Πάσχα στην προσφυγιά

Με τον καημό της επιστροφής στις πατρογονικές  τους εστίες

 φεύγουν από τη ζωή οι πρόσφυγες 

 

ΤΟΥ  ΠΑΜΠΟΥ  ΒΑΣΙΛΑ

 
Η Ανάσταση που περίμεναν δεν ήλθε ποτέ. Το όνειρο της επιστροφής στην Κερύνεια και στην Αμμόχωστο μόνο στα τραγούδια έμεινε ατόφιο. Στα 37 χρόνια της προσφυγιάς οι άνθρωποι που τους έλεγαν από το 1974 και εντεύθεν πρόσφυγες, πάντρεψαν παιδιά, έγιναν παππούδες όσοι δεν ήταν και ακολουθώντας τη φυσική, βιολογική, εξέλιξη του ανθρώπου, άρχισαν να φεύγουν από τη ζωή.
Με τον καημό της προσφυγιάς στα γερασμένα τους στήθια, να τους κατατρώει τα σωθικά. Και τα πρόχειρα προσφυγικά σπιτάκια των πρώτων χρόνων της προσφυγιάς, ξανακτίστηκαν με υλικά πιο ανθεκτικά, πιο καλά. Για να αντέξουν μάλλον πολλά ακόμα χρόνια προσμονής της Ανάστασης των προσφύγων, που πλέον είναι φανερό ότι ίσως να μην έρθει ποτέ. Τουλάχιστον όπως την ονειρεύτηκαν τα προσφυγόπουλα του 1975, του 1980, του 1985, παίζοντας στα χώματα των συνοικισμών. Ακούγοντας κάθε Μεγάλο Σάββατο τον Αναστάσιμο Λόγο στη λυόμενη εκκλησία του συνοικισμού το «Χριστός Ανέστη και του χρόνου στα σπίτια μας»! Τότε που γράφαμε στις παράγκες το «Δεν Ξεχνώ», το «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο» και δεν μας έλεγαν εθνικιστές.
Τότε που οι γονιοί μας ήλπιζαν και ανέμεναν ότι ήταν κοντά η ώρα που θα φεύγαμε από το «προσφυγικό σπιτάκι» και να επιστρέψουμε πίσω στο Βαρώσι, το Κάρμι, τον Λουτρό, τον Άγιο Βασίλη, τον Νικήτα και του Μόρφου.
Στο συνοικισμό των Καμάρων στέκει ακόμα η λυόμενη εκκλησιά του Αποστόλου Βαρνάβα, ενθύμιο μοναδικό εκείνης της χαλεπής εποχής των πρώτων χρόνων της προσφυγιάς. Μόνο που ο πατήρ Θεοδόσης συνειδητοποιεί με θλίψη πως από την εποχή του ’80 και μέχρι σήμερα, έφυγαν πολλοί, πάρα πολλοί, πρόσφυγες που περίμεναν την επιστροφή από ώρα σε ώρα. Που άναβαν το κερί της Ανάστασης και έκαναν κουράγιο να μην κλάψουν, γιατί πίστευαν, προσδοκούσαν ότι την άλλη Ανάσταση θα ήταν πίσω στο χωριό, την πόλη τους. Και τα χρόνια περνούσαν, έρχονταν άλλα, αλλά το λεωφορείο ποτέ δεν ξανάκανε τη «γραμμή για το Βαρώσι». Και ολοένα έφευγαν και περισσότεροι πρόσφυγες από τη ζωή. Πρώτα αυτοί που προσφυγοποιήθηκαν γέροι. Μετά οι μεσήλικες. Και 37 χρόνια μετά, πολλοί από αυτούς που την έζησαν έντονα, και ενθυμούνταν την εισβολή… Ο πατήρ Θεοδόσης υπηρετεί το ποίμνιο του συνοικισμού Καμάρων από το 1980, πρώτα στον λυόμενο ιερό ναό Αποστόλου Βαρνάβα και μετά από την καινούργια εκκλησία που κτίστηκε πριν από μερικά χρόνια. Δυστυχώς, μας είπε, από το 1974 και μέχρι σήμερα ξεκληρίστηκε μια ολόκληρη γενιά προσφύγων. Λόγω ηλικίας έφυγαν πάρα πολλοί άνθρωποι με ανεκπλήρωτο το διακαή πόθο της επιστροφής και με την πικρία της προσφυγιάς. Αναπόφευκτα, πρόσθεσε, πάντα αυτές τις Άγιες Μέρες των Παθών του Κυρίου και της Ανάστασης, που παραλληλίζονται και με τα πάθη του λαού μας, φέρνουμε αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν στη μνήμη μας.
Ο πατήρ Θεοδόσης δήλωσε ακόμη πως οι ηλικιωμένοι πρόσφυγες στις μέρες μας, εξακολουθούν να βασανίζονται και να θλίβονται από τη μη ευόδωση της ελπίδας τους για επιστροφή στην πατρώα γη. Και αυτά τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται πιο έντονα την περίοδο του Πάσχα, λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που περιέχουν οι μέρες, λόγω των Παθών του Κυρίου. Την ώρα που δυστυχώς, τα «κακά» που έφερε ευρωπαϊκό μοντέλο ζωής, αποπροσανατολίζουν ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας και το καθιστούν αδιάφορο στα θέματα της κατοχής, της προσφυγιάς, της συνεχιζόμενης αδικίας σε βάρος του λαού μας.