Η Ελλάδα είναι σε πόλεμο. Ο εχθρός δεν είναι οι κακοί ξένοι, είναι εσωτερικός: το πλέγμα των κοινωνικών, επιχειρηματικών, πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων, που έμαθαν να πλουτίζουν σε συνθήκες διαφθοράς και σήμερα αντιμάχονται λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις.
Tου Κώστα Καλλιτση
Το «New Deal» του Ρούζβελτ δεν θα είχε υλοποιηθεί αν ο Aμερικανός πρόεδρος δεν είχε τη γενναιότητα να καλέσει στην κυβέρνησή του στελέχη που αποδεδειγμένα γνώριζαν να διευθύνουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων και να πετυχαίνουν την παραγωγή συγκεκριμένου έργου – όχι μόνον ικανούς πολιτικούς που συμφωνούσαν με την πολιτική του χωρίς να είναι «δικοί του», αλλά ακόμα και μεγάλους επιχειρηματίες της εποχής, που παράτησαν προσωρινά τις επιχειρήσεις τους και ανέλαβαν συγκεκριμένα καθήκοντα με συμβολική αμοιβή ένα δολάριο τον χρόνο.
Ο Βενιζέλος, όταν υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τη σφοδρότατη οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, στηρίχτηκε σε ένα κρατικό μηχανισμό που στελεχώθηκε (όχι, βεβαίως, με παρωδίες open-gov...) με ό, τι καλύτερο υπήρχε στον χώρο της Δημόσιας Διοίκησης και της εφαρμοσμένης οικονομικής πολιτικής, οργάνωσε την άσκηση της εξουσίας με ανθρώπους που δεν ήταν απαραίτητα επαγγελματίες της πολιτικής, αρκετοί εκ των οποίων στη συνέχεια έμειναν στην Iστορία του τόπου όχι μόνον ως δημόσιοι λειτουργοί υψηλού ήθους και ικανοτήτων, αλλά και ως διανοούμενοι, σκαπανείς της νεότερης Ελλάδας.
Oταν έχεις πόλεμο, δεν στηρίζεσαι σε κυλιόμενα επιτελεία αγχωμένων για τη θέση τους στην «επόμενη μέρα» – ποια, άραγε, επόμενη;..
Αναθέτεις καθήκοντα σε ομάδες δοκιμασμένων στελεχών που έχουν την ανιδιοτέλεια, τον πατριωτισμό και τις ικανότητες να κερδίσουν τον πόλεμο. Η Ελλάδα είναι σε πόλεμο. Ο εχθρός δεν είναι οι κακοί ξένοι, είναι εσωτερικός: το πλέγμα των κοινωνικών, επιχειρηματικών, πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων, που έμαθαν να πλουτίζουν σε συνθήκες διαφθοράς και σήμερα αντιμάχονται λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις.
Συμβασιούχοι που είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» και λήγουν οι συμβάσεις τους θα κάνουν καταλήψεις για να εμποδίσουν τους ανέργους να βρουν μια θέση στον ήλιο. Σωματεία μονίμων υπαλλήλων θα διεκδικούν να απολυθούν οι συμβασιούχοι για να μη μοιραστεί το κόστος της κρίσης. Οι μπαταχτσήδες θα επιστρατεύουν πολιτευτές για να διεκδικήσουν το «δικαίωμα στο πλιάτσικο» των χρημάτων των καταθετών – στο όνομα της ανάπτυξης. Και μέσα στο σμήνος των αδιεξόδων, συμμορίες του εγκλήματος θα διεισδύουν στις Κερατέες, θα αλωνίζουν παντού, θα αναπαύονται για λίγο στις φυλακές απ’ όπου θα διευθύνουν το έγκλημα, θα τρομοκρατούν τη Δικαιοσύνη.
Η κατάσταση γίνεται ζοφερή. Η Iστορία διδάσκει ότι, όταν ουδείς φοβάται το δημοκρατικό κράτος, έρχεται η ώρα που η κοινωνία ρέπει προς το αυταρχικό κράτος. Η Ελλάδα μπορεί να γλιστρήσει από το χείλος στον γκρεμό αργόσυρτα ή (δοθείσης αφορμής) με ξαφνικό θάνατο. Αντιπολίτευση και μοιρολογίστρες ποτίζουν την κοινωνία με το δηλητήριο της απελπισίας, για να αποτρέψουν τη μεταρρύθμιση. Λοιπόν, η κεντρική πρωτοβουλία, εκ των πραγμάτων σήμερα, ανήκει στον κ. Γ. Παπανδρέου. Μια ολιγομελής «κυβέρνηση των αρίστων», απαλλαγμένη από τις συγχύσεις των συντονιστών, που θα πει όλη την αλήθεια και θα αναλάβει να εφαρμόσει ένα σαφές, στιβαρό 2ετές πρόγραμμα στηριγμένο στο Μνημόνιο, θα ήταν μια σημαντική πρώτη απόφαση. Δεν χωρούν αυταπάτες. Μόνο απροσδόκητα μεγάλου βεληνεκούς πρωτοβουλίες, που κυριολεκτικά θα ξαφνιάσουν θετικά την κοινωνία, είναι ικανές να προκαλέσουν τη δικτύωση των διάσπαρτων δυνάμεων της μεταρρύθμισης και να οδηγήσουν σε μια αναδιάταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να κερδίσει τον πόλεμο.
Πηγή: www.kathimerini.gr
Δημοσιεύτηκε στις 03/04/2011
Το «New Deal» του Ρούζβελτ δεν θα είχε υλοποιηθεί αν ο Aμερικανός πρόεδρος δεν είχε τη γενναιότητα να καλέσει στην κυβέρνησή του στελέχη που αποδεδειγμένα γνώριζαν να διευθύνουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων και να πετυχαίνουν την παραγωγή συγκεκριμένου έργου – όχι μόνον ικανούς πολιτικούς που συμφωνούσαν με την πολιτική του χωρίς να είναι «δικοί του», αλλά ακόμα και μεγάλους επιχειρηματίες της εποχής, που παράτησαν προσωρινά τις επιχειρήσεις τους και ανέλαβαν συγκεκριμένα καθήκοντα με συμβολική αμοιβή ένα δολάριο τον χρόνο.
Ο Βενιζέλος, όταν υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τη σφοδρότατη οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, στηρίχτηκε σε ένα κρατικό μηχανισμό που στελεχώθηκε (όχι, βεβαίως, με παρωδίες open-gov...) με ό, τι καλύτερο υπήρχε στον χώρο της Δημόσιας Διοίκησης και της εφαρμοσμένης οικονομικής πολιτικής, οργάνωσε την άσκηση της εξουσίας με ανθρώπους που δεν ήταν απαραίτητα επαγγελματίες της πολιτικής, αρκετοί εκ των οποίων στη συνέχεια έμειναν στην Iστορία του τόπου όχι μόνον ως δημόσιοι λειτουργοί υψηλού ήθους και ικανοτήτων, αλλά και ως διανοούμενοι, σκαπανείς της νεότερης Ελλάδας.
Oταν έχεις πόλεμο, δεν στηρίζεσαι σε κυλιόμενα επιτελεία αγχωμένων για τη θέση τους στην «επόμενη μέρα» – ποια, άραγε, επόμενη;..
Αναθέτεις καθήκοντα σε ομάδες δοκιμασμένων στελεχών που έχουν την ανιδιοτέλεια, τον πατριωτισμό και τις ικανότητες να κερδίσουν τον πόλεμο. Η Ελλάδα είναι σε πόλεμο. Ο εχθρός δεν είναι οι κακοί ξένοι, είναι εσωτερικός: το πλέγμα των κοινωνικών, επιχειρηματικών, πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων, που έμαθαν να πλουτίζουν σε συνθήκες διαφθοράς και σήμερα αντιμάχονται λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις.
Συμβασιούχοι που είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» και λήγουν οι συμβάσεις τους θα κάνουν καταλήψεις για να εμποδίσουν τους ανέργους να βρουν μια θέση στον ήλιο. Σωματεία μονίμων υπαλλήλων θα διεκδικούν να απολυθούν οι συμβασιούχοι για να μη μοιραστεί το κόστος της κρίσης. Οι μπαταχτσήδες θα επιστρατεύουν πολιτευτές για να διεκδικήσουν το «δικαίωμα στο πλιάτσικο» των χρημάτων των καταθετών – στο όνομα της ανάπτυξης. Και μέσα στο σμήνος των αδιεξόδων, συμμορίες του εγκλήματος θα διεισδύουν στις Κερατέες, θα αλωνίζουν παντού, θα αναπαύονται για λίγο στις φυλακές απ’ όπου θα διευθύνουν το έγκλημα, θα τρομοκρατούν τη Δικαιοσύνη.
Η κατάσταση γίνεται ζοφερή. Η Iστορία διδάσκει ότι, όταν ουδείς φοβάται το δημοκρατικό κράτος, έρχεται η ώρα που η κοινωνία ρέπει προς το αυταρχικό κράτος. Η Ελλάδα μπορεί να γλιστρήσει από το χείλος στον γκρεμό αργόσυρτα ή (δοθείσης αφορμής) με ξαφνικό θάνατο. Αντιπολίτευση και μοιρολογίστρες ποτίζουν την κοινωνία με το δηλητήριο της απελπισίας, για να αποτρέψουν τη μεταρρύθμιση. Λοιπόν, η κεντρική πρωτοβουλία, εκ των πραγμάτων σήμερα, ανήκει στον κ. Γ. Παπανδρέου. Μια ολιγομελής «κυβέρνηση των αρίστων», απαλλαγμένη από τις συγχύσεις των συντονιστών, που θα πει όλη την αλήθεια και θα αναλάβει να εφαρμόσει ένα σαφές, στιβαρό 2ετές πρόγραμμα στηριγμένο στο Μνημόνιο, θα ήταν μια σημαντική πρώτη απόφαση. Δεν χωρούν αυταπάτες. Μόνο απροσδόκητα μεγάλου βεληνεκούς πρωτοβουλίες, που κυριολεκτικά θα ξαφνιάσουν θετικά την κοινωνία, είναι ικανές να προκαλέσουν τη δικτύωση των διάσπαρτων δυνάμεων της μεταρρύθμισης και να οδηγήσουν σε μια αναδιάταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να κερδίσει τον πόλεμο.
Πηγή: www.kathimerini.gr
Δημοσιεύτηκε στις 03/04/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire