Νίκος Καχτίτσης: μαθήματα λογοτεχνίας δι’ αλληλογραφίας
Της Κατερίνας Δ. ΣΧΟΙΝΑ*
Ο «μανιώδης συνορόπληκτος»1 Νίκος Καχτίτσης, επιδιδόμενος σε διαρκείς μετακινήσεις, και των διανοητικών συμπεριλαμβανομένων, διέγραψε στο σύντομο 44χρονο βίο του έναν ευρύ γεωγραφικό κύκλο, εντός του οποίου έκλεισε ένα επίσης ευρύ λογοτεχνικό έργο. Η «περιπλανώμενη γραφή»2 του μετέρχεται κυρίως την πρόζα και δημιουργεί κείμενα λογοτεχνίας ενίοτε ενθυλακωμένα σε σχοινοτενείς επιστολές προς ευάριθμους επιστολογράφους. Επιπλέον, η «συνοροπληξία» του συγγραφέα μπορεί να υπαινίσσεται γενικώς τη μετέωρη θέση του, την ερωτοτροπία του με την παράδοση και τη νεωτερικότητα, την έλξη και απώθηση προς την πατρίδα που τον εξώθησε στον εκπατρισμό και στη συνακόλουθη νοσταλγία, αλλά και τη διαρκή αιώρηση μεταξύ πραγματικού και φασματικού, η οποία αποτελεί κομβικό σημείο και του επιστολικού του λόγου.
Της Κατερίνας Δ. ΣΧΟΙΝΑ*
Ο «μανιώδης συνορόπληκτος»1 Νίκος Καχτίτσης, επιδιδόμενος σε διαρκείς μετακινήσεις, και των διανοητικών συμπεριλαμβανομένων, διέγραψε στο σύντομο 44χρονο βίο του έναν ευρύ γεωγραφικό κύκλο, εντός του οποίου έκλεισε ένα επίσης ευρύ λογοτεχνικό έργο. Η «περιπλανώμενη γραφή»2 του μετέρχεται κυρίως την πρόζα και δημιουργεί κείμενα λογοτεχνίας ενίοτε ενθυλακωμένα σε σχοινοτενείς επιστολές προς ευάριθμους επιστολογράφους. Επιπλέον, η «συνοροπληξία» του συγγραφέα μπορεί να υπαινίσσεται γενικώς τη μετέωρη θέση του, την ερωτοτροπία του με την παράδοση και τη νεωτερικότητα, την έλξη και απώθηση προς την πατρίδα που τον εξώθησε στον εκπατρισμό και στη συνακόλουθη νοσταλγία, αλλά και τη διαρκή αιώρηση μεταξύ πραγματικού και φασματικού, η οποία αποτελεί κομβικό σημείο και του επιστολικού του λόγου.