ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΕΠΑΦΗ

Το ιστολόγιο Πενταλιά πήρε το όνομα
από το όμορφο και ομώνυμο χωριό της Κύπρου.
Για την επικοινωνία μαζί μας
είναι στη διάθεσή σας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
pentalia74@gmail.com

samedi 9 avril 2011

Τα ερείπια που άφησε η αποικιοκρατία

Η περίπτωση της Ακτής του Ελεφαντοστού



(CNN) Η κρίση διαρκείας στην Ακτή Ελεφαντοστού, έφθασε πλέον σε σημείο καμπή. Ένοπλες ομάδες, αφοσιωμένες στον νικητή των εκλογών του περασμένου Νοεμβρίου Alassane Ouattara, προχώρησαν σε επίθεση, μετά από μήνες αδιεξόδου, που προκάλεσε η άρνηση του Laurent Gbagbo να αποδεχτεί το εκλογικό αποτέλεσμα και να παραιτηθεί του αξιώματός του.
Το κίνημα FRCI  του Ouattara κατέλαβε μεγάλο μέρος της χώρας μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Χωρίς να συναντήσουν ισχυρή αντίσταση οι ένοπλοι έφτασαν μέχρι τη πόλη Abidjan, προπύργιο του Gbagbo. Μετά από σφοδρές συγκρούσεις, οι δυνάμεις του Gbagbo κατέρρευσαν, και το προεδρικό παλάτι κατελήφθη από τους οπαδούς του Ouattara.
Η όλη περιπέτεια οφείλεται βασικά στην άρνηση ενός ηγέτη να αποδεχτεί τη λαϊκή βούληση, όπως αυτή προέκυψε μέσα από τίμιες εκλογές.
Το αφρικανικό αυτό κράτος βρίσκεται σε διαρκή κρίση από το 2002, οπότε και ένας εμφύλιος πόλεμος το διαίρεσε σε Βορρά και Νότο, με τον Gbagbo επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνεργασίας.

Οι διαδικασίες ειρήνευσης κράτησαν επί μακρόν, με απώτερο σκοπό τη διενέργεια εκλογών ώστε να επανενωθεί η χώρα. Ο Gbagbo τις καθυστέρησε επί πολλά χρόνια. Τελικά διεξήχθησαν τον περασμένο Νοέμβριο, και όλοι έλπιζαν πως η χρόνια πολιτική κρίση  επιτέλους θα τερματιστεί.
Αυτό όμως δεν έγινε. Ο Gbagbo ηττήθηκε καθαρά από τον  Alassane Ouattara, αλλά αποφάσισε να αγνοήσει το αποτέλεσμα, και ορκίστηκε πάλι πρόεδρος. Ο Ouattara, απομονωμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, έστησε μια εναλλακτική κυβέρνηση, και τα αδιέξοδα άρχισαν.
Τελικά οι οπαδοί του Ouattara κατέφυγαν στα όπλα, αγανακτισμένοι από τη στάση του Gbagbo, και από την αδράνεια της διεθνούς κοινότητας. Η προέλασή τους βοηθήθηκε από τη  φανερή διστακτικότητα των δυνάμεων του Gbagbo να πολεμήσουν για χάρη του. Πάντως, υπερασπίσθηκαν σθεναρά τη πόλη  Abidjan.
Η παρουσία των ΜΜΕ στην εν λόγω πόλη είναι περιορισμένη, και υπάρχουν φήμες για χιλιάδες θανάτους. Λέγεται πως ένα εκατομμύριο πρόσφυγες εγκατέλειψαν ήδη τη πόλη προκειμένου να αποφύγουν τις εχθροπραξίες.
Ο ΟΗΕ (UNOCI) βρίσκεται στη χώρα από το 2004, προσπαθώντας να τηρήσει τη κατάπαυση πυρός από τον εμφύλιο του 2002. Υπάρχουν 10.000 κυανόκρανοι, μεταξύ των οποίων 1.600 Γάλλοι, που έχουν δικαίωμα χρήσης πυρός αν απειληθούν οι ίδιοι ή οι άμαχοι πολίτες.
Στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, ο ΟΗΕ παρέμεινε αμέτοχος, αν και οι παραστρατιωτικοί οπαδοί του Gbagbo πυροβολούν εναντίον των κυανόκρανων σε καθημερινή σχεδόν βάση. Στις 4 και 5 όμως του Απριλίου, οι κυανόκρανοι έδρασαν, χρησιμοποιώντας επιθετικά ελικόπτερα εναντίον στρατοπέδων του Gbagbo. Η αιτιολογία ήταν ότι αμύνονταν απέναντι στις επιθέσεις εναντίον αμάχων.
Κάποιοι όμως διαμαρτύρονται πως η στρατιωτική ενέργεια της UNOCI παραβιάζει το δόγμα ουδετερότητας του ΟΗΕ. Και πράγματι, οι επιθέσεις έδειξαν να βοηθούν τη προέλαση των δυνάμεων του Ouattara. Μάλιστα, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Sergei Lavrov κατηγόρησε τον ΟΗΕ και τη Γαλλία για μεροληψία.
Έχοντας παραμείνει τόσο καιρό, ο Gbagbo φαίνεται να έχει χάσει το δικαίωμα να διαπραγματευτεί τη διαφυγή του. Κανονικά θα έπρεπε να παραπεμφθεί στο διεθνές δικαστήριο, το οποίο παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στη χώρα. Απομένει να δούμε αν θα βρει άσυλο σε κάποια άλλη αφρικανική χώρα.
Από τη πλευρά του, ο πρόεδρος Ouattara αντιμετωπίζει τη πρόκληση να επανενώσει μια διαιρεμένη χώρα, ένα μέρος της οποίας δεν τον θέλει. Έχοντας χάσει την ευκαιρία να κυβερνήσει μέσω της κάλπης, έχει καταφύγει στα όπλα.
Οι τελευταίες μάχες οδήγησαν και τις δυο πλευρές σε υπερβολές, Το FRCI κατηγορείται από τον διεθνή Ερυθρό Σταυρό ότι προέβη σε σφαγές στη πόλη Duékoué, αν και το ίδιο το αρνείται.
Επιπροσθέτως, ο νέος πρόεδρος κατηγορείται ότι βοηθήθηκε από τους Γάλλους, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν τη χώρα του ως αποικία.
Όλα αυτά βλάπτουν την πολιτική του αξιοπιστία. Για αυτό θα έχει ως προτεραιότητα την εθνική συναίνεση. Θα πρέπει να επιδείξει αυτοσυγκράτηση απέναντι στους αντιπάλους του, και ίσως να συμπεριλάβει κάποιους απ αυτούς σε μια νέα κυβέρνηση.
Υπάρχουν όμως ακόμη ελπίδες για ομαλότητα και σταθερότητα παρά τα όποια προβλήματα. Οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας έχουν δείξει στο παρελθόν, πως μπορούν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. Αυτό λοιπόν είναι που χρειάζεται τώρα.
Η πεισματική άρνηση του Gbagbo να αποχωρήσει από την εξουσία, ήταν ένα χτύπημα στη διακηρυγμένη πολιτική του προέδρου Ομπάμα, να επικρατήσει η δημοκρατικότητα στην Αφρική. Η πράξη του αυτή έθεσε ένα πολύ άσχημο παράδειγμα σε μια ήπειρο, όπου μόνο μέσα στο 2011, 27 κύριες εκλογικές αναμετρήσεις αμφισβητήθηκαν. Μεταξύ αυτών και η Νιγηρία, που αποτελεί κρίσιμο σύμμαχο των ΗΠΑ στη περιοχή.
Η εκλογική κρίση στην Ακτή του Ελεφαντοστού αποδεικνύει την αποτυχία της δημοκρατίας στην Αφρική, και αποτελεί παράδειγμα μιας ανησυχητικής τάσης όπου οι ηττημένοι των εκλογών αρνούνται να δεχτούν το αποτέλεσμα. Και παραμένουν στη θέση τους ελπίζοντας σε συμμετοχή στην εξουσία.
Το ίδιο είδαμε και στη περίπτωση του Benin, αλλά και στην Ουγκάντα, όπου οι ηττημένοι παραμένουν, καταγγέλλοντας νοθεία. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό όντως ισχύει, όμως η στάση τους βλάπτει τη δημοκρατική διαδικασία. Στη περίπτωση της Ακτής του Ελεφαντοστού, τα παράπονα του Gbagbo δεν είχαν καμία βάση, εξ ου και οι ΗΠΑ ήταν σταθερές στην άποψή τους ότι θα πρέπει να παραδώσει την εξουσία.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire