Ο σκηνοθέτης γεφυρώνει το 405 π.Χ. με το 2014 μ.Χ. ανεβάζοντας τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο
«Τα μεγάλα λόγια παλαιότερων εποχών δεν έχουν αντίκρισμα σήμερα. Και ο ποιητής τι λέει; Να αλλάξουμε τα πράγματα» επισημαίνει ο Γιάννης Κακλέας
Χρήστος ΝΕ Ιερείδης
Με σύγχρονους τηλεπικοινωνιακούς όρους οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη είναι SMS με πολλαπλούς αποδέκτες. Αποστολέας, ο Γιάννης Κακλέας.
Θεωρεί ότι είναι το αριστούργημα του Αριστοφάνη για δύο
συγκεκριμένους λόγους. Πρώτον, έχει, λέει, ευρηματική πλοκή. «Η κωμωδία
συναντά την τραγωδία. Πιο λιανά, η κωμωδία με τα μέσα της τραγωδίας
σατιρίζει την ίδια την τραγωδία». Ο δεύτερος λόγος είναι «το πολιτικό
στοιχείο. Ενας ποιητής εν καιρώ πολέμου τολμά και προτείνει στους
πολίτες της Αθήνας ότι η μόνη λύση για να σωθούν η Αθήνα και η ψυχή των
πολιτών της είναι η ποίηση».
Ο ανήσυχος σκηνοθέτης καταπιάνεται με τη συγκεκριμένη πολιτική
σάτιρα του αρχαίου τραγωδού για δεύτερη φορά μέσα σε 25 χρόνια (το είχε
σκηνοθετήσει για το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας).
Ο Κακλέας ανοίγει την πόρτα που έχει διαμορφώσει ο Αριστοφάνης, τη
χρησιμοποιεί σαν χρονοπύλη και εξηγεί ότι το έργο του 405 π.Χ. είναι με
ανατριχιαστικό τρόπο επίκαιρο. «Είναι σημαντικό έργο διότι η χώρα
καταρρέει πολιτισμικά και το ήθος έχει πιάσει πάτο. Αξιοποιείται η
ποιητική ματιά με στόχο το όνειρο και την πραγματοποίησή του».
Ο σκηνοθέτης συμμερίζεται τη θεώρηση του Αριστοφάνη και προτείνει: «Σε μια φάση παρακμής να δούμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Κόστα Ρίκα που δεν έχει στρατό; Της Ουρουγουάης που έχει έναν πρόεδρο (σ.σ.: Χοσέ Μουχίκα) ο οποίος πάνω από όλα είναι άνθρωπος, που δωρίζει τον μισθό του σε φτωχούς και αστέγους, που κυκλοφορεί με έναν παμπάλαιο σκαραβαίο και περιμένει μαζί με άλλους πολίτες σε αίθουσα αναμονής νοσοκομείου για να εξεταστεί;
Εν ολίγοις, πρέπει να μιλήσουμε με όρους και στάσεις που θέτουν ως αίτημα οι συνθήκες. Ετσι κι αλλιώς ό,τι μπορέσαμε να καταστρέψουμε πολιτικά σε αυτή τη χώρα το πετύχαμε και εξακολουθούμε να ψηφίζουμε εκείνους που μας έφεραν στο σημείο για το οποίο συζητούμε τώρα».
Η ΥΠΟΘΕΣΗ. Στους «Βατράχους» ο Διόνυσος, προβληματισμένος από την έλλειψη ποιητών ικανών να διδάξουν ήθος στους Αθηναίους, αποφασίζει να κατέβει στον Αδη με στόχο να φέρει στη γη τον Ευριπίδη. Μαζί του θα πάρει τον δούλο του, τον Ξανθία. Φτάνοντας στον προορισμό τους οι ταξιδιώτες ύστερα από μια περιπετειώδη διαδρομή με κακοτοπιές (που οδηγούν σε κωμικές παρεξηγήσεις) θα γίνουν μάρτυρες της σύγκρουσης Ευριπίδη - Αισχύλου που μάχονται για τον θρόνο της τραγωδίας στον Αδη.
Ο Διόνυσος, θεός του θεάτρου, ορίζεται ως κριτής. Η τελική απόφασή του θα ξαφνιάσει, αφού, αν και ξεκίνησε το ταξίδι του με σκοπό να φέρει τον Ευριπίδη στη γη, φεύγει από τον Αδη παίρνοντας μαζί του τον Αισχύλο.
Η επιλογή του Αριστοφάνη είναι απολύτως συνειδητή και εδράζεται σε στέρεη επιχειρηματολογία, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. «Η ουσία είναι πως τα μεγάλα λόγια και η έκφραση των παλαιότερων εποχών δεν έχουν αντίκρισμα σήμερα. Και ο ποιητής τι λέει; Να αλλάξουμε τα πράγματα. Αυτό πρέπει να είναι και το αίτημα στις ημέρες μας. Αντιμετωπίζουμε έναν γιγάντιο καπιταλισμό που κοντεύει να ρημάξει όλες τις δομές της κοινωνίας».
Ο Γιάννης Κακλέας γεφυρώνει τις δύο χρονικές όχθες (405 π.Χ. και 2014 μ.Χ.) μεταπλάθοντας την παράβαση του έργου στη διάρκεια της οποίας ακούγονται καίρια θραύσματα ποίησης Ρίτσου, Δημουλά, Κατσαρού, «σημείο στο οποίο αναπτύσσεται καλή επικοινωνία με τον κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης, που έχει κάνει σφυγμομετρήσεις σε προηγούμενες παραστάσεις.
Ο σκηνοθέτης συμμερίζεται τη θεώρηση του Αριστοφάνη και προτείνει: «Σε μια φάση παρακμής να δούμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Κόστα Ρίκα που δεν έχει στρατό; Της Ουρουγουάης που έχει έναν πρόεδρο (σ.σ.: Χοσέ Μουχίκα) ο οποίος πάνω από όλα είναι άνθρωπος, που δωρίζει τον μισθό του σε φτωχούς και αστέγους, που κυκλοφορεί με έναν παμπάλαιο σκαραβαίο και περιμένει μαζί με άλλους πολίτες σε αίθουσα αναμονής νοσοκομείου για να εξεταστεί;
Εν ολίγοις, πρέπει να μιλήσουμε με όρους και στάσεις που θέτουν ως αίτημα οι συνθήκες. Ετσι κι αλλιώς ό,τι μπορέσαμε να καταστρέψουμε πολιτικά σε αυτή τη χώρα το πετύχαμε και εξακολουθούμε να ψηφίζουμε εκείνους που μας έφεραν στο σημείο για το οποίο συζητούμε τώρα».
Η ΥΠΟΘΕΣΗ. Στους «Βατράχους» ο Διόνυσος, προβληματισμένος από την έλλειψη ποιητών ικανών να διδάξουν ήθος στους Αθηναίους, αποφασίζει να κατέβει στον Αδη με στόχο να φέρει στη γη τον Ευριπίδη. Μαζί του θα πάρει τον δούλο του, τον Ξανθία. Φτάνοντας στον προορισμό τους οι ταξιδιώτες ύστερα από μια περιπετειώδη διαδρομή με κακοτοπιές (που οδηγούν σε κωμικές παρεξηγήσεις) θα γίνουν μάρτυρες της σύγκρουσης Ευριπίδη - Αισχύλου που μάχονται για τον θρόνο της τραγωδίας στον Αδη.
Ο Διόνυσος, θεός του θεάτρου, ορίζεται ως κριτής. Η τελική απόφασή του θα ξαφνιάσει, αφού, αν και ξεκίνησε το ταξίδι του με σκοπό να φέρει τον Ευριπίδη στη γη, φεύγει από τον Αδη παίρνοντας μαζί του τον Αισχύλο.
Η επιλογή του Αριστοφάνη είναι απολύτως συνειδητή και εδράζεται σε στέρεη επιχειρηματολογία, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. «Η ουσία είναι πως τα μεγάλα λόγια και η έκφραση των παλαιότερων εποχών δεν έχουν αντίκρισμα σήμερα. Και ο ποιητής τι λέει; Να αλλάξουμε τα πράγματα. Αυτό πρέπει να είναι και το αίτημα στις ημέρες μας. Αντιμετωπίζουμε έναν γιγάντιο καπιταλισμό που κοντεύει να ρημάξει όλες τις δομές της κοινωνίας».
Ο Γιάννης Κακλέας γεφυρώνει τις δύο χρονικές όχθες (405 π.Χ. και 2014 μ.Χ.) μεταπλάθοντας την παράβαση του έργου στη διάρκεια της οποίας ακούγονται καίρια θραύσματα ποίησης Ρίτσου, Δημουλά, Κατσαρού, «σημείο στο οποίο αναπτύσσεται καλή επικοινωνία με τον κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης, που έχει κάνει σφυγμομετρήσεις σε προηγούμενες παραστάσεις.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire