Τουρκία - Αμφισβητείται η ισλαμική ατζέντα

 

Κώστας Βενιζέλος

Στην Τουρκία ίσχυσε η ευημερία των αριθμών. Οι επιδόσεις της κυβέρνησης Ερντογάν στην οικονομία δεν  συνοδεύθηκαν και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Εκείνο που προκύπτει από τις κοινωνικές πραγματικότητες, είναι πως η ανάπτυξη της οικονομίας έχει σαφώς διευρύνει το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών.

Αυτή η εικόνα ποσώς δεν συνοδεύθηκε, επίσης, με εκδημοκρατισμό του κράτους και της κοινωνίας και αλλαγή της συμπεριφοράς της έναντι των γειτόνων της.

Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται από την ενταξιακή πορεία της χώρας είναι αργόστροφες και σταματούν εκεί που επηρεάζουν πολιτικά κι άλλα κατεστημένα της Τουρκίας, αλλά και τις ιδεοληψίες της κυβέρνησης Ερντογάν. Ο άνθρωπος, ο οποίος θεωρήθηκε από τους δυτικούς, σε Ευρώπη και Αμερική, ως το όχημα για να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες της Τουρκίας αλλά και εκείνος που θα διαδραματίζει ρόλο περιφερειάρχη, δεν απέκρυψε ποτέ τους πολιτικούς και στρατηγικούς του προσανατολισμούς. Έκτιζε τη νεο-οθωμανική εποχή της χώρας με θεωρητικό τον υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου. Η ρήξη του με το κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο, δημιούργησε μια ευρεία εκλογική βάση για τον Ερντογάν και το κόμμα του. Αυτό εξυπηρέτησε και τους τρίτους, που ενίοτε θεωρούσαν την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο, που μπορεί να εξυπηρετήσει τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Οι συγκρούσεις στην Τουρκία είναι αποτέλεσμα πολλών συσσωρευμένων γεγονότων, που προκάλεσαν την οργή των πολιτών. Και η οικονομική κατάσταση αλλά και τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας οδήγησαν στην έκρηξη. Έκρηξη που προκλήθηκε από ένα, για κάποιους, δευτερευούσης σημασίας, ζήτημα. Όμως, οι εξελίξεις αυτές σαφώς και αποτελούν μήνυμα αμφισβήτησης της ισλαμικής ατζέντας της κυβέρνησης του ΑΚΡ.

Η Τουρκία τυγχάνει προνομιακής αντιμετώπισης από πολλές ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Οι λόγοι και οι σκοπιμότητες προφανή.

Από την πλευρά τους, η Αθήνα και η Λευκωσία είχαν συναινέσει στο τέλος της δεκαετίας του '90, στην έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας για την (κατοχική) Τουρκία. Μια κίνηση, η οποία συνδέθηκε με την αφελή πολιτική θέση, ότι αυτό θα οδηγούσε την Τουρκία βαθμηδόν σε μια νέα προσέγγιση στο Κυπριακό και τα ελλαδοτουρκικά. Ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο. Και επειδή οι πολιτικές κρίνονται εκ του αποτελέσματος, είναι σαφές πως η προσέγγιση αυτή έχει αποθρασύνει την Τουρκία. Η πολιτική αυτή, η οποία ειρήσθω εν παρόδω σήμερα είναι ξεπερασμένη, είχε τότε στηριχθεί σε μια νεοφανή επιδερμική αντίληψη για τη διεθνή πολιτική.

Οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, η Κομισιόν, πώς αντιδρούν στις σημερινές βιαιότητες; Ή θεωρούνται ως «μικρή υπέρβαση του μέτρου» από την Αστυνομία; Η Τουρκία, οι πολίτες της, θα βοηθηθούν όταν δεν συγκαλύπτονται τέτοιες συμπεριφορές. Χωρίς δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις και δεν θα αλλάξει η συμπεριφορά της έναντι των γειτόνων της. Τι μπορεί, όμως, να περιμένει κανείς από μια κατοχική δύναμη, η οποία για δεκαετίες είχε την ανοχή των ισχυρών;

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 04/06/2013