|
Να πούμε ότι πέθανε; Να πούμε ότι αποδήμησε; Να πούμε ότι έχασε τη ζωή του; Δεν μπορώ να τα πω αυτά. Ντρέπομαι λόγω της ανάμνησης του Ερντάλ Ερέν. Αν γράψω αυτό που πραγματικά έχω μέσα μου, θα βγουν κάποιοι να πουν ότι δεν πρέπει να μιλάμε με τέτοιον τρόπο για έναν νεκρό άνθρωπο. Όμως, ακόμα και εκείνες οι βρισιές είναι λίγες. Άλλωστε δεν είναι άνθρωπος που πέθανε. Είναι ένας διάβολος. Ένας δήμιος με αιματοβαμμένα χέρια. Ένα ον που είπε ότι «δεν έτρεμε καθόλου το χέρι μου καθώς υπέγραφα τις αποφάσεις για τις εκτελέσεις». Που ρουφούσε αίμα. Ένας εχθρός της ανθρωπότητας. Αν υπάρχει κόλαση, πού αλλού θα πάει αν δεν πάει εκεί; Θα τον συγχωρέσετε; Μετά από τόσα κακά που έκανε θα πείτε «ήταν καλός»; Πέστε το. Θα τον κηδεύσετε με έξοδα του κράτους; Κηδεύστε τον. Ας ξεπροβοδιστεί με κηδεία με κρατικά έξοδα για την κόλαση. Από τη μια κόλαση στην άλλη. Στην κόλαση η ψυχή του!
98 χρόνων ήταν. Σημαίνει ότι έζησε 81 χρόνια περισσότερα από τον Ερντάλ Ερέν σε αυτόν τον εφήμερο κόσμο. Ήταν ένας αμούστακος νεαρός ο Ερντάλ. Τον παρουσίασαν μεγαλύτερο από την ηλικία του και τον απαγχόνισαν. Ο Ερντάλ πέθανε μια φορά και δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ πια. Διότι τον έχουμε βάλει μέσα στις καρδιές μας. Όμως, ο διάβολος, ο οποίος ετάφη με έξοδα του κράτους τώρα, θα μνημονεύεται πάντα με κατάρες. Ένας συμπολίτης μας μου είπε στο τηλέφωνο: «Ψόφησε το σκυλί». «Σιώπα», του είπα, «σιώπα, μην προσβάλλεις τόσο πολύ τα σκυλιά».
Πρώτα ήταν η 12η Μαρτίου. Ύστερα η 12η Σεπτεμβρίου. Η χώρα μετατράπηκε σε ένα μπουντρούμι, σε ένα δωμάτιο βασανιστηρίων, σε ένα ικρίωμα! Ένας φασιστικός τουρκικός στρατός κάτω από τις διαταγές της Αμερικής! Απαγχόνισαν τον Ντενίζ Γκεζμίς και τους φίλους του επειδή μπαγλάρωσαν και έριξαν στη θάλασσα τους Γιάνκηδες, οι οποίοι ετοιμάζονταν να κάνουν έφοδο στα μπαρ και στα πορνεία της Κωνσταντινούπολης. Φίλε, που λες, «μην ψάχνεις την Αμερική κάτω από όλες τις πέτρες». Τίνος δουλειά είναι αυτή; Ο φασιστικός τουρκικός στρατός που απαγχόνισε τον Ντενίζ και τους συντρόφους του ήρθε στην Κύπρο και μας έσωσε το 1974! Οι φασίστες στρατηγοί που απαγχόνισαν τον Ντενίζ έγιναν ξαφνικά ήρωες. Και στις 12 Σεπτεμβρίου 1980. Ήρθε η δεύτερη στρατιωτική μπότα. Φώναξε από χαρά ο Αμερικανός πρέσβης: «Our boys have done it…» Δηλαδή, «τα παιδιά μας τα κατάφεραν».
Όσοι αγαπούσαν την πατρίδα τους βιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, τους έβαλαν αστυνομικά κλομπ στον πισινό. Και η χούντα που καταδυνάστευσε τον τουρκικό λαό, σε εμάς χάρισε ένα κράτος! Την ΤΔΒΚ, την KαKαTεCε. Τα ΚαΚα της είναι δικά μας και το TεCε δικό τους. Αποκτήσαμε ένα αλλόκοτο κράτος κάτω από την προστασία του φασιστικού τουρκικού στρατού. Συγκινηθήκαμε τόσο πολύ, που ονομάσαμε μια λεωφόρο μας «Λεωφόρο Κενάν Εβρέν». Δεν έχουμε καθόλου ντροπή, καθόλου αιδώ! Κόλακες γεννηθήκαμε και κόλακες θα πεθάνουμε! Μια επιχείρηση από εκείνους που απαγχόνισαν τον Ντενίζ και τους συντρόφους του και ένα κράτος από εκείνους που απαγχόνισαν τον Ερντάλ! Ένας δούλος των Αμερικανών ξεκινάει τώρα για την κόλαση. Αλλά άστε τον πια. Κοιτάξτε τους γύρω σας. Και μετρήστε τους αν μπορείτε. Πόσοι δούλοι των Αμερικανών υπάρχουν ανάμεσά μας; Οι οποίοι, όποτε επιχειρήσετε να εξηγήσετε ότι το τέρας που αποκαλείται Αμερική καταπιέζει τους λαούς του κόσμου, σας λένε «μην ψάχνετε την Αμερική κάτω από κάθε πέτρα».
Θα μας φέρει τη λύση, λένε; Άει σιχτίρ! Όταν ανακηρυσσόταν αυτό το ενθύμιο της χούντας, η ΤΔΒΚ, ξέρετε ποιος ήταν Πρόεδρος της Αμερικής; Ο Τζίμι Κάρτερ. Ο οποίος τώρα έγινε σοφός και γυρίζει τον κόσμο πουλώντας μυαλό και όταν έρθει εδώ ο κόσμος μπαίνει στη σειρά για να φωτογραφηθεί μαζί του.
Να πούμε ότι πέθανε; Να πούμε ότι αποδήμησε; Τίποτε απ’ αυτά! Στην κόλαση η ψυχή του!
14/05/2015
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire