Ποιο τεύχος Spider-Man διαβάζουν οι «Πυρήνες»; Οσα μπορεί να δηλώνει η παρουσία ενός κόμικ σε μια γιάφκα υπόπτων τρομοκρατών.

Φωτογραφία των ευρημάτων στη γιάφκα της «Συνωμοσίας 

Πυρήνων της Φωτιάς» στη Νέα Ιωνία Βόλου. Το τεύχος κάτω 

από τη λαβή έχει κατασχεθεί επίσης. (ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΑΔΑ/STR)

Μάρκος Καρασαρίνης
Το εξώφυλλο κάτω από την τσάντα με τα όπλα μοιάζει κάπως τσαλακωμένο. Σίγουρα δεν βρίσκεται σε mint condition, όπως ονομάζουν οι συλλέκτες τα «άθικτα». Λογικό, ωστόσο, μια και, εφόσον πρόκειται όντως για το πρωτότυπο αμερικανικό τεύχος, έχει μια ιστορία εικοσαετίας πίσω του. Γι’ αυτό και η φωτογραφία από τα ευρήματα της ΕΛ. ΑΣ. στη γιάφκα της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» στη Νέα Ιωνία Βόλου αξίζει σημειολογικής ανάγνωσης.

Στο Web of Spider-Man 74 (Marvel Comics, 1991), το τεύχος που γνέφει πίσω από τη λαβή ενός πιστολιού, ο Άνθρωπος-Αράχνη έρχεται αντιμέτωπος με την απειλή της Τέχνης. Σε μια εκδήλωση performing arts κακόβουλοι αρτίστες ονόματι Avant Guard αναλαμβάνουν να επιδείξουν σε κοινό και κριτικούς την πρωτοποριακή αισθητική – και ταυτόχρονα τον πρωτόγνωρο θυμό τους: «Είναι η οργή μας που μας κάνει καλλιτέχνες! Αυτή την οργή οφείλουμε να απελευθερώσουμε!», ισχυρίζεται ο ένας. «Αυτή είναι η αληθινή τέχνη! Αυθόρμητη! Οργανική! Οδυνηρή!», υποστηρίζει ο έτερος των Avant Guard, ανάγοντας το ξυλίκι επί του Spider-Man σε έντεχνη πράξη.

Η οργή της τετραχρωμίας βέβαια δεν είναι η σημερινή διάχυτη οργή της δυτικής κοινωνίας. Ο Πίτερ Πάρκερ, άλλωστε, κατά κόσμον «Άνθρωπος-Αράχνη», είναι ο αρχετυπικός σύγχρονος μπερδεμένος νέος. Ο χαρακτήρας του υπήρξε κατεξοχήν εκείνος του twenty something που προσπαθεί να βγάλει άκρη με τα επαγγελματικά ζητήματα, να συμβιβάσει την αναδυόμενη ιδιωτική του ζωή με αυτή της οικογένειάς του, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει ότι γύρω του υπάρχουν πλάσματα με θελκτικές καμπύλες και μακριά μαλλιά.

Διαφέρει από τους υπόλοιπους νεολαίους ως προς το ότι κάθε τρεις και λίγο νιώθει την ακατανίκητη ανάγκη να ξεσκάσει σκαρφαλώνοντας σε τοίχους, πετώντας ιστούς και τουλουμιάζοντας εγκληματίες με εντυπωσιακές υπερδυνάμεις (που συνοδεύονται νομοτελειακά από άθλιο ενδυματολογικό γούστο).

Το καλό παιδί της Marvel λειτούργησε στην πεντηκονταετία της διαδρομής του ως μεταφορά των προβλημάτων κοινωνικοποίησης της δυτικής νεολαίας, χωρίς περαιτέρω φιλοδοξίες πολιτικών statement. Poster boy του teenage angst, ο Πίτερ Πάρκερ δεν ανακατεύθηκε ποτέ προσωπικά με τα ναρκωτικά, τους χίπις, το ειρηνιστικό κίνημα – περνούσαν από τις σελίδες του μέσω τρίτων.

Η αντι-κουλτούρα των ‘60s δεν του πήγαινε, οι πολιτικές του απόψεις ήταν και παραμένουν προσεκτικά θολές. Όπως άλλωστε και μεγάλο μέρος του mainstream αμερικανικού κόμικ, διακρίνεται από μάλλον συντηρητικές αξίες: στον μικρόκοσμο των 22 σελίδων του η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι άρθρο πίστης, το κράτος γραφειοκρατική βαβούρα, ο καταναλωτισμός ιδανικό ζωής.

Αντι-συστημικός επιφανειακά, όσο ένας μποέμ φοιτητής ή ένας tech geek, ο Spider-Man ελάχιστα κοινά έχει με ριζοσπαστικές ιδεολογίες, συγκρουσιακές λογικές και επικλήσεις κοινωνικών ρήξεων. Η βία που ασκεί με μπόλικα «POW!», «WHACK!» και άλλες μορφές ηχοποιίας τοποθετείται στο πλαίσιο ενός κύκλου αντίδρασης / ενοχικότητας / ευθύνης έναντι της κοινωνίας.

Παίρνει το νόμο στα χέρια του για να τιμωρήσει τους παράνομους, αφού η «μεγάλη δύναμη απαιτεί και μεγάλη υπευθυνότητα». Δρα με βάση το τραύμα της δολοφονίας του θείου του από έναν διαρρήκτη. Ως vigilante παραπέμπει στην ιδιοποίηση και ιδιωτικοποίηση της απονομής δικαιοσύνης, χωρίς αναφορές σε οποιαδήποτε συλλογικότητα κοινότητας / τάξης / λαού. Πίσω από τα όπλα της φωτογραφίας δεν βρίσκεται τελικά ένας επαναστάτης, αλλά ένας μεταμοντέρνος αστός. Τα σύμβολα έρχονται σε ευθεία αντίθεση. 

 

Πηγή: www.tovima.gr

Δημοσιεύθηκε στις 30/03/2011