Φανταστική λύση Οταν οι επενδυτές αγοράζουν ομόλογα από την Ιταλία ή την Ισπανία ή έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό κυβερνήσεων, δεν έχουν ιδέα αν είναι εγγυημένα από την Ευρωζώνη ή όχι. Αυτό ισχύει διπλά για τις τράπεζες με έδρα το Μιλάνο ή τη Μαδρίτη, ενώ όποιος συναλλάσσεται στη Βρετανία με μια μεγάλη τράπεζα γνωρίζει ότι από πίσω βρίσκεται ένα δημόσιο ταμείο. Μια προφανής, αλλά σχεδόν αδύνατη λύση (στην κρίση της Ευρωζώνης) θα ήταν να εκδοθούν ομόλογα από ένα ταμείο της Ευρωζώνης, με όσες χώρες έχουν τη μεγαλύτερη αξιοπιστία να στηρίζουν εκείνες με τη μικρότερη.
Παρομοίως, όταν συναλλάσσεται κάποιος μ’ ένα διηπειρωτικό τραπεζικό σύστημα, που φαίνεται αφερέγγυο σε ορισμένα σημεία του (η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα), οι πολιτικοί θα έπρεπε να παρουσιάσουν ένα κοινό σχέδιο ελέγχου των τραπεζών, για να δείξουν στον κόσμο ότι είναι αξιόπιστοι εμπορικοί εταίροι. Τέλος, θα έπρεπε να ακολουθηθεί μια σειρά μακροπρόθεσμων οικονομικών πολιτικών: ένα τέλος στην αντιπαραγωγική λιτότητα, μια καινούργια εντολή για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ενθαρρύνει την ανάπτυξη.
LA STAMPAΤυχερά παιχνίδιαΔεν περνά μέρα που να μη βομβαρδιζόμαστε από αρνητικές ειδήσεις για την κατανάλωση, την παραγωγή, τη φτώχεια και την απασχόληση. Η Ιταλία δίνει την εντύπωση μιας χώρας που φτωχαίνει υπό το βάρος της κρίσης. Δύσκολα λοιπόν εξηγείται ότι το 2011, τα έσοδα στη χώρα μας από τα τυχερά παιχνίδια (λαχεία, λόττο, στοιχήματα, κ.ο.κ.) αυξήθηκαν σε σχέση με το 2010 κατά 24,3%, φτάνοντας τα 76,5 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι τη χρονιά της χειρότερης κρίσης, της ανεργίας των νέων στο 30%, της εκτίναξης των επιτοκίων και των οριζόντιων περικοπών οι Ιταλοί ξόδεψαν για αυτά τα παιχνίδια περί τα 1.200 ευρώ όχι ανά οικογένεια, αλλά ανά άτομο. Αυτή η τάση που έλαβε τέτοιες διαστάσεις σε μια χώρα όπως η Ιταλία που έφθασε στο χείλος της αβύσσου, εγείρει περισσότερα από ένα ερωτήματα, τα οποία δύσκολα απαντώνται καθώς πέραν του συλλογικού φαινομένου, υπάρχουν και οι προσωπικές επιλογές. Δίδεται ωστόσο η εντύπωση ότι εκατομμύρια άνθρωποι εμπιστεύονται την «τύχη» γιατί νιώθουν όλο και λιγότερο κυρίαρχοι της μοίρας τους, δίχως να ξέρουν πώς να βελτιώσουν την κατάστασή τους και να οικοδομήσουν το μέλλον τους.
THE PRAGUE POSTΔιάσταση απόψεωνΗ κακή οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα τα κράτη του ανεπτυγμένου κόσμου δεν είναι αποτέλεσμα απρόσωπων οικονομικών δυνάμεων. Eίναι προϊόν των πολιτικών που ακολούθησαν ή απέρριψαν οι παγκόσμιοι ηγέτες. Και αυτες οι επιλογές είναι διαφορετικές, διότι σήμερα δεν υπάρχει η σύμπνοια που χαρακτήρισε το G20 τον Απρίλιο του 2009. Στο κέντρο του δημοσιονομικού συντηρητισμού βρίσκεται η Γερμανία, ενώ οι αγγλοσαξονικές χώρες προσελκύονται ακόμα από τις θεωρίες του Κέινς. Αυτή η διάσταση απόψεων καθιστά αδύνατη τη συνεργασία που απαιτεί η αποκατάσταση των παγκόσμιων ισορροπιών. Η αδυναμία των κρατών της Ευρωζώνης να «τυπώνουν χρήμα» τις εξομοίωσε με λιγότερο ανεπτυγμένα κράτη, που αναγκάζονται να δανείζονται σε ξένο νόμισμα. Και οι Αρχές μη βλέποντας λύση στον ορίζοντα προσπάθησαν να αναβάλουν τις αποφάσεις. Η κρίση διογκώθηκε και τα συμπεράσματα της διάσκεψης κορυφής δεν αρκούν για να τη θέσουν υπό έλεγχο. Aντίθετα, η εφαρμογή σκληρής λιτότητας σε μια εποχή αυξανόμενης ανεργίας μπορεί να θέσει την Ευρωζώνη σε μια περιδίνηση, από την οποία δεν θα υπάρχει έξοδος.
LE MONDEΤρέλα πιστοποίησηςΤα πάντα είναι προς πώληση. Ακόμη και η πιστοληπτική ικανότητα. Οι μικροί μαθητές σχολείου, από τη μεριά τους, γελούν με την παράκρουση που προκαλούν στους μεγάλους οι «βαθμοί» των «καθηγητών» Moody’s, S&P και Fitch. Οι καθηγητές αυτοί είναι Αμερικανοί ή Βρετανοί, ενώ στις σχολικές αίθουσες της Ευρώπης, η ατμόσφαιρα έχει γίνει ασφυκτική. Ακόμη και οι καλύτεροι μαθητές, το δίδυμο «Μερκοζί», φοβάται ότι θα υποβιβασθεί. Ολοι οι κακοί μαθητές γνωρίζουν την εφιαλτική κατηφόρα των κακών βαθμών και της σχολικής αποτυχίας. Στις αρχές του χειμώνα, οι «καθηγητές» προειδοποίησαν αυστηρά τον Γάλλο μαθητή τους: «Δεν θα μας κοροϊδεύετε άλλο. Κλέβετε εδώ και τριάντα χρόνια, φτάνει πια!». Ολοι, όμως, έσπευσαν να κάνουν υποσχέσεις για το 2012. Οι μαθητές στους γονείς τους: «Θα δουλέψω περισσότερο στο δεύτερο τρίμηνο» και οι κυβερνήσεις στους οίκους αξιολόγησης: «Θα κάνουμε οικονομίες». Στη Ζώνη του Ευρώ, όμως, κανένα κράτος δεν βιάζεται να καταθέσει τον προϋπολογισμό του, αφού –όπως κάθε μικρός μαθητής– φοβάται τι θα αντιμετωπίσει μετά το τέλος των διακοπών των Χριστουγέννων.
Πηγή: www.kathimerini.gr
Δημοσιεύτηκε στις 30/12/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire