ΕΦΗΜΕΡΑ
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
Τρίτη απόγευμα επιστρέφοντας από το γραφείο στο σπίτι, σε κάποιο δρόμο του Αγία Αντρέα μύριζε καμένο. Με λίγη προσοχή διαπίστωσα πως έβγαινε καπνός από σταθμευμένο αυτοκίνητο. Έκανα να κοιτάξω μέσα, αλλά τα τζάμια είχαν θολώσει από την αλλαγή της θερμοκρασίας. Βλέπω έναν κύριο να κάνει τον απογευματινό του περίπατο και του λέω «νομίζω πως καίγεται αυτό το αυτοκίνητο, τι μπορούμε να κάνουμε;».
«Φύγε να μην καείς κι εσύ» μου απάντησε και συνέχισε την άσκηση του. Λίγα μέτρα πιο κάτω είδα να έρχεται ένα αυτοκίνητο των Φυλακών (ΗΖΜ 533) που κάνει περιπολίες όλη μέρα στην περιοχή και το σταμάτησα. «Δεν είμαι αστυνομικός» μου λέει. «Ειδοποίησε την Αστυνομία». Το καθήκον του είναι άμα βρει κάποιον που δραπέτευσε από τις Φυλακές να τον συλλάβει (άμα δραπετεύσει κάποιος από τις Φυλακές θα κόβει βόλτες στην περιοχή γύρω από τις Φυλακές;). Για αυτόν τον λόγο, τα τελευταία χρόνια, δεσμοφύλακες κάνουν όλη μέρα περιπολίες στην περιοχή. Κτυπάνε μάλιστα κάρτα σε συγκεκριμένο σημείο ότι περάσανε από εκεί. Αν τύχει όμως και δουν αυτοκίνητο στο δρόμο να καίγεται δεν είναι καθήκον τους. Αν καίγεται κάποιος μέσα; Αν το αυτοκίνητο ανήκει σε κάποιον καημένο που ακόμα πληρώνει τη δόση; Αν η φωτιά επεκταθεί; Κι αν η περιουσία του άλλου μπορούσε με μια απλή κίνηση να σωθεί; Φυσικά, δεν είναι δουλειά για δεσμοφύλακες αυτή. Ούτε αν κάποιος είναι πεσμένος στο πεζοδρόμιο τους αφορά, εκτός κι αν είναι ο δραπέτης. Αν όμως υπερέβαλλε εαυτόν ο δεσμοφύλακας και σταματούσε, μπορεί την επομένη να τον τιμούσαν, που παρά το γεγονός πως δεν ενέπιπτε στα καθήκοντα του, σταμάτησε και έσωσε την ξένη περιουσία. Ίσως και κάποιον που ήταν μέσα στο καιόμενο αυτοκίνητο. Ή, αν ήξερε πως θα είχε επίδομα καθήκοντος, μπορεί η αντίδραση να ήταν διαφορετική. Αν όμως δεν ήταν καθήκον εκείνη τη στιγμή και απλά περπατούσε, πάλι δεν θα του καιγόταν καρφί. Ας καούν όλα, φτάνει να μην είναι δικά μας.
Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κυρίως ηθική.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire