Οι πολίτες, εργαζόμενοι και άνεργοι, είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να πληρώνουν τα σπασμένα όσο δεν παίρνουν στα χέρια τους την κατάσταση και δεν προχωρούν σε σαρωτικές ανατροπές

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Τo θέατρο του παραλόγου

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη

Αυτά που συμβαίνουν στη διεθνή σκηνή θυμίζουν θέατρο του παράλογου. Θυμίζουν ένα μεθυσμένο καράβι που ταξιδεύει χωρίς καπετάνιο, για να δανειστούμε τον ποιητικό τίτλο του Αρθούρου Ρεμπώ, του Γάλλου ποιητή που έζησε για ένα διάστημα και στην Κύπρο. Η οικονομία αφέθηκε στις αγορές να τη διαφεντεύουν, η πολιτική παραιτήθηκε από τις ευθύνες της και κανείς δεν ξέρει σε ποιο λιμάνι θα αράξει το καράβι. Είναι βέβαια και αυτοί που λένε πως πίσω από όλα αυτά υπάρχει κάποιο σχέδιο και πως στο τέλος το σύστημα θα επιβιώσει αφού πρώτα σπείρει την καταστροφή. Ανεξάρτητα πάντως αν υπάρχει σχέδιο ή όχι το σίγουρο είναι πως το σύστημα θα επιβιώσει. Το θέμα είναι τα θύματα που θα αφήσει πίσω του. Και φυσικά κάποιοι θα βγούνε κερδισμένοι από όλη αυτή την τρελή πορεία του μεθυσμένου καραβιού.
Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομία. Είναι και όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή που έχει τα δικά της παράλογα. Εξεγέρσεις, εμφύλιοι σπαραγμοί, κυνηγητό μαγισσών για να εκριζωθεί υποτίθεται η «τρομοκρατία», και βέβαια τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα και το εμπόριο των όπλων να ανθεί με δισεκατομμύρια. Όπλα που παράγονται από τις πλούσιες χώρες και που τα αγοράζουν κατά κανόνα οι πιο φτωχές.
Αν σε αυτά προστεθεί και το οργανωμένο έγκλημα και η διακίνηση των ναρκωτικών θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε μαζί με το δικό μας ποιητή τον Διονύσιο Σολωμό, «όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος»!
Το παράλογο όμως δεν είναι μόνο ό,τι συμβαίνει στη διεθνή σκηνή. Αναπαράγεται και τοπικά. Δεν αργούν τα τοπικά θέατρα. Το βλέπουμε καθημερινά και στο δικό μας τοπικό μικρόκοσμο της οικονομίας και της πολιτικής. Το είδαμε στην Ελλάδα που έφτασε σήμερα σε ένα τραγικό αδιέξοδο όπου κανένας δεν ξέρει προς τα πού οδηγείται η χώρα. Το βλέπουμε και στην Κύπρο όπου συνεχίζονται πάντα οι συζητήσεις για την οικονομία με την ελπίδα πως από κάπου θα παρουσιαστεί ο από μηχανής θεός να σώσει την κατάσταση. Το πρόβλημα είναι πως και τοπικά, όπως και στην παγκόσμια σκηνή, αυτοί που καλούνται να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της οικονομίας είναι αυτοί που τα δημιούργησαν. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα με το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία να καλείται σήμερα να πραγματοποιήσει τις αλλαγές εκείνες που θα αλλάξουν την πορεία της. Αυτό συμβαίνει και στην Κύπρο όπου το πολιτικό σύστημα επιβιώνει χάρη στη διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις.
Είναι ποτέ δυνατόν τα διάφορα ιερατεία, τα πολιτικοοικονομικά αυτά κατεστημένα, είτε σε πλανητικό είτε σε τοπικό επίπεδο, να αντιμετωπίσουν σήμερα κατά τρόπο ορθολογικό και ριζοσπαστικό την κρίση που έχουν δημιουργήσει; Αν την αντιμετωπίσουν ορθολογικά χάνουν τα κεκτημένα τους. Γι’ αυτό και οι λύσεις που προτείνονται είναι συνήθως μπαλώματα για να πάμε παραπέρα. Δέστε τις δεκάδες εκατοντάδες συσκέψεις και συναντήσεις τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη, δέστε το ίδιο φαινόμενο στην Ελλάδα και στην Κύπρο με στόχο υποτίθεται να αντιμετωπιστεί η κρίση. Τα ιερατεία συσκέπτονται και επανασυσκέπτονται. Στην ουσία τα διάφορα κατεστημένα με τους επικοινωνιακούς τους κώδικες και τους μηχανισμούς τους, πλανητικά αλλά και τοπικά, τρέφονται από αυτή την κρίση. Επιδιώκουν απλώς να την ανακυκλώνουν με τέτοιο τρόπο που να μην τα παρασύρει και τα ίδια. Οι πολίτες όμως, εργαζόμενοι και άνεργοι, είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να πληρώνουν τα σπασμένα όσο δεν παίρνουν στα χέρια τους την κατάσταση και δεν προχωρούν σε σαρωτικές ανατροπές.
Υ.Γ. Αν ο Αρχιεπίσκοπος θέλει να προσφέρει κάτι στον τόπο και προπάντων να παραμείνει «θεματοφύλακας» στο εθνικό θέμα, δεν έχει κανένα λόγο να ασχολείται με την μικροπολιτική. Δεν είναι δική του δουλειά να δημιουργήσει τον τρίτο πόλο, που ευχής έργον θα ήταν να υπήρχε, πάνω φυσικά σε υγιείς βάσεις, και να απάλλασσε τον τόπο από τον ασφυκτικό και ζημιογόνο διπολισμό. Όμως όταν ακόμη και οι συνοδικοί ιεράρχες φατριάζονται και συναλλάσσονται μέσα στον «οίκο του Θεού», χειρότερα και από τους πολιτικούς, ζητά ίσως κανείς πολλά. Τα μικρότερα κόμματα και ειδικά το ΔΗΚΟ προτιμούν αντί του τρίτου πόλου τη διαπλοκή με τους δύο μεγάλους του δικομματισμού. Οι δε δύο μεγάλοι μονομάχοι συντηρούν όπως μπορούν την πολυδιάσπαση του λεγόμενου κεντρώου χώρου προς ίδιον όφελος. *Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης stephanos.constantinides@gmail.com