Το κουφάρι μου, το τομάρι μου

 

Λώρη Κέζα
Αυτό μας έλειπε τώρα, να αποφασίζει ένας τυχαίος δημόσιος υπάλληλος βάρδιας τι θα γίνουν τα ματάκια μας και τα νεφράκια μας, αν μας πατήσει αυτοκίνητο. Αν βρισκόμασταν σε μια οργανωμένη χώρα, σε μια Σουηδία, σε έναν Καναδά, θα μπορούσαμε να εμπιστευθούμε το κουφάρι μας στο κράτος πλην όμως ο δημόσιος τομέας δεν έχει τα εχέγγυα να διαχειριστεί τα πτώματά μας. Εδώ δεν μπορούν να φερθούν ανθρώπινα όταν προσερχόμαστε ασθενείς στο  νοσοκομείο, θα διαχειριστούν το κουφάρι με προσήκοντα τρόπο όταν θα ανήκει δια νόμου στο δημόσιο; Να εξηγούμαστε: δεν αντιλέγουμε, η δωρεά οργάνων είναι μια ανώδυνη πράξη και ταυτόχρονα μια ανθρώπινη πράξη. Γιατί να σαπίσει στο χώμα μια καρδιά που μπορεί να χαρίσει την μακροημέρευση σε κάποιον άλλο;


Η πρώτη και βασική ένσταση στο προσχέδιο νόμου που παρουσίασε ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος (στο σκίτσο) για την δωρεά οργάνων βρίσκεται στην υφαρπαγή της συναίνεσης. Όλοι θα θεωρούνται δωρητές εκτός αν ξεκινήσουν μια γραφειοκρατική διαδικασία, αναζητήσουν δηλαδή τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και δηλώσουν ότι αρνούνται να χαρίσουν τα όργανά τους. Η υποχρεωτική γενναιοδωρία δεν είναι γενναιοδωρία. Και δεν χρειάζονται αμπελοφιλοσοφίες (οι νεκροί δεν είναι γενναιόδωροι γιατί αυτό που στερούνται δεν το χρειάζονται) απλά να επισημάνουμε ότι κάποιοι ίσως δεν θέλουν να χαρίσουν τα όργανά τους επειδή απλά έτσι θέλουν. Κάποιοι θέλουν να κηδευτούν απείραχτοι γιατί έτσι ερμηνεύουν τον χριστιανικό ενταφιασμό ( στην Εκκλησία πάντως διίστανται οι απόψεις οπότε οι πιστοί διαλέγουν). Κάποιοι συγγενείς φρίττουν με την ιδέα των σημαδιών στο σώμα του νεκρού. Θα μπορούσαν βέβαια να είναι περήφανοι για τις ουλές της δωρεάς αν η συζήτηση άρχιζε πιο νωρίς, αν διδασκόταν και μια εναλλακτική ηθική από το σχολείο. Εμείς πάντως ενηλικιωθήκαμε με την Αντιγόνη και διδαχτήκαμε ένα συγκεκριμένο το χρέος που έχουμε απέναντι στους νεκρούς μας. Το όλο πακέτο των αντιλήψεων είναι (κακώς) ασύμβατο με τον λήπτη. 

Ας υποθέσουμε ότι ξεπερνάμε τις ιδεοληψίες συναινούμε στην υποχρεωτική δωρεά οργάνων. Δεν ξέρουμε πώς το φαντάστηκε ο κ. Λοβέρδος αλλά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι παρά το κυνηγητό που παίζει με τους γιατρούς για τα φακελάκια, διαρκώς καταγράφονται περιπτώσεις αργυρώνητων θεραπευτών. Ο τομέας της υγείας αποδείχτηκε, από τον ίδιο τον υπουργό,  ένας από τους πιο άπληστους, τους πιο άπονους, τους πιο θρασείς. Αυτοί που βλέπουν τους ασθενείς ως χαρτονόμισμα δεν θα έχουν ηθικό ενδοιασμό να δουν το μόσχευμα ως μέσο πλουτισμού.

Επαναλαμβάνουμε, η σορός θα αποτελεί κρατική περιουσία, στη διάθεση ανθρώπων και μηχανισμών που δεν χαίρουν εμπιστοσύνης. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ποια θα είναι τα θύματα: μοναχικά άτομα, αλλοδαποί, πένητες. Ποιος θα τους προστατεύσει όταν θα βρίσκονται διασωληνωμένοι, χωρίς οικείους να ανησυχούν; Το μόνο βέβαιο είναι ότι το ελληνικό σύστημα υγείας δεν μπορεί να αποκλείσει ένα  πάρτι με πωλήσεις μοσχευμάτων.

Εν κατακλείδι: είναι πολύ ωραίο να δίνει κάποιος τα όργανά του αλλά είναι άσχημο να του τα παίρνουν με το ζόρι. Είναι πολύ ωραίο να χαρίζει κάποιος τα όργανα αρκεί να μην βγαίνουν κάποιοι άσχετοι οικονομικά κερδισμένοι.

Πηγή: Το Βήμα
Δημοσιεύθηκε στις 05/04/2011