O τραγουδοποιός μιλάει στο «K» για τα καινούργια του τραγούδια και αποκαλύπτει τι ελπίζει για το μέλλον - για τον ίδιο και τα τέσσερα παιδιά του
ΤΗΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ
ΠΟΡΤΡΕΤΟ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ
Πώς σε βρίσκει αυτός ο χειμώνας, του ΔΝΤ; Στέκομαι όρθιος. Αλλωστε, ο Δούρειος Ιππος βρίσκεται μέσα στην πόλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Εχεις αγωνία για το μέλλον των παιδιών σου; Δεν αγωνιώ για το μέλλον κανενός. Με ενδιαφέρει το παρόν όλων.
Πώς θα ήθελες να είναι η Ελλάδα σε δέκα χρόνια; Μια χώρα που θα έχει λύσει τα προβλήματά της, θα έχει αποποιηθεί το ρόλο του χαζοχαρούμενου έθνους, θα δίνει χώρο στην ευφυΐα, θα κρατάει το ανθρώπινο δυναμικό της, θα επιλέγει την εντιμότητα και την αποτελεσματικότητα στο χώρο της πολιτικής και όχι τις φατρίες και τις δυναστείες.
Σε καιρό κρίσης, τι θέλεις να «καταθέσεις» με τα νέα σου τραγούδια; Εχουν να κάνουν με τα κοινά μας όνειρα, με τον υπόγειο πόνο που δαγκώνει τον καθένα μας, με τα συναισθηματικά μας αδιέξοδα, με την απώλεια της ομορφιάς, με τον έρωτα και την αγάπη, με το χτίσιμο και το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεών μας.
Ποια είναι η σχέση σου με τα σουξέ; Τα σουξέ είναι η προτίμηση της κερκίδας που φωνάζει «μπράβο» στον διαιτητή ο οποίος έδωσε χαριστικά πέναλτι. Δεν έχουν σχέση με την αξία ενός τραγουδιού.
Πώς νιώθεις για το ότι μεγαλώνεις... γερά παιδιά; Εννοώ πως έχεις πάντα μεγάλο «ρεύμα» στην πιτσιρικαρία. Πρώτα να σου πω ότι μεγαλώνω, εκ του πραγματικού, πολλά παιδιά. Και οι έχοντες σχέση με το θέμα ξέρουν τι σόι έργο είναι αυτό. Μεγαλώνω μαζί τους, γίνομαι πατέρας μέρα με τη μέρα, εξημερώνομαι, καταθέτω προοδευτικά όλα τα αιχμηρά παιχνίδια και τα όπλα μου.
Πότε και πώς απέκτησες την πρώτη σου κιθάρα; Το 1968 έκανα οικονομίες, καταχράστηκα και τις οικονομίες της οικογένειάς μου και έγινα κάτοχος ενός οργάνου που μου ήταν αγαπημένο, αλλά ξένο. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο.
Τα παιδιά σου έχουν σχέση με τη μουσική; Τα έχεις πιέσει καθόλου; Δεν είναι στη φύση μου να πιέζω τους άλλους, ειδικά τα παιδιά. Αν είχαμε τη στοιχειώδη υπομονή με τους νέους, θα βλέπαμε ότι έρχονται στον κόσμο κουβαλώντας ο καθένας την προσωπική του περιουσία, τις προτιμήσεις, τα ταλέντα του. Δουλειά μας είναι να τους αφήνουμε ελεύθερο χώρο και να στηρίζουμε τις προσπάθειές τους. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, πάντως, έχουν σχέση, και μάλιστα άμεση.
Τόσα χρόνια στο χώρο, αισθάνεσαι κουρασμένος; Μόνο όταν υπάρχει δυστοκία στο δημιουργικό μέρος της δουλειάς.
Τον ιδανικό ακροατή της μουσικής σου πώς τον φαντάζεσαι; H πραγματικότητα είναι πιο ευφάνταστη από τη φαντασία μου. Βλέπω τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες στις παραστάσεις μου όλα αυτά τα χρόνια, που σκέφτομαι πως είναι κρίμα να θέλεις ο κόσμος να είναι όπως νομίζεις εσύ. Είναι αυτός που είναι.
Αρκεί το ταλέντο σήμερα για να ξεχωρίσει κάποιος στη μουσική; Ναι, αρκεί, φτάνει να μην περιμένει κανείς άμεσα αποτελέσματα και οφέλη. Χρειάζεται χρόνος και κάποιες κινήσεις επικοινωνιακής φύσης.
Σε απασχολεί η δημόσια εικόνα σου; Είμαι αυτός που είμαι και δεν ξέρω πώς εκτιμάται αυτό. Αν έμπαινα στον κόπο να είμαι κάπως αλλιώς, θα χρειαζόμουν χρόνο, κόπο και σκέψεις άλλες, οι οποίες, για να συντηρηθούν, θα σπαταλούσαν καύσιμα από τα ελάχιστα που διαθέτω γι' αυτή την υπόθεση.
Ο Καλδάρας έλεγε: «Σημασία έχει από τα τραγούδια μου να βγαίνει η φασολάδα». Εσύ έχεις λύσει το βιοποριστικό σου; Πάντα ζούσα από το τραγούδι, ακόμη και με μεροκάματα χαμηλά έως ανύπαρκτα. Αν αναλογιστούμε σε ποια εποχή είπε αυτό ο Καλδάρας, θα συμφωνήσω ότι είχε δίκιο. Γιατί η ανέχεια του '50 και του '60 δεν είχε τίποτα το ρομαντικό.
Τι ωθεί, τελικά, τον άνθρωπο να δημιουργήσει τέχνη; Η ίδια δύναμη που τον ωθεί να ζήσει - σαν μια έξοδος προς την ελευθερία του. Η τέχνη είναι ένας προθάλαμος για την αλήθεια. Μια τάξη προετοιμασίας.
Πηγή: Περιοδικό «Κ»
Δημοσιεύθηκε στις 29/12/2010
ΠΟΡΤΡΕΤΟ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ
 |
Εχεις αγωνία για το μέλλον των παιδιών σου; Δεν αγωνιώ για το μέλλον κανενός. Με ενδιαφέρει το παρόν όλων.
Πώς θα ήθελες να είναι η Ελλάδα σε δέκα χρόνια; Μια χώρα που θα έχει λύσει τα προβλήματά της, θα έχει αποποιηθεί το ρόλο του χαζοχαρούμενου έθνους, θα δίνει χώρο στην ευφυΐα, θα κρατάει το ανθρώπινο δυναμικό της, θα επιλέγει την εντιμότητα και την αποτελεσματικότητα στο χώρο της πολιτικής και όχι τις φατρίες και τις δυναστείες.
Σε καιρό κρίσης, τι θέλεις να «καταθέσεις» με τα νέα σου τραγούδια; Εχουν να κάνουν με τα κοινά μας όνειρα, με τον υπόγειο πόνο που δαγκώνει τον καθένα μας, με τα συναισθηματικά μας αδιέξοδα, με την απώλεια της ομορφιάς, με τον έρωτα και την αγάπη, με το χτίσιμο και το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεών μας.
Ποια είναι η σχέση σου με τα σουξέ; Τα σουξέ είναι η προτίμηση της κερκίδας που φωνάζει «μπράβο» στον διαιτητή ο οποίος έδωσε χαριστικά πέναλτι. Δεν έχουν σχέση με την αξία ενός τραγουδιού.
Πώς νιώθεις για το ότι μεγαλώνεις... γερά παιδιά; Εννοώ πως έχεις πάντα μεγάλο «ρεύμα» στην πιτσιρικαρία. Πρώτα να σου πω ότι μεγαλώνω, εκ του πραγματικού, πολλά παιδιά. Και οι έχοντες σχέση με το θέμα ξέρουν τι σόι έργο είναι αυτό. Μεγαλώνω μαζί τους, γίνομαι πατέρας μέρα με τη μέρα, εξημερώνομαι, καταθέτω προοδευτικά όλα τα αιχμηρά παιχνίδια και τα όπλα μου.
Πότε και πώς απέκτησες την πρώτη σου κιθάρα; Το 1968 έκανα οικονομίες, καταχράστηκα και τις οικονομίες της οικογένειάς μου και έγινα κάτοχος ενός οργάνου που μου ήταν αγαπημένο, αλλά ξένο. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο.
Τα παιδιά σου έχουν σχέση με τη μουσική; Τα έχεις πιέσει καθόλου; Δεν είναι στη φύση μου να πιέζω τους άλλους, ειδικά τα παιδιά. Αν είχαμε τη στοιχειώδη υπομονή με τους νέους, θα βλέπαμε ότι έρχονται στον κόσμο κουβαλώντας ο καθένας την προσωπική του περιουσία, τις προτιμήσεις, τα ταλέντα του. Δουλειά μας είναι να τους αφήνουμε ελεύθερο χώρο και να στηρίζουμε τις προσπάθειές τους. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, πάντως, έχουν σχέση, και μάλιστα άμεση.
Τόσα χρόνια στο χώρο, αισθάνεσαι κουρασμένος; Μόνο όταν υπάρχει δυστοκία στο δημιουργικό μέρος της δουλειάς.
Τον ιδανικό ακροατή της μουσικής σου πώς τον φαντάζεσαι; H πραγματικότητα είναι πιο ευφάνταστη από τη φαντασία μου. Βλέπω τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες στις παραστάσεις μου όλα αυτά τα χρόνια, που σκέφτομαι πως είναι κρίμα να θέλεις ο κόσμος να είναι όπως νομίζεις εσύ. Είναι αυτός που είναι.
Αρκεί το ταλέντο σήμερα για να ξεχωρίσει κάποιος στη μουσική; Ναι, αρκεί, φτάνει να μην περιμένει κανείς άμεσα αποτελέσματα και οφέλη. Χρειάζεται χρόνος και κάποιες κινήσεις επικοινωνιακής φύσης.
Σε απασχολεί η δημόσια εικόνα σου; Είμαι αυτός που είμαι και δεν ξέρω πώς εκτιμάται αυτό. Αν έμπαινα στον κόπο να είμαι κάπως αλλιώς, θα χρειαζόμουν χρόνο, κόπο και σκέψεις άλλες, οι οποίες, για να συντηρηθούν, θα σπαταλούσαν καύσιμα από τα ελάχιστα που διαθέτω γι' αυτή την υπόθεση.
Ο Καλδάρας έλεγε: «Σημασία έχει από τα τραγούδια μου να βγαίνει η φασολάδα». Εσύ έχεις λύσει το βιοποριστικό σου; Πάντα ζούσα από το τραγούδι, ακόμη και με μεροκάματα χαμηλά έως ανύπαρκτα. Αν αναλογιστούμε σε ποια εποχή είπε αυτό ο Καλδάρας, θα συμφωνήσω ότι είχε δίκιο. Γιατί η ανέχεια του '50 και του '60 δεν είχε τίποτα το ρομαντικό.
Τι ωθεί, τελικά, τον άνθρωπο να δημιουργήσει τέχνη; Η ίδια δύναμη που τον ωθεί να ζήσει - σαν μια έξοδος προς την ελευθερία του. Η τέχνη είναι ένας προθάλαμος για την αλήθεια. Μια τάξη προετοιμασίας.
Πηγή: Περιοδικό «Κ»
Δημοσιεύθηκε στις 29/12/2010
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire