Οι ουρές των κατοίκων της πρωτεύουσας που στήθηκαν στο Σύνταγμα για να πάρουν δωρεάν 20 τόνους λαχανικά που εξαντλήθηκαν σε τρεις μόνο ώρες αποδεικνύουν ότι η μείωση του εισοδήματος που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια είναι τόσο μεγάλη που προσπαθούν να γεμίσουν το καθημερινό τους τραπέζι με οποιονδήποτε τρόπο.
Στέκονται στην ουρά στο κέντρο της Αθήνας, αδιαφορώντας για τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές που θα μεταφέρουν το θέαμα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό γιατί το μόνο ουσιαστικά που τους ενδιαφέρει είναι να φέρουν σπίτι το κάτι παραπάνω για την οικογένεια.
Οι καταγγελίες και οι προειδοποιήσεις της Πολιτείας και των οικολογικών οργανώσεων για μολυσμένα προϊόντα από τις βιομηχανίες της περιοχής δεν τους πτοούν και τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Θεωρούν πλέον την οικολογία έναν ελιτισμό για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Οταν έχουν περιορίσει λόγω έλλειψης χρημάτων τις αγορές από τις λαϊκές και τα σουπερ μάρκετ στα απολύτως απαραίτητα, οτιδήποτε τους προσφέρεται δωρεάν το βλέπουν ως μάνα εξ ουρανού αδιαφορώντας για οποιαδήποτε προειδοποίηση.
Οι ουρές στο Σύνταγμα θυμίζουν πλέον άλλες περιόδους της ελληνικής ιστορίας όχι πολλές δεκαετίες πίσω, στο τέλος της δεκαετίας του '40 και στις αρχές αυτής του '50 όταν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας έτρεχαν να προλάβουν να πάρουν κάτι τις από την αμερικανική βοήθεια που μοιραζόταν στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Για την πλειοψηφία των κατοίκων της πρωτεύουσας αυτά είναι άγνωστα και πρωτόγνωρα, όσοι όμως τα έζησαν τα ξαναφέρνουν στη θύμησή τους και η οργή τους μεγαλώνει καθώς με αυτά που αποκαλύπτονται καθημερινά για την ασυδοσία των μεταπολιτευτικών χρόνων συνειδητοποιούν πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα με μία άλλη διαχείριση.
Οι ουρές στο Σύνταγμα αυξάνουν σε επικίνδυνο βαθμό για το πολιτικό σύστημα, τη συσσωρευμένη οργή των πολιτών. Οχι μόνο των συνταξιούχων και των νέων ανέργων που μάζευαν ακόμα και τα υπολείμματα των προϊόντων, αλλά κυρίως και των πολιτών που νιώθουν την κρίση στη τσέπη τους και τρέμουν μήπως φτάσουν και εκείνοι σε αυτή την κατάσταση.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει άμεσα να πάρει τις αποφάσεις του για το που θα οδηγήσει τη χώρα. Δεν είμαστε πλέον στο παραπέντε, είμαστε στο και πέντε. Οι πολιτικοί που έχουν την ευθύνη της χώρας πρέπει να βγουν και να πουν όσες αλήθειες δεν έχουν πει μεταπολεμικά, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, ούτε για τους ίδιους, ούτε για την παράταξή τους.
Εδώ που φτάσαμε για οτιδήποτε άλλο, το κόστος για την Ελλάδα και τους πολίτες της θα είναι τόσο μεγάλο που κανένας δεν το έχει φανταστεί!
Στέκονται στην ουρά στο κέντρο της Αθήνας, αδιαφορώντας για τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές που θα μεταφέρουν το θέαμα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό γιατί το μόνο ουσιαστικά που τους ενδιαφέρει είναι να φέρουν σπίτι το κάτι παραπάνω για την οικογένεια.
Οι καταγγελίες και οι προειδοποιήσεις της Πολιτείας και των οικολογικών οργανώσεων για μολυσμένα προϊόντα από τις βιομηχανίες της περιοχής δεν τους πτοούν και τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Θεωρούν πλέον την οικολογία έναν ελιτισμό για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Οταν έχουν περιορίσει λόγω έλλειψης χρημάτων τις αγορές από τις λαϊκές και τα σουπερ μάρκετ στα απολύτως απαραίτητα, οτιδήποτε τους προσφέρεται δωρεάν το βλέπουν ως μάνα εξ ουρανού αδιαφορώντας για οποιαδήποτε προειδοποίηση.
Οι ουρές στο Σύνταγμα θυμίζουν πλέον άλλες περιόδους της ελληνικής ιστορίας όχι πολλές δεκαετίες πίσω, στο τέλος της δεκαετίας του '40 και στις αρχές αυτής του '50 όταν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας έτρεχαν να προλάβουν να πάρουν κάτι τις από την αμερικανική βοήθεια που μοιραζόταν στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Για την πλειοψηφία των κατοίκων της πρωτεύουσας αυτά είναι άγνωστα και πρωτόγνωρα, όσοι όμως τα έζησαν τα ξαναφέρνουν στη θύμησή τους και η οργή τους μεγαλώνει καθώς με αυτά που αποκαλύπτονται καθημερινά για την ασυδοσία των μεταπολιτευτικών χρόνων συνειδητοποιούν πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα με μία άλλη διαχείριση.
Οι ουρές στο Σύνταγμα αυξάνουν σε επικίνδυνο βαθμό για το πολιτικό σύστημα, τη συσσωρευμένη οργή των πολιτών. Οχι μόνο των συνταξιούχων και των νέων ανέργων που μάζευαν ακόμα και τα υπολείμματα των προϊόντων, αλλά κυρίως και των πολιτών που νιώθουν την κρίση στη τσέπη τους και τρέμουν μήπως φτάσουν και εκείνοι σε αυτή την κατάσταση.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει άμεσα να πάρει τις αποφάσεις του για το που θα οδηγήσει τη χώρα. Δεν είμαστε πλέον στο παραπέντε, είμαστε στο και πέντε. Οι πολιτικοί που έχουν την ευθύνη της χώρας πρέπει να βγουν και να πουν όσες αλήθειες δεν έχουν πει μεταπολεμικά, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, ούτε για τους ίδιους, ούτε για την παράταξή τους.
Εδώ που φτάσαμε για οτιδήποτε άλλο, το κόστος για την Ελλάδα και τους πολίτες της θα είναι τόσο μεγάλο που κανένας δεν το έχει φανταστεί!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire