Κύπρος : Ανάπηρη ελευθερία

 

                Η λύση και εμείς

Και συ λοιπόν  \ στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις / απο φωνή/ απο τροφή /από άλογο/από σπίτι/ στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:/ Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.  Μιχάλης Κατσαρός 

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Με τις εκλογές στα κατεχόμενα άνοιξε ξανά η συζήτηση της τελευταίας ευκαιρίας ! Πόσες φορές, πόσα χρόνια, έρχεται και φεύγει αυτή η τελευταία ευκαιρία, και εκεί που ήταν η τελευταία, ξανάρχεται και πάλι, και ξαναφεύγει...  Έχει στο τέλος καταντήσει ένα επικοινωνιακό τερτίπι που χρησιμοποιείται δυστυχώς ως εκβιασμός και από τους ξένους και από τους δικούς μας, τους οπαδούς της όποιας λύσης! Διότι όσο ένα πρόβλημα παραμένει άλυτο, πάντα θα παρουσιάζεται μια ευκαιρία για επίλυση του ! Στο Κυπριακό μας τίθεται συνεχώς αυτό το ψυτοδίλημμα της τελευταίας ευκαιρίας, για να περάσουμε στο επόμενο αφήγημα των χαμένων ευκαιριών που κάποιοι έχουν ειδικευτεί να μας τις παρουσιάζουν σαν τη «θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων» του Καβάφη... Ή όπως το έγραψε ο φίλος μου ο Κώστας Βενιζέλος, επίσης ποιητικά, σε ένα τελευταίο άρθρο του, «συνήθως τα διλήμματα αυτά τίθενται από τους οπαδούς της όποιας λύσης, οι οποίοι βλέπουν φαντάσματα και περιστέρια που… πήραν τη λύση και έφυγαν μακριά...» Οι μοιρολογίστρες όμως των χαμένων ευκαιριών  δεν κατάφεραν ποτέ να μας εξηγήσουν γιατί οι πολιτικοί που θαυμάζουν, οι δικοί τους «ρεαλιστές» που κυβέρνησαν τον τόπο αυτό τα περισσότερα χρόνια από το 1974, δεν κατάφεραν να λύσουν το Κυπριακό! Κάνοντας μάλιστα επικίνδυνες  υποχωρήσεις που ωφέλησαν την Άγκυρα και τα αγγλοαμερικανικά-νατοϊκά συμφέροντα. Ούτε μιλούν βέβαια ποτέ για το περιεχόμενο των λύσεων-χαμένων ευκαιριών που πάντα, όλως τυχαία, νομιμοποιούσαν τα τετελεσμένα της κατοχής !

Δεν είμαι από αυτούς που μηδενίζουν την σημασία της εκλογής Ακιντζί επικεφαλής των Τουρκοκυπρίων. Ούτε αμφισβητώ τον άνθρωπο  και τον πολιτικό.  Δεν έχω όμως και αυταπάτες για τον ρόλο της Τουρκίας και του ξένου παράγοντα που θα επιδιώξουν μέσα από την εικόνα του προοδευτικού τουρκοκύπριου πολιτικού να προωθήσουν και να προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα. Προπάντων που το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων όπως έχει τεθεί με την αποδοχή της διζωνικής ομοσπονδίας  και με το Κοινό Ανακοινωθέν της 11ης Φεβροουαρίου 2014, δεν αφήνει περιθώρια μιας δημοκρατικής λύσης.  Όταν μάλιστα δεν υπάρχει ούτε όραμα ούτε στρατηγική από ελληνικής πλευράς για μια λύση που να εξασφαλίζει στους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανεξάρτητα εθνικής καταγωγής ή θρησκείας,  τα ίδια δικαιώματα-ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα- που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες. Αντίθετα μάλιστα όλοι αυτοί που μας εκβιάζουν με το δίλημμα της τελευταίας ευκαιρίας, δέχονται να τσιμεντώσουν εσαεί ως πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο την όποια συμφωνία για το Κυπριακό που θα καθιστά τους κυπρίους πολίτες, ευρωπαίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας, πολίτες με «ειδικές ανάγκες», όπως θα έλεγαν και οι επιστήμονες της ψυχιατρικής ! 

Για την ώρα, το πρόβλημα δεν είναι τι θέλει ο Μουσταφά Ακιντζί- που ούτως ή άλλως δεν έχει και κανένα λόγο ο άνθρωπος να ανατρέψει το παλαιολιθικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης που τον ευνοεί- αλλά το τι θέλει η Άγκυρα η οποία τον ανεκάλεσε από νωρίς στην τάξη, υποδεικνύοντας ποιο είναι το αφεντικό. Και προπάντων έχει σημασία τι θέλει και τι επιδιώκει ο Αναστασιάδης και οι σύμμαχοι του και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αν στόχος τους είναι να πάρουν την ρεβάνς για το 2004 και να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, πιστεύω πως ο λαός δεν θα το επιτρέψει.  Αντίθετα μια συμμαχία με τον Ακιντζί που θα λάμβανε υπόψη τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή και θα τοποθετούσε τη λύση εκτός των σχεδίων και των συμφερόντων των Αγγλοαμερικανών και του ΝΑΤΟ, θα είχε ελπίδες αποδοχής από μια μεγάλη πλειοψηφία των κυπρίων πολιτών. Εξυπακούεται ότι καμιά λύση δεν είναι δυνατόν να δίνει εγγυητικά δικαιώματα, ούτε στρατιωτική παρουσία στην Τουρκία, την Βρετανία και την Ελλάδα. Ενηλικιωθήκαμε... δεν χρειαζόμαστε κηδεμόνες... ΄Η όχι;

Τέλος, οι χώρες με τις οποίες προσπαθούμε να οικοδομήσουμε συμμαχίες στην περιοχή, οι χώρες που παραδοσιακά μας στηρίζουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όλος αυτός ο κόσμος, θα δεχόταν μια πισώπλατη μαχαιριά από μέρους μας, αν η λύση που ονειρεύονται κάποιοι θα έβαλλε την Τουρκία από την πίσω πόρτα, και θα «φιλλανδοποιούσε» την Κύπρο, υποχρεώνοντας τη να ακολουθεί ως υποτελής την Άγκυρα στη διεθνή σκηνή, κάτι που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν.  Όχι, δεν θα υπογράψουμε συνθήκη υποτελείας στο  Μεγάλο Βασιλέα !  Δεν θέλουμε ανάπηρη λύση που θα καταρρεύσει, δεν θέλουμε ανάπηρη ελευθερία !

Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

* .E-mail   stephanos.constantinides@gmail.com