Γραφικοί οι πολιτικοί του ενδιάμεσου χώρου στην Κύπρο

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Δύο πόλοι και μία άποψη, που τους ενώνει 

Ο Καρογιάν επιδιώκει απλώς να προσκολληθεί σε ένα από τους μεγάλους για να έχει την καρέκλα...

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΠΡΩΤ’απ’ όλα το γεγονός ότι διαβουλεύονται τέσσερις κομματικοί αρχηγοί τους όρους ενός μεταξύ τους πολιτικού συνεταιρισμού και οι συζητήσεις τους γίνονται δημόσιο θέαμα, είναι κάτι που αναιρεί την πολιτική σοβαρότητα του γεγονότος. Σε μια τέτοια σο βαρή συζήτηση όταν πράγματι υπάρχει διάθεση συνεργασίας από όλους, οι συμβιβασμοί γίνονται στο παρασκήνιο και τελικά το στίγμα το δίνει μόνο η συμφωνία, που ανακοινώνεται. Τα άλλα είναι ελαφρότητα και πολιτικά παιχνίδια αναξιοπιστίας.
Παρακολουθώντας όλα τα προηγούμενα χρόνια τα τέσσερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, που βρίσκονται σήμερα σε διάλογο, θα περίμενε κανείς ότι η μεταξύ τους συμφωνία θα ήταν απλή υπόθεση. Γιατί, προπάντων σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης Χριστόφια, η πορεία τους ήταν παράλληλη, οι διαφωνίες τους αμελητέες και η φιλοσοφία τους στο Κυπριακό (διότι αυτό τους ενδιαφέρει κατά προτεραιότητα, όπως λένε) λίγο-πολύ ταυτόσημη. Αυτό βέβαια δεν προϋποθέτει αυτονόητη συνεργασία, εξάλλου είναι δεδομένη η αυτονομία του κάθε κόμματος, αλλά ούτε και υποδεικνύει ότι η διαφωνία τους μπορεί να αφορά την πιο ουσιώδη πτυχή της επιδιωκόμενης λύσης του Κυπριακού. Κι όμως! Αυτό που βλέπει το φως της δημοσιότητας είναι πολύ βασικό, είναι η ουσία της υποτιθέμενης διαφοροποίησής τους από τα δυο μεγάλα κόμματα. Ότι δηλαδή, η προσπάθειά τους κινδυνεύει να ναυαγήσει, εάν στην πολιτική τους διακήρυξη δεν περιλάβουν ρητά ότι επιδιώκουν λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Αν όμως αυτό είναι το ουσιώδες της επιχειρούμενης συνεργασίας, τότε σε τι διαφοροποιείται η πρότασή τους από τα μεγάλα κόμματα; Θέλουν να ζητήσουν την ψήφο του λαού ούτως ώστε να επιδιώξουν αυτοί τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αντί να την επιδιώξει ο ΔΗΣΥή το ΑΚΕΛ; Το ότι ο κ. Καρογιάν βάζει στον τίτλο ως ουρά «το σωστό περιεχόμενο» δεν διαφοροποιεί επί της ουσίας την πρόταση. Ούτε φυσικά μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Νίκος Αναστασιάδης ή ο Δημήτρης Χριστόφιας επιδιώκουν την ίδια λύση αλλά χωρίς το σωστό περιεχόμενο. Είναι πιο έξυπνοι, πιο ικανοί και πιο πατριώτες από αυτούς οι Καρογιάν, Ομήρου, Συλλούρης και η Παναγιώτου; Μπορούν αυτοί να διεκδικήσουν το σωστό περιεχόμενο ενώ οι άλλοι δεν μπορούν; Αυτό λοιπόν, που θα περίμενε κανείς να αναδειχθεί από αυτή την προσπάθεια είναι η διαφορά στη φιλοσοφία της λύσης, στις αρχές, στις κόκκινες γραμμές και στη στρατηγική για να φτάσουμε σε λύση, με δεδομένο ότι η υφιστάμενη έχει οδηγήσει σε επικίνδυνα αδιέξοδα. Αν το πρόβλημα του ενδιάμεσου χώρου είναι να συμφωνήσει σ’ ένα γενικό, αόριστο και γεμάτο παγίδες τίτλο περί διζωνικής, χωρίς να ασχολείται με το πραγματικό περιεχόμενο, δεν καταλαβαίνουμε γιατί αναστατώνει το πολιτικό περιβάλλον και τους πολίτες. Μπορεί με τον ίδιο τρόπο να συμφωνήσει και με το ΔΗΣΥκαι με το ΑΚΕΛ.
Υ.Γ. Το άλλο παράδοξο, είναι που θέλουν να συμφωνήσουν σε μια πολιτική διακήρυξη και μετά να βρουν ποιος θα εφαρμόσει τη συμφωνία τους. Δηλαδή, θα ψάχνουν για έναν πρόεδρο που δεν θα έχει δικές του απόψεις και θα συμφωνήσει ως πειθήνιο όργανο να εφαρμόσει τις απόψεις, που θα του δώσουν γραπτώς τα τέσσερα κόμματα. Αν δεν βρουν, θα τους μείνει η πολιτική διακήρυξη στο χέρι; aristosm@phileleftheros.com