ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΕΠΑΦΗ

Το ιστολόγιο Πενταλιά πήρε το όνομα
από το όμορφο και ομώνυμο χωριό της Κύπρου.
Για την επικοινωνία μαζί μας
είναι στη διάθεσή σας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
pentalia74@gmail.com

mardi 19 avril 2011

Τελείωσε το πανηγύρι για το οποίο κανείς δεν είχε το ανάστημα να προειδοποι­ήσει τον λαό


Όψεις της αντικειμενικότητας

thumb
Αν κάποιος είχε τη δυνατότητα να ζήσει καθ’ όλη τη διάρκεια των 1.000 χρόνων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και από τον πρώτο χρόνο διατύπωνε επιμόνως και μονό­τονα την ιδέα ότι η Αυτοκρατορία θα καταρρεύ­σει από τα αδιέξοδά της, ε! στη χιλιετία πάνω θα δικαιωνόταν! Ωστόσο, αυτό σημαίνει δικαίωση; Τα 1.000 συναπτά χρόνια που έλεγε απίστευτες αστειότητες δεν μετράνε; Όχι, για μερικούς, κα­θώς φαίνεται! Αυτή η πρωτότυπη μέθοδος αυτοδικαίωσης, πέρα από την κωμική - διασκεδαστική της πλευρά, έχει και τη σκοτεινή της όψη: αυτή που παρερμηνεύει συνεχώς και συστηματικά την πραγματικότητα μέσα από διάφορους παραμορ­φωτικούς καθρέφτες ιδεολογικών δογμάτων, προσκολλήσεων, εμμονών και στερεότυπων εκ­δοχών της καθημερινότητας.

Προφανώς, όλα τα πολιτικά συστήματα, όπως βοά η Ιστορία, περνούν περιόδους ακμής και πα­ρακμής. Η νομοτελειακή αυτή εναλλαγή δεν αναδεικνύει προφήτες ούτε μάγους ούτε καν καντηλα­νάφτες! Στην προσμονή της παρακμής δεν καταρ­γείς την ακμή ούτε την αρνείσαι. Το ότι τη νεότητα διαδέχεται το γήρας, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε ποτέ νέοι, επειδή θα γεράσουμε! Υπάρ­χει στην πολιτική, όπως και στη φύση της ζωής, η εναλλαγή, αυτό το μέγα θαύμα που ανατρέπει το παλιό και ξαναγεννά τον κόσμο, που παίρνει τις ελπίδες για να τις επιστρέψει ανανεωμένες. Η κρί­ση που ενέσκηψε στη χώρα μας, υπήρξε προϊόν μι-ας απίστευτης ανάπτυξης – υγιούς ή παρά φύση – την οποία ουδείς αρνήθηκε, και ουδείς είπε την αλήθεια για αυτήν. Το να ασκείς πολιτική λέγοντας ότι τα δυο μεγάλα κόμματα είναι διεφθαρμένα δεν συνιστά πολιτική ούτε δικαιολογεί καμιά έπαρση και φυσικά κανένα εύσημο επαναστατικότητας. Το ξέρουν και οι κότες. Πριν λοιπόν ζητήσουν τη δι­καίωση της Ιστορίας για τις θέσεις τους, ας ζητή­σουν με πειστικότερο τρόπο τη λαϊκή εντολή.
Στην Ελλάδα, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, ζήσαμε το δυτικό όνειρο σ’ όλη την παρακμή και τη λάμψη του. Ωστόσο, όπως όλα τα όνειρα τελει­ώνουν, έτσι, κάποια στιγμή, τελειώνουν και τα πα­νηγύρια, σώνονται και οι δεκαεφτά μισθοί τον χρό­νο, όπως κόβονται και οι συντάξεις των πεθαμέ­νων, καθώς και οι χολιγουντιανές παράγωγες της ΕΡΤ και ο δεκαπλασιασμός των ελληνικών γαιών προς «επιδότηση» των παρεπιδημούντων Ρωσίδων που αναπτέρωσαν το πεσμένο ηθικό της αγροτιάς θέτοντας σε νέες επαναστατικές βάσεις το αγροτι­κό ζήτημα εν Ελλάδι. Τελείωσε το πανηγύρι για το οποίο κανείς δεν είχε το ανάστημα να προειδοποι­ήσει τον λαό, τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές, τις ΔΕΚΟ, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.
Φυσικά και οι πρώτοι που θα πληρώσουν το μάρμαρο, είναι οι αδύναμοι· αυτό δεν χρειάζο­μαι καμιά προοδευτική νομενκλατούρα να μου το υπενθυμίσει, και πάνω σ’ αυτή την αυτονόητη και κραυγαλέα διαπίστωση να ασκήσει την άνευρη και κατεστημένη της κριτική… Και φυσικά από τις προ­οδευτικές (δεν ξέρω πια πώς να τις χαρακτηρίσω, έτσι που όλα είναι τοποθετημένα σε προκάτ ιδεο­λογήματα) δυνάμεις πρέπει να ακούσουμε μια σο­βαρή κουβέντα, μια αλήθεια. Όχι ότι δικαιώθηκαν – τάχαμου – οι θέσεις τού ενός ή του άλλου κόμ­ματος – που απέχουν παρασάγγας από τη δικαί­ωση –, άλλα να γίνουν δυσάρεστοι και επιτέλους τολμηροί… Να ξεφύγουν από το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης που τους βόλευε όλους μια χαρά: και τους φωνασκούντες και τους βου­βούς!
Με το που επισημοποιήθηκε η κρίση, εμφα­νίστηκαν σαν από μηχανής θεοί όλοι εκείνοι οι κρυμμένοι στα σπήλαια προφήτες, προκειμένου να βοσκήσουν στην παχιά της χλόη. Τα είχαν πει! Τα είχαν προβλέψει φυσικά, αλλά ποιος άκουγε; Ωστόσο, αν έμεναν εκεί οι θρίαμβοι, θα αποτελού­σαν μια ευχάριστη νότα μέσα στο μελαγχολικό το­πίο της πραγματικότητας. Από την αρχή της κρίσης δίνουν και παίρνουν οι προφητείες (μιας ανώτερης θρησκείας από μύστες και γκουρού) που ήθελαν από το περασμένο κιόλας καλοκαίρι την Ε.Ε. να δι­αλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, να ξεσπά παγκό­σμιος πόλεμος, η χώρα να χρεοκοπεί γύρω στις δέ­κα φορές τον μήνα… Προσωπικά δεν έχω ιδέα για το τι θα γίνει. Προφανώς, η χρεοκοπία της χώρας είναι ένα ενδεχόμενο ανοιχτό – όσο και η μη χρεοκοπία· ωστόσο, η βουλιμία με την οποία την «ξε­ζουμίζουν» είναι απλώς θλιβερή!

xenofonb@gmail.com

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire