Τόσο τρέξιμο για μια καρέκλα

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ
Του Αντρέα Πιμπίσιη

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣανήκουν πλέον στην ιστορία, έστω κι αν τα πολιτικά κόμματα μέσα από τα τερτίπια τους στο θέμα εκλογής προέδρου της Βουλής δεν τις αφήνουν στην ησυχία τους. Πλέον το τι κατέγραψε το κάθε κόμμα και ο κάθε υποψήφιος είναι μέρος της πολιτικής ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί με τίποτε. Βεβαίως τα κόμματα θα πρέπει να αισθάνονται τυχερά γιατί όλα αυτά που καταγράφονται από το βράδυ της Κυριακής και μετά ήρθαν μετά το κλείσιμο των καλπών και όχι πριν. Γιατί εάν οι πολίτες έβλεπαν όλα αυτά πριν την 22α Μαΐου σίγουρα αυτοί που δεν θα είχαν ψηφίσει δεν θα ήταν 113 χιλιάδες αλλά ενδεχομένως αυτός ο αριθμός θα ήταν μεγαλύτερος εκείνων που προσήλθαν στις κάλπες. Άλλο τι γινόταν προεκλογικά και άλλο αυτό που ζούμε μετεκλογικά. Προεκλογικά είχαμε μια βιτρίνα που έκρυβε την πραγματικότητα την οποία βλέπουμε έκτοτε. Προεκλογικά προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι γνοιάζονται για το καλό του τόπου και το μέλλον της πατρίδας τους. Σήμερα ποιος θυμάται το καλό του τόπου και το μέλλον της πατρίδας.
Όλη η συζήτηση και όλες οι επαφές στρέφονται γύρω από μια καρέκλα, αυτή του προέδρου της Βουλής. Αλήθεια πότε είδαμε τόση κινητικότητα μεταξύ των ηγεσιών των κομμάτων και τόσο τρέξιμο για το Κυπριακό ή για την οικονομία; Άδικα θα ψάχνετε γιατί τέτοιες κινητοποιήσεις δεν είχαμε. Μόνο όταν είναι για συνεργασίες, συμπαιγνίες και άλλες πολιτικές συμπράξεις βλέπουμε τους ηγέτες των κομμάτων να πηγαίνουν από κόμμα σε κόμμα και να συνομιλούν.
Πριν από μια εβδομάδα είχα υποστηρίξει πως οι ψηφοφόροι δεν είναι απλώς θεατές αλλά κομπάρσοι στο πολιτικό έργο που παίζουν τα κόμματα. Στις μέρες που ακολούθησαν αποδείχθηκε πως όντως όλοι εκείνοι που προσήλθαν στις κάλπες χρησιμοποιήθηκαν από τις κομματικές ηγεσίες ως κομπάρσοι στις καλοστημένες τους παραστάσεις. Και όπως στις κινηματογραφικές ταινίες ο μόνος που κερδίζει τα φώτα της δημοσιότητας είναι ο πρωταγωνιστής και όχι οι κομπάρσοι έτσι και στην πολιτική ζωή της Κύπρου το ίδιο συμβαίνει. Τα φώτα βρίσκονται σε μια ομάδα πολιτικών που αναλώνονται στο πώς θα διαμοιράσουν τα ιμάτια του εκλογικού σώματος. Όλους τους άλλους ποιος τους λαμβάνει υπόψη; Αυτούς θα τους θυμηθούν ξανά σε πέντε χρόνια…