Όψεις της αντικειμενικότητας
Προφανώς, όλα τα πολιτικά συστήματα, όπως βοά η Ιστορία, περνούν περιόδους ακμής και παρακμής. Η νομοτελειακή αυτή εναλλαγή δεν αναδεικνύει προφήτες ούτε μάγους ούτε καν καντηλανάφτες! Στην προσμονή της παρακμής δεν καταργείς την ακμή ούτε την αρνείσαι. Το ότι τη νεότητα διαδέχεται το γήρας, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε ποτέ νέοι, επειδή θα γεράσουμε! Υπάρχει στην πολιτική, όπως και στη φύση της ζωής, η εναλλαγή, αυτό το μέγα θαύμα που ανατρέπει το παλιό και ξαναγεννά τον κόσμο, που παίρνει τις ελπίδες για να τις επιστρέψει ανανεωμένες. Η κρίση που ενέσκηψε στη χώρα μας, υπήρξε προϊόν μι-ας απίστευτης ανάπτυξης – υγιούς ή παρά φύση – την οποία ουδείς αρνήθηκε, και ουδείς είπε την αλήθεια για αυτήν. Το να ασκείς πολιτική λέγοντας ότι τα δυο μεγάλα κόμματα είναι διεφθαρμένα δεν συνιστά πολιτική ούτε δικαιολογεί καμιά έπαρση και φυσικά κανένα εύσημο επαναστατικότητας. Το ξέρουν και οι κότες. Πριν λοιπόν ζητήσουν τη δικαίωση της Ιστορίας για τις θέσεις τους, ας ζητήσουν με πειστικότερο τρόπο τη λαϊκή εντολή.
Στην Ελλάδα, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, ζήσαμε το δυτικό όνειρο σ’ όλη την παρακμή και τη λάμψη του. Ωστόσο, όπως όλα τα όνειρα τελειώνουν, έτσι, κάποια στιγμή, τελειώνουν και τα πανηγύρια, σώνονται και οι δεκαεφτά μισθοί τον χρόνο, όπως κόβονται και οι συντάξεις των πεθαμένων, καθώς και οι χολιγουντιανές παράγωγες της ΕΡΤ και ο δεκαπλασιασμός των ελληνικών γαιών προς «επιδότηση» των παρεπιδημούντων Ρωσίδων που αναπτέρωσαν το πεσμένο ηθικό της αγροτιάς θέτοντας σε νέες επαναστατικές βάσεις το αγροτικό ζήτημα εν Ελλάδι. Τελείωσε το πανηγύρι για το οποίο κανείς δεν είχε το ανάστημα να προειδοποιήσει τον λαό, τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές, τις ΔΕΚΟ, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.
Φυσικά και οι πρώτοι που θα πληρώσουν το μάρμαρο, είναι οι αδύναμοι· αυτό δεν χρειάζομαι καμιά προοδευτική νομενκλατούρα να μου το υπενθυμίσει, και πάνω σ’ αυτή την αυτονόητη και κραυγαλέα διαπίστωση να ασκήσει την άνευρη και κατεστημένη της κριτική… Και φυσικά από τις προοδευτικές (δεν ξέρω πια πώς να τις χαρακτηρίσω, έτσι που όλα είναι τοποθετημένα σε προκάτ ιδεολογήματα) δυνάμεις πρέπει να ακούσουμε μια σοβαρή κουβέντα, μια αλήθεια. Όχι ότι δικαιώθηκαν – τάχαμου – οι θέσεις τού ενός ή του άλλου κόμματος – που απέχουν παρασάγγας από τη δικαίωση –, άλλα να γίνουν δυσάρεστοι και επιτέλους τολμηροί… Να ξεφύγουν από το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης που τους βόλευε όλους μια χαρά: και τους φωνασκούντες και τους βουβούς!
Με το που επισημοποιήθηκε η κρίση, εμφανίστηκαν σαν από μηχανής θεοί όλοι εκείνοι οι κρυμμένοι στα σπήλαια προφήτες, προκειμένου να βοσκήσουν στην παχιά της χλόη. Τα είχαν πει! Τα είχαν προβλέψει φυσικά, αλλά ποιος άκουγε; Ωστόσο, αν έμεναν εκεί οι θρίαμβοι, θα αποτελούσαν μια ευχάριστη νότα μέσα στο μελαγχολικό τοπίο της πραγματικότητας. Από την αρχή της κρίσης δίνουν και παίρνουν οι προφητείες (μιας ανώτερης θρησκείας από μύστες και γκουρού) που ήθελαν από το περασμένο κιόλας καλοκαίρι την Ε.Ε. να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, να ξεσπά παγκόσμιος πόλεμος, η χώρα να χρεοκοπεί γύρω στις δέκα φορές τον μήνα… Προσωπικά δεν έχω ιδέα για το τι θα γίνει. Προφανώς, η χρεοκοπία της χώρας είναι ένα ενδεχόμενο ανοιχτό – όσο και η μη χρεοκοπία· ωστόσο, η βουλιμία με την οποία την «ξεζουμίζουν» είναι απλώς θλιβερή!
xenofonb@gmail.com
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire