Ο Τσίπρας, ο Αλκιβιάδης, η Διοτίμα και τα Αγγλικά...

Ο Αλκιβιάδης και εμείς

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν τον συγκρίνει με τον Αλκιβιάδη μια μεγάλη αμερικανική εφημερίδα, με αναγνώστες σε όλο τον κόσμο, όπως οι «New York Times». Υποθέτω «ωραίος σαν Ελληνας», κατά τον Εγγονόπουλο, ή κάτι σαν «σ' όποιον αρέσουμε» του σουξέ. Οπως πάντως απέδειξε ο κύριος Τσίπρας αισθάνεται αρκετά άνετα ώστε να δηλώνει ότι του αρέσει να παίζει πόκερ ή να κηρύσσει ανταρτοπόλεμο στην αγγλική γλώσσα όπως έκανε με τη συνέντευξή του στην κυρία Αμανπούρ.

Και στο σημείο αυτό οφείλω μιαν απάντηση στον αναγνώστη που σχολίασε το άρθρο μου για τα Ινγκλις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως είναι θλιβερό αν η «αστική διανόηση» (εγώ ως εκπρόσωπός της δηλαδή) έχει να αντιπαραθέσει στο πολιτικό του πρόγραμμα μόνον τις ειρωνείες για τα κακά αγγλικά του αρχηγού του. Το πρόβλημα δεν είναι αν ο κ. Τσίπρας μιλάει κακά ή καθόλου αγγλικά. Είναι δικαίωμά του, όπως και δικαίωμα του κάθε Ελληνα, Γάλλου, Γερμανού ή Κινέζου να μαθαίνει ή να μη μαθαίνει αγγλικά, γαλλικά ή σερβοκροατικά. Και ένας πολιτικός αρχηγός μπορεί να μιλήσει στη γλώσσα του και να ζητήσει μεταφραστή - η μετάφραση εξάλλου είναι η γλώσσα της Ευρώπης όπως είπε και ο Εκο. Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που κάποιος νομίζει ότι μπορεί να μιλήσει αγγλικά, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορεί. Οταν δηλαδή κάποιος δεν αντιλαμβάνεται, λόγω άγνοιας ή λόγω έπαρσης, τα όρια των δυνατοτήτων του.

Και στο σημείο αυτό αρχίζεις να αναρωτιέσαι σε ποιους άλλους τομείς των δραστηριοτήτων του ο κ. Τσίπρας δεν αντιλαμβάνεται τα όρια των δυνατοτήτων του. Στα οικονομικά; Στα θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής όταν ζητάει ραντεβού από την κ. Μέρκελ ή τον κ. Ολάντ και υπόσχεται ότι αν εκλεγεί θα ανατραπούν οι ισορροπίες της Ενωσης;

Τέλος πάντων, κάπου εδώ ξαναπαίρνω το νήμα της σύγκρισης με τον Αλκιβιάδη που επιχείρησε ο αρθρογράφος των «New York Times». Διότι ο Αλκιβιάδης μπορεί να ήταν τυχοδιώκτης, όμως ήταν ικανότατος στρατηγός - δεν είχε χάσει ποτέ μάχη ή ναυμαχία ο ίδιος. Ηταν εξάλλου και μαθητής του Σωκράτη, και όχι της ΚΝΕ, ως εκ τούτου ήξερε να διακρίνει τη Διοτίμα από την κυρία Παπαρήγα. Κατέστρεψε την Αθήνα διότι έπεισε τους Αθηναίους να εκστρατεύσουν στη Σικελία, παρουσιάζοντας την επιχείρηση ως πρώτο βήμα για την κυριαρχία στη Μεσόγειο. Και όπως λέει ο Θουκυδίδης, τους έπεισε, όχι μόνον επειδή ήταν δεινός ρήτορας, αλλά και επειδή οι περισσότεροι απ' αυτούς που ψήφισαν στην Εκκλησία δεν ήξεραν ποιο ήταν το μέγεθος της Σικελίας. Αυτοί άκουγαν Σικελία και ξεκίνησαν με την ίδια αυτοπεποίθηση που θα ορμούσαν για να καταλάβουν την Αίγινα - διότι αυτήν έβλεπαν με τα μάτια τους.

Είναι θέμα μεγεθών και προοπτικής κι ό,τι είναι μακριά σου, όπως η Ευρώπη για τον κ. Τσίπρα, σου φαίνεται μικρό και το μεταφράζεις στις διαστάσεις της γειτονιάς σου.