Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Σαντιάγκο Μίτρε: «Είναι μύθος όσα σας λένε στην Ελλάδα για τη χώρα μου, την Αργεντινή. Οτι δήθεν βγήκαμε από τη φοβερή οικονομική κρίση και διαθέτουμε τη μαγική συνταγή που θα σας βοηθήσει να βγείτε κι εσείς...Διανύουμε ακόμα μια τεράστια κρίση. Εχουμε το ίδιο ποσοστό φτώχειας που είχαμε 10 χρόνια πριν. Το 50% των Αργεντίνων είναι φτωχοί »

Η Αργεντινή και η αγιάτρευτη φτώχεια της

Βρέθηκε στην Αθήνα ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Σαντιάγκο 
Μίτρε για την προβολή της ταινίας του «Ο φοιτητής»



Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Ναι, είναι ένας πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης. Το φανερώνει και η ταινία του που από χθες προβάλλεται σε «Ριβιέρα» και «Δαναό». Ο ήρωάς του, ο Ρόκε (Εστέμπαν Λαμότε), είναι ένας Αργεντίνος φοιτητής που μοιάζει να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τα κορίτσια, τα πάρτι και τα τσιγαριλίκια παρά για τις σπουδές του. Μέχρι που γνωρίζει μια όμορφη και πολιτικοποιημένη νεαρή καθηγήτρια. Και αίφνης, ανακαλύπτει την πολιτική. Ποια πολιτική όμως; Του αγνού ιδεαλισμού; Του οπορτουνισμού; Ή της προσωπικής φιλοδοξίας; Οι οργανωτικές και ρητορικές του ικανότητες τον φέρνουν ψηλά σε έναν κόσμο γεμάτο ίντριγκες, προδοσίες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Γρήγορα, πρέπει και ο ίδιος να επιλέξει «στρατόπεδο». Και στάση ζωής...

Ο Μίτρε, επαγγελματίας σεναριογράφος, όπως μας είπε, έχει την τύχη να ζει από τη δουλειά του (πού τέτοια τύχη στην Ελλάδα...). Στην πρώτη του αυτή σκηνοθεσία, περιγράφει με σχεδόν ντοκιμαντερίστικη αληθοφάνεια τον φοιτητόκοσμο του Μπουένος Αϊρες (είχε, άλλωστε, τη στήριξη του πανεπιστημίου και των φοιτητών, που παίζουν τον εαυτό τους σε πολλές σκηνές). Εναν φοιτητόκοσμο, που μοιάζει εκπληκτικά με τον δικό μας: ολίγον χαοτικός, ολίγον «κνίτικος», αλλά πάντα παθιασμένος.
Δεν βλέπουμε και πολλές ταινίες από την Αργεντινή και «Ο φοιτητής», παρά τους καταιγιστικούς διαλόγους του, είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση: έχει αποσπάσει 20 βραβεία διεθνώς και μας δίνει μια καλή εικόνα της αργεντίνικης ανεξάρτητης παραγωγής.
«Η ταινία κόστισε μόλις 25.000 δολάρια», μας εξήγησε. «Εγινε από μια κουπερατίβα φίλων. Δεν είχαμε καμία κρατική βοήθεια. Αλλωστε, οι φτηνές ταινίες είναι για μένα πολιτική θέση. Είναι ανήθικο να βλέπεις τεράστια μπάτζετ».
Πόσω μάλλον στη χώρα του, που είναι σε πολύ κακή κατάσταση ακόμα. «Η μόνη αλλαγή που θα μπορούσα να επισημάνω είναι πως έχουμε μεγαλύτερη σταθερότητα και η σημερινή κυβέρνηση είναι πιο ισχυρή και ευέλικτη. Αλλά θέλει να παρουσιάζει προς τα έξω πως δήθεν ξεπεράσαμε την κρίση. Σου λένε: Ημασταν σαν την Ελλάδα, αλλά τώρα, να, δείτε μας! Οι Περονιστές εμφανίζονται ως Αριστεροί, όλοι όμως ξέρουν πως δεν είναι...».
Οπως και να 'χει, κάποια γεγονότα είναι αποκαλυπτικά: «Οι προηγούμενοι ιδιωτικοποίησαν τη ΔΕΗ της Αργεντινής, το φυσικό αέριο, τα πετρέλαια. Οι τωρινοί τα κρατικοποίησαν και πάλι...».
Μέσα σ' αυτό το τοπίο που περιγράφει, πώς γίνονται, αλήθεια, ταινίες; «Εφτιαξαν νόμους που κάνουν πιο δύσκολη την πρόσβαση στη χρηματοδότηση». Αλλά, έστω κι έτσι, γυρίζονται ετησίως περίπου 200 ταινίες, ενώ καμιά τριανταριά ακόμα γίνονται ανεξάρτητα.
Στο παρελθόν έχει βρεθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και γνωρίζει αρκετά για τη χώρα μας. «Η ελληνική κρίση είναι περίπλοκη ιστορία. Μιλώ με πολλούς ανθρώπους που προσπαθούν να την εξηγήσουν με οικονομικούς όρους: ΔΝΤ, τόκους, Ευρωπαϊκή Τράπεζα κ.λπ. Ομως το πρόβλημα για μένα είναι ξεκάθαρα πολιτικό».
«Πόσο αλλάζει ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την ιδεολογία οι διαφορετικές γενιές; Τι είναι πιο σημαντικό; Η μόρφωση; Η πολιτική; Η ικανότητα να κάνεις πολιτική; Συχνά αυτά μάχονται το ένα το άλλο. Παρατηρώ πως πολλοί νέοι θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά δεν ξέρουν πώς. Συχνά ξέρουμε τι δεν θέλουμε, αλλά δεν έχουμε αντιπρόταση», λέει. Στην Ελλάδα κι αν ισχύει αυτό... Κι όμως, είναι κι αυτό μια αρχή, υποστηρίζει. «Ενας φιλόσοφος που αγαπώ έχει πει: Αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να πεις "Οχι"».


Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 07/06/2013