Πολιτικά αστεία στην "Κεντροαριστερά" του Σημίτη, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου και άλλων σωτήρων, εκεί που η γελοιότητα έγινε αρετή...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ενας Σίσυφος σε κατακόμβη

Αρκούσε ένα βλέμμα στην πρώτη σειρά των συνδιασκεπτομένων της «Ελιάς» κι άλλο ένα στο κάδρο πίσω από τον εκάστοτε αγορητή, με το νέο σύμβολο, το δέντρο και τους υποκλάδους του, για να απογοητευτούν και οι τελευταίοι πιστοί του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι ονειροπόλοι τής υπό τον κ. Βενιζέλο (ή τον κ. Σημίτη;) «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς». Μπροστά λοιπόν έβλεπες πρόσωπα γνωστότατα (και φθαρμένα), σχετικώς γνωστά και μάλλον άγνωστα, σε μια εξαναγκαστική συνύπαρξη· κοινό τους στοιχείο η κατήφεια, που αδυνατούσαν να τη σπάσουν τα τηλεοπτικού προορισμού βεβιασμένα χαμόγελα: Ο πρώην πρωθυπουργός (της «ισχυρής Ελλάδας»)· ο κ. Λοβέρδος, που έφυγε, παρότι διόσκουρος, ερωτοτρόπησε με την ανέφικτη κομματική «αυτοτέλεια», αλλά και με τη ΔΗΜΑΡ, και επέστρεψε για να προσθέσει την προσωπική του αποτυχία στους συντελεστές του νέου εγχειρήματος· ο κ. Μόσιαλος, αίφνης «αρχηγός», άρα ισότιμος του κ. Βενιζέλου και του κ. Σημίτη, ως επικεφαλής μιας ιδιόκτητης πολιτικής κίνησης κατ’ όνομα «δυναμικής»· εκπρόσωποι άλλων συνεταιρικών «κινήσεων» ή «ομίλων», που δεν θα τους αδικούσαμε αν χαρακτηρίζαμε σχεδόν μηδενική την κοινωνική τους απήχηση.


Αντίθετα, δεν ήταν εκεί ο κ. Παπανδρέου. Κι όχι επειδή έλειπε σε ταξίδι για διαλέξεις παρά επειδή υποθέτει ότι το πράσινο της «Ελιάς» απειλεί με εξαφάνιση το πράσινο του ήλιου του ΠΑΣΟΚ, που το θεωρεί ιδιοκτησία του, εκ κληρονομίας. Δεν ήταν επίσης τα παπανδρεόφιλα στελέχη, που έλαβαν την οδηγία «να πεισμώσουν». Ούτε ο μονίμως πεισμωμένος κ. Πάγκαλος, ως «μη προσκληθείς», γεγονός που του επέτρεψε να δώσει τις ευχές του στην «Ελιά» με τον δικό του τρόπο («καλό δάκο» – ή περίπου). Ούτε ο κ. Χρυσοχοΐδης, που μάλλον βρήκε την ευκαιρία να διαβάσει επιτέλους το Μνημόνιο, ώστε να ανανεώσει τον αντιεξουσιασμό του. Και δεν ήταν βέβαια εκεί όσα στελέχη επέλεξαν να ανασυγκροτήσουν την Κεντροαριστερά μαζί με τη ΔΗΜΑΡ.

Στην εικόνα πίσω από τους ομιλητές, η «Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη» και από κάτω, με το λογότυπό τους, οι συμμαχούντες: το ΠΑΣΟΚ αριστερά (όχι ως ιδεολογική υποδήλωση, αλλά επειδή το ανθρώπινο μάτι διαβάζει πρώτα αριστερά), έπειτα η «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα», η «Δυναμική Ελλάδα», οι «Νέοι Μεταρρυθμιστές», η «Πολιτεία 2012» και η «Πρωτοβουλία Β΄». Και να έλειπαν οι μισοί (και παραπάνω), η απουσία τους δεν θα γινόταν αισθητή. Αρα, τι προσθέτουν; Και, άρα δεύτερον, ποια ανασυγκρότηση, με ποιες δυνάμεις, ποια «νέα πρόσωπα» και ποιες «φρέσκες ιδέες»;

Ισως γι’ αυτό, λοιπόν, ο κ. Βενιζέλος, απογοητευμένος, κατέφυγε στη ρητορεία της υπερβολής και του αυτοθαυμασμού, αντλώντας υλικό από τη μυθολογία και τη θρησκειολογία. Απέδωσε «ιώβεια υπομονή» στον εαυτό του, δοξολόγησε το «σισύφειο έργο του ΠΑΣΟΚ» (καίτοι το «σισύφειο» κάθε άλλο παρά «επιτυχημένο» σημαίνει) και ύμνησε «το ΠΑΣΟΚ των κατακομβών», όπως το χαρακτήρισε. Τούτων δοθέντων, λογικό είναι να πιστεύει πως ο ίδιος «εφάπτεται με την πρόκληση της Ιστορίας». Αλλά πόσοι άλλοι διακρίνουν την ίδια εφαπτομένη;