Χαρούμενη Κουδουνίστρα. Τέλη της δεκαετίας του ’70 γεννιούνται οι Μουσικές Ταξιαρχίες με Πανούση, Πάζιο, Δρόλαπα, Βέκιο και Δασκαλοθανάση. Κυκλοφορούν την ανεπανάληπτη κασέτα Disco Tsoutsouni (1980) και το ομώνυμο, επίσημο ντεμπούτο τους από τη MINOS-EMI το 1982. Ακολουθούν τα Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν (1984), Hard Core (ζωντανή ηχογράφηση, 1985) και Κάγκελα Παντού (1986), δίσκος που έμελλε να είναι ο τελευταίος τους αφού ο Τζιμάκος αποφασίζει να συνεχίσει solo. Έτσι, το 1987 κυκλοφορεί το Χημεία Και Τέρατα και συνεχίζει ακάθεκτος με τα Δουλειές Του Κεφαλιού, The Greatest Kitsch Live! (1990), Ο Ρομπέν Των Χαζών (ζωντανή ηχογράφηση, 1992) από τη Music Box International και Vivere Pericolosamente (Warner, 1993). Ύστερα από μια αδρανή επταετία, ηχογραφεί live το Με Λένε Πόπη (2000) και τέλος, το 2002, λανσάρει το ολιγόλεπτο Δείγμα Δωρεάν με ακυκλοφόρητα live κομμάτια του.
Νεότερος, έκανε και θεατρικές απόπειρες. Το 1972 στήνει ομάδα και ανεβάζουν παραστάσεις με έργα του Γ. Σουρή και το μιουζικαλ Κουλτούρα Ντίνερ. Το 1973, στον περιοδεύοντα Μουσικό Θίασο Κρήτης τραγουδάει με την κιθάρα του και κάνει τον βοηθό ταχυδακτυλουργού και τον κομπέρ. Ως ηθοποιός, μουσικός και τραγουδιστής στη Θεατρική Συντεχνία συμμετέχει στα Αλέκος με τα κυδώνια και Ερωτόκριτος. Τέλος, στο θέατρο Καισαριανής παίζει τουμπερλέκι στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι.
Ξέρουμε τέσσερις κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Πρωταγωνιστής στο Ο δράκουλας των Εξαρχείων (1981, Νίκος Ζερβός) και guest στα Ηνίοχος (1995, Αλέξης Δαμιανός), Προστάτης Οικογενείας (1997, Νίκος Περάκης) και Safe Sex (1999, Μ. Ρέππας - Θ. Παπαθανασίου).
Ομολογεί ότι θαυμάζει το θάρρος και τον τσαμπουκά των παρενδυτικών και εξομολογείται πως όταν μεγαλώσει φιλοδοξεί να βάλει βυζιά.
Πατέρας δις. Για χρόνια παντρεμένος με τη Λίλη, απέκτησε έναν γιο, τον Άρη. Επιπλέον, με τη γυναίκα του, Αθηνά, έχουν μια κόρη, τη Φωτεινή.
Ρέπει, ενίοτε, προς τη συγγραφή, έχοντας κυκλοφορήσει εφτά βιβλία. Τα Η Ζάλη Των Τάξεων (Γνώσεις, 1989) με 40 ιστορίες ραδιοφωνικής φαντασίας, Πικρέ, Μικρέ Μου Αράπη (Opera, 1990) μια σαπουνόπερα 22 επεισοδίων, Το Κυνήγι Της Γκόμενας (Opera, 1992) με 30 γυναικείες βιογραφίες, Υγιεινή Διαστροφή (Opera, 1996) που περιλαμβάνει την έκδοση σε CD του Disco Tsoutsouni, Μικροαστική Καταστροφή (Opera, 2005), Πούστευε Και Μη Ερεύνα (Opera, 2005) και Ο Στάλιν Σκέφτεται Για Σένα Στο Κρεμλίνο (Opera, 2010).
Σεξουαλικά δηλώνει μουνογαμικός με παρά φύσιν εξάρσεις και οπαδός της υγιεινής διαστροφής. Κάνει παιχνίδι με το άγιο πορνό, που σέβεται και αγαπάει, και αντιμάχεται τα όπλα των εξουσιαστών που αποκαλούνται θρησκευτικές ανωμαλίες.
Τον Τσίπρα τον θεωρεί χλεχλέ και φλώρο, οπότε προτιμά την Παπαρήγα, η οποία του βγάζει μια τρέλα, ενώ κρατάει πάντα ένα τσαντάκι περίεργο, που κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κουβαλάει μέσα, αν και ο ίδιος έχει πληροφορίες ότι κρύβει το ταριχευμένο μουστάκι του Στάλιν.
Υποστηρίζει πως το να φτιάχνεις τραγούδια είναι σαν να φτιάχνεις παπούτσια, ποιήματα, βιβλία, κατσαρόλες, κανάτες, τίποτα πιο σπουδαίο. Τυχαίνει όμως ν’ ασχολούνται με τον «καλλιτεχνικό χώρο» τα γνωστά και μη εξαιρετέα ΜΜΕ, που χρησιμοποιούν τους καλλιτέχνες για τις βρόμικες δουλειές και αγοραίες υποθέσεις τους. Τουτέστιν, τον ενοχλεί η έπαρση της μοναδικότητας των δημιουργών.
Φοβάται μην μπερδέψει τη σκηνή με τη ζωή και τρέμει την ώρα που βγαίνει στην παράσταση, γιατί είναι κάτι άλλο, δεν είναι μόνο ο εαυτός του.
Χρονάκια δύο και μισό εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, πήγαινε καρφί για διευθυντικό στέλεχος αλλά παραιτήθηκε, γιατί πρήστηκε, έβγαλε μια μπάλα στο κεφάλι, αρρώστησε και διαγνώστηκε αλλεργία στη δουλειά.
Ψάχνει τρόπο να κάνει εγχείρηση αλλαγής ζωδίου. Αρχικά θα δοκιμάσει ν’ αλλάξει τον ωροσκόπο (Σκορπιός, στο ζώδιο Υδροχόος), γιατί τον τυραννάνε πάρα πολύ οι σεξουαλικές τάσεις κι η αυτοκαταστροφικότητα του Σκορπιού.
Ως μαρξιστής γέννημα θρέμμα, αλλάζει βάσει των συνθηκών και ως βαθιά αϊνσταϊνικός θεωρεί πως όλα ΕΙΝΑΙ σε σχέση με κάτι άλλο.
Πηγή: www.difono.gr
Δημοσιεύθηκε στις 01/04/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire