ΑΝ ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν ήταν αφόρητα γλυκανάλατος...

Μεραρχίες

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΑΝ ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν ήταν αφόρητα γλυκανάλατος και είχε μέσα του κάτι από το μέταλλο ενός Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, θα έκανε χθες μια ωραία δήλωση: «Ο Μπερίσα; Πόσες μεραρχίες;».

ΩΣ γνωστόν, ο Στάλιν, όταν πληροφορήθηκε ότι το Βατικανό είχε ενοχληθεί για την καταπίεση των καθολικών στη Σοβιετική Ενωση, σχολίασε με τον γνωστό κυνισμό του: «Ο Πάπας; Πόσες μεραρχίες;». Ετσι κάνεις εξωτερική πολιτική. Οχι ότι το Κρεμλίνο θα έστελνε τον Κόκκινο Στρατό ώς τη Ρώμη για να διευθετήσει τη διαφορά με την Καθολική Εκκλησία. Αλλά η γεωπολιτική πραγματικότητα - αυτό υπονοούσε ο μέγας Πατερούλης - καθιστούσε το Βατικανό πλήρως ανίσχυρο απέναντι στα Σοβιέτ.

ΣΕ μεραρχίες η Αλβανία δεν λέει πολλά πράγματα. Ακόμη και μια Ελλάδα γονατισμένη οικονομικά και με προβλήματα ανταλλακτικών και πυρομαχικών θέλει κάνα-δυο μέρες για να φθάσει στα Τίρανα. Μεγάλη Αλβανία προς Νότον αυτοί; Απέραντη Ελλάδα προς τον Βορρά εμείς; Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.

ΑΣΦΑΛΩΣ ο αλβανικός εθνικισμός είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο μετά τον αλβανό τουρίστα στην Ομόνοια. Είναι επίσης μια κουβέντα που πέταξε ο Σαλί Μπερίσα με αφορμή τα εκατό χρόνια της αλβανικής ανεξαρτησίας και φόντο την προεκλογική περίοδο. Βεβαίως, και ο σερβικός εθνικισμός κάπως έτσι ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 με καταλύτη τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και το προηγούμενο αυτό θέλει προσοχή.

ΠΟΛΕΜΟ με την Αλβανία - αστεία είναι αυτά! - δεν θα κάνουμε. Και στρατό οι Αλβανοί δεν διαθέτουν. Εχουμε όμως πολλούς αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα, και μάλιστα αρκετούς δεύτερης γενιάς. Οπως υπάρχει και χιλιοταλαιπωρημένη ελληνική μειονότητα στη Βόρειο Ηπειρο. Θα μπορούσε το Μεταναστευτικό να μετατραπεί σε αλβανική μεραρχία εν Ελλάδι; Θα μπορούσαν οι εν Ελλάδι Αλβανοί να οργανωθούν πολιτικά και να αρχίσουν να διεκδικούν - τι; Την εκλογή τους σε επίπεδο αυτοδιοίκησης. Αλλαγές στον νόμο για την ιθαγένεια. Και άλλα τινά.

ΕΙΝΑΙ αυτή μια πρόγευση των προβλημάτων της Ελλάδας του 21ου αιώνα; Και της - τούτι-φρούτι - πολιτικής της ατμόσφαιρας; Είναι νωρίς για να το πει κανείς. Είναι όμως και ακόμη μία επιβεβαίωση ότι το Μεταναστευτικό, σε όλες τις εκδοχές του, αναδεικνύεται σε κυρίαρχο ζήτημα. Στο εσωτερικό έχει αφεθεί να το ιδεολογικοποιήσει η Χρυσή Αυγή ενώ η κυβέρνηση πάει να το αντιμετωπίσει με συλλήψεις. Στην εξωτερική μας πολιτική - που είναι μάλλον στην αφασία του μπλέιζερ - δεν έχει καμία θέση. Ενώ θα έπρεπε.

ΦΥΣΙΚΑ, στην πολιτική, την εξωτερική ή την εσωτερική, αυτό που δεν βλέπεις εσύ το βλέπει αργά ή γρήγορα ο άλλος. Οι Αλβανοί κάνουν χοντροκομμένο εθνικιστικό παιχνίδι. Αλλά μια Ελλάδα που δεν έχει καμία πολιτική για τους ξένους είναι μωσαϊκό και καζάνι που βράζει μαζί. Οι άλλοι απέξω απλώς πετούν τα καρυκεύματα. Το γρήγορο συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική μας ελίτ είναι άβουλη στο Μεταναστευτικό, όπως ήταν αδρανής στα οικονομικά με αποτέλεσμα να θεριεύει για μία δεκαετία το χρέος ώσπου έγινε σύννεφο και μας σκέπασε.

ΜΕ φρου φρου και αρώματα δεν γίνεται ούτε εξωτερική πολιτική. Ή μάλλον γίνεται από τύπους σαν τον Μπερίσα.