Η Ελλάδα θα πληρώσει για άλλη μια φορά την ατολμία, αν όχι την ανευθυνότητα των πολιτικών της

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Τα αδιέξοδα της Αθήνας

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη

Καθημερινά διεξάγεται μια συζήτηση στα ελλαδικά αλλά και στα διεθνή ΜΜΕ για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Είναι πια κοινή διαπίστωση πως το περιβόητο μνημόνιο όχι μόνο δεν έσωσε τη χώρα, αλλά την έφερε ακόμη ένα βήμα πιο κοντά στον γκρεμό. Όλοι οι σοβαροί αναλυτές αλλά και πολιτικοί, υποδεικνύουν πια ότι η Ελλάδα δεν έχει άλλη διέξοδο από την αναδιάρθρωση του χρέους της. Τουτέστιν ένα είδος ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Και είναι κατανοητό από όλους πως όσο η αναδιάρθρωση καθυστερεί, τόσο περισσότερο θα είναι σε βάρος της. Η Γερμανία, της οποίας ο υπουργός Οικονομικών άφησε να νοηθεί πως η αναδιάρθρωση δεν θα αποφευχθεί, δεν έχει ακόμη πάρει οριστική θέση. Κατά μία άποψη δεν επιθυμεί να γίνει η αναδιάρθρωση πριν το 2013 γιατί κάτι τέτοιο θα δυσκόλευε την κ. Μέρκελ στις εκλογές αυτής της χρονιάς. Στη γερμανική πρωτεύουσα όμως υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που υποστηρίζει πως η κ. Μέρκελ μπορεί να υποχρεωθεί να σπρώξει την Ελλάδα σε αναδιάρθρωση πριν το 2013 γιατί το γερμανικό κοινοβούλιο αποκλείεται να εγκρίνει επιπρόσθετη βοήθεια για την Ελλάδα το 2012. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν η Ελλάδα αντέξει ώς το 2013, θα υποχρεωθεί τη χρονιά αυτή να προσφύγει στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού αποκλείεται να μπορέσει να δανειστεί από τις αγορές. Τότε η αναδιάρθρωση του χρέους της θα είναι πια υποχρεωτική, αφού προβλέπεται από τον μηχανισμό αυτό όπως τον επέβαλαν οι Γερμανοί.
Η ελληνική κυβέρνηση και ειδικά ο Έλληνας πρωθυπουργός, δεν επιθυμούν την αναδιάρθρωση αυτή τη στιγμή, έστω και αν αυτό είναι προς το συμφέρον της χώρας, και προτιμούν να περιμένουν το 2013, γιατί έτσι αποφεύγουν το πολιτικό κόστος. Και αυτό γιατί τότε θα παρουσιαστεί η αναδιάρθρωση ως επιβαλλόμενη από την Ευρώπη. Ο κ. Παπανδρέου μετά την ανάληψη της εξουσίας μετέτρεψε με τους χειρισμούς του το θέμα του χρέους σε θέμα δανεισμού. Στην κρίσιμη στιγμή, ενώ μπορούσε να διαπραγματευτεί ευνοϊκούς όρους δανεισμού της χώρας, αφού τότε οι χαμένοι από μια στάση πληρωμών της Αθήνας θα ήταν κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, των οποίων οι τράπεζες είχαν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, αποδέχτηκε ένα καταστροφικό μνημόνιο όπως το επέβαλαν οι Γερμανοί και οι διεθνείς τοκογλύφοι. Όπως το διαπιστώνει άλλωστε ο παλαίμαχος Πορτογάλος σοσιαλιστής ηγέτης Μάριο Σοάρες σε άρθρο του στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊ»ς, δεν τόλμησε ούτε αυτός ούτε τα μόνα δύο άλλα σοσιαλιστικά κόμματα, το ισπανικό και το πορτογαλικό που κυβερνούν στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πουν όχι στα γερμανικά σχέδια. Το ίδιο και αυτή τη στιγμή, η Αθήνα περιμένει ουσιαστικά τι θα αποφασίσει η Γερμανία έστω και αν αυτό θα αποβεί σε βάρος της χώρας. Από τους Έλληνες πολιτικούς μόνο η Βάσω Παπανδρέου είχε το θάρρος να ζητήσει αναδιάρθρωση, εδώ και τώρα. Φαίνεται πως η Ελλάδα θα πληρώσει για άλλη μια φορά την ατολμία, αν όχι την ανευθυνότητα των πολιτικών της.
Υ. Γ.: Η ποδοσφαιροποίηση της κυπριακής πολιτικής ζωής συνεχίζεται με ψυχροπολεμικές αντιπαραθέσεις που την απαξιώνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν όλα εκείνα τα σημάδια της απαξίωσης της πολιτικής αλλά και των θεσμών από μέρους των πολιτών. Η ευθύνη βαρύνει τα κόμματα, την κυβέρνηση, τη Βουλή και όλα τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας. Βαρύνει όμως περισσότερο τα δύο μεγάλα κόμματα που ποδηγετούν την πολιτική ζωή του τόπου, καθώς και το ΔΗΚΟ που έχει αναγάγει σε αυτοσκοπό να καρπούται μέρος της εξουσίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο αρχών. Η ΕΔΕΚ και τα δύο άλλα μικρότερα κόμματα, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις θέσεις τους, τουλάχιστον δεν προκαλούν τη νοημοσύνη του πολίτη. Αλλά η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει την Αριστερά. Αυτό που θα μείνει από το πέρασμά της στην εξουσία, είναι το ήθος που θα αφήσει ως παρακαταθήκη. Να έχει ο πολίτης την αίσθηση, και αυτός που ασπάζεται τις αρχές και την ιδεολογία της, αλλά προπάντων αυτός που δεν είναι του δικού της χώρου, και αναφέρομαι στον ψύχραιμο πολίτη, ότι κυβέρνησε διαφορετικά από τους άλλους. Με την έννοια αυτή η επίκληση ως άλλοθι ότι «έτσι συμπεριφέρθηκαν και οι άλλοι», κάθε άλλο παρά αφήνει μια διακριτή δική της παρουσία τόσο στην άσκηση της εξουσίας όσο και στην πολιτική ζωή του τόπου γενικότερα. *Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ε-mail stephanos.constantinides@gmail.com