Τα ξύλινα τείχη της Ευρώπης και εμείς

Στέφανος Κωνσταντινίδης

 

Μέρα με τη μέρα η προσφυγική κρίση οξύνεται και παίρνει δραματικές διαστάσεις. Οι αντοχές της Ευρώπης δοκιμάζονται. Η κρίση αναδεικνύει τις αδυναμίες της και αναβιώνει τα ένστικτα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Η Ευρώπη βρέθηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει αυτή τη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση αφού δεν διαθέτει μια ολοκληρωμένη πολιτική. Τα ξύλινα τείχη που ορθώνει στους πρόσφυγες δεν αντέχουν πια! Ούτε τα συρματομπλέγματα στα σύνορα θα εμποδίσουν τους πρόσφυγες να εισέλθουν στο έδαφος της. Όπως δεν πετυγχαίνουν να ανακόψουν τους Μεξικανούς από του να εισέλθουν στο αμερικανικό έδαφος τα ηλεκτροφόρα συρματομπλέγματα που ύψωσαν οι ΗΠΑ στα σύνορα τους με αυτήν την χώρα. Τά οψώνια της αμαρτίας θάνατος...

Η Ευρώπη και γενικότερα η Δύση πληρώνουν σήμερα τη μυωπική πολιτική τους. Δίπλα στις παλιές αμαρτίες του αποικισμού, προστέθηκαν και οι πρόσφατες στρατιωτικές επεμβάσεις τους, οι πόλεμοι με τους οποίους ανέτρεψαν καθεστώτα μεν δεσποτικά, τα οποία όμως  πρόσφεραν μια πολιτική σταθερότητα στην περιοχή και καλύτερες συνθήκες ζωής στους πολίτες τους από αυτές που βιώνουν σήμερα, εν μέσω εμφυλίων σπαραγμών και ακυβερνησίας. Τον χορό άνοιξαν οι ΗΠΑ με τις στρατιωτικές επεμβάσεις τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ακολούθησε η Γαλλία με τον Σαρκοζί που ήθελε να δρέψει δάφνες με την ανατροπή του Καντάφι και να αποκρύψει, σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, τη χρηματοδότηση της προεκλογικής του καμπάνιας από τον Λίβυο ηγέτη. Ακολούθησε η στήριξη στους ισλαμιστές της Συρίας ενάντια στον Άσαντ.

Όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης, υιοθετώντας αυτή τη μυωπική πολιτική, στήριξαν τις επεμβάσεις που αποσταθεροποίησαν τη Μέση Ανατολή,  και ουσιαστικά οδήγησαν στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες, κατέστρεψαν πόλεις και χωριά και έβγαλαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, που γίνονται τώρα εκατομμύρια, στους δρόμους της προσφυγιάς. Οι σταυροφορίες αυτές της Δύσης όχι μόνον άφησαν πίσω τους ερείπια αλλά μετέτρεψαν χώρες όπως το Ιράκ, η Λιβύη και η Συρία σε ακυβέρνητες πολιτείες. Τα καραβάνια των προσφύγων προέρχονται από αυτές τις χώρες. Τα παλιά καθεστώτα, αν και δικτατορικά, ήταν τουλάχιστον κοσμικά και εξασφάλιζαν τη συμβίωση διαφορετικών θρησκευτικών και εθνοτικών κοινοτήτων. Εξασφάλιζαν επίσης υποφερτές συνθήκες ζωής στους πολίτες, μολονότι τα ανθρώπινα δικαιώματα τους παραβιάζονταν βάναυσα καθημερινά. Η Δύση δεν ανέτρεψε βέβαια τα καθεστώτα αυτά για να επιβάλει τη δημοκρατία όπως ισχυριζόταν, αλλά γιατί κάποια στιγμή δεν εξυπηρετούσαν πια τα συμφέροντά της. Όσο αυτό συνέβαινε, ανεχόταν τους δικτάτορες και δεν δίσταζε μάλιστα να συνεργαστεί μαζί τους. Ποιος δεν θυμάται τη συνεργασία των Αμερικανών με τον Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ιράν, ή την αυτοκρατορική υποδοχή του Καντάφι στο Παρίσι και τη Ρώμη. Στη θέση των κοσμικών αυτών δεσποτικών καθεστώτων, με τα οποία η συνεργασία ήταν δυνατή και θα μπορούσαν σταδιακά να είχαν μια πιθανή δημοκρατική εξέλιξη, η Δύση κατάφερε με τις επεμβάσεις και τους εμφύλιους σπαραγμούς που ακολούθησαν να καταστήσει τους ακραίους ισλαμιστές κυρίαρχους πια του πολιτικού παιχνιδιού. Η κατάσταση για την ώρα είναι χαώδης και εκτός ελέγχου, το δε κύμα των προσφύγων θα συνεχιστεί. Τυχόν πραγματοποίηση των απειλών για αναστολή της συνθήκης του Σένγκεν και τιμωρία της Ελλάδας, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμη ανθρωπιστική κρίση και όπως έγραψε η γαλλική εφημερίδα Le Monde, θα οδηγήσει στο ναυάγιο της ίδιας της Ευρώπης στις ακτές του Αιγαίου. Να ελπίσει μόνο κανείς πως οι ελληνικές πολιτικές ελίτ θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων αυτή τη φορά για να υπερασπίσουν τη χώρα.

Γίνεται δε φανερό ότι τα ξύλινα τείχη της Ευρώπης δεν της παρέχουν πια προστασία. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη που να μπορεί να σταματήσει την πορεία αυτή των προσφύγων. Το βλέπουμε καθημερινά, διακινδυνεύουν τη ζωή τους και μετατρέπουν το Αιγαίο σε υγρό τάφο γιατί δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν. Αν η Ευρώπη δεν καταφέρει να διαχειριστεί αυτό το θέμα, θα αποσταθεροποιηθεί και η ίδια. Και ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει αντιμετώπιση του προβλήματος χωρίς μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή πολιτική. Φυσικά η σωστή πολιτική θα ήταν να βοηθηθούν οι χώρες των προσφύγων να επανέλθουν στην ομαλότητα και να μπορέσουν οι άνθρωποι αυτοί να ζήσουν στον τόπο τους. Οι ανταγωνισμοί όμως και τα συμφέροντα στο πλαίσιο ενός παγκοσμιοποιημένου άγριου καπιταλισμού δεν φαίνεται να ευνοούν αυτή τη στιγμή μια τέτοια πολιτική.

Όσον μας αφορά, η Ελλάδα χρειάζεται μια πολιτική που να την προστατεύσει από του να μετατραπεί σε φυλακή ανθρώπινων ψυχών για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και γενικότερα τα συμφέροντα της Βόρειας Ευρώπης. Η δε Κύπρος χρειάζεται μια πολιτική που να μην επιτρέψει να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Άγκυρας με την Αμερικανο-Νατοϊκή λύση που μας ετοιμάζουν, γιατί με αιτιολογικό τους πρόσφυγες, η Τουρκία θα ανατρέψει ακόμη περισσότερο τις δημογραφικές ισορροπίες του νησιού, συνεχίζοντας με άλλα μέσα την πολιτική του εποικισμού. Η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πρόκειται να οδηγήσει σε βιώσιμη λύση. Θα είναι η αρχή του τέλους με μιας μορφής βοσνιοποίηση που θα μας φέρει στην ίδια κατάσταση που βρίσκονται σήμερα οι Παλαιστίνιοι: Έναν λαό χωρίς κράτος! Με ό,τι αυτό σημαίνει, αφού άλλοι θα αποφασίζουν για λογαριασμό μας.

* Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/s-konstantinidis/1460/297835/ta-xylina-teichi-tis-evropis-kai-emeis#sthash.Qrfk28gO.dpuf