Tης Σάντυς Τσαντάκη
Αν μένεις στο κέντρο της Αθήνας, είναι μια μαγική βόλτα. Ακόμη και τώρα. Κυρίως τώρα. Αν όμως έχεις συνηθίσει να ζεις στα προάστια, να μετακινείσαι παντού με το αυτοκίνητο, να κυκλοφορείς μέρα και νύχτα με αυστηρό πρόγραμμα, τότε σίγουρα μια απρογραμμάτιστη, απογευματινή βόλτα στον λόφο του Λυκαβηττού μπορεί να εξελιχτεί σε περιπέτεια και σουρεαλιστικό περίπατο.
Ολα ξεκίνησαν μια Κυριακή του φθινοπώρου. Με δανεικά αθλητικά παπούτσια (και όχι ευτυχώς τακούνια), δύο παιδιά στην παρέα και έναν μικρόσωμο σκύλο, ξεκινήσαμε την ανάβαση. Από το μονοπάτι, όχι τις σκάλες. Μέσα στο δάσος. Τι συναντήσαμε στην πορεία; Πολλά σκυλιά, με ή χωρίς τους κατόχους τους, μια κυρία με λευκά, κοντά γάντια και τον σκύλο της, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, δύο Ιάπωνες που συμπεριφέρονταν σαν επαγγελματίες φωτογράφοι, ένα τυχερό νόμισμα (20 λεπτά), μια κάλτσα, μια χελώνα, πολλά παγκάκια.
Οταν φτάσαμε από το Κολωνάκι και το περιφερειακό δρομάκι -όχι αυτό που πηγαίνουν τα αυτοκίνητα- ώς την πιο «ξεκούραστη» οδό, θελήσαμε να προσπεράσουμε το καφέ και να βρεθούμε στην κορυφή του λόφου, στο καμπαναριό, στον περίβολο του ναού του Αγίου Γεωργίου. Δεν πειράζει που για να πάρουμε εμφιαλωμένο νερό το πληρώσαμε 1 ευρώ το μπουκάλι -χωρίς απόδειξη εννοείται- και το βλέμμα έπεσε στα σταυρουδάκια, τις εικονίτσες, τα τσολιαδάκια, το μακρύ νύχι στο μικρό δάχτυλο του πωλητή που ελέγχει την κατάσταση. Ηταν ο ίδιος που όταν ζητήσαμε να μας κάνει ψιλά για να δούμε τη θέα από ψηλά, μας τόνισε να έχουμε υπομονή.
Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την αναγνώριση των κτιρίων. Το Χίλτον από ψηλά. Και τόσοι «ουρανοξύστες»... Ο Πύργος των Αθηνών. Μετρούσαν πισίνες. Αναζητούσαν το σπίτι μας. Ηταν η στιγμή που δεν ήθελες να σκέφτεσαι. Ούτε το τώρα ούτε την επόμενη μέρα. Ο ήλιος έδυε και χανόσουν στο τοπίο, δεν σκεφτόσουν ούτε κρίση, ούτε μαύρο, μόνο ίσως λίγο γκρι. Αν σκεφτείς ότι αυτό το υπερθέαμα μας κόστισε μόλις 1,50 ευρώ (για νερό και κιάλια), τότε καθιερώνεται. Πώς το έλεγε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο «Καζαμπλάνκα»; «We’ll always have Paris». Ε, τότε κι εμείς θα έχουμε για πάντα τον Λυκαβηττό (μας).
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 31/10/2012
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire