Μακρύς ο κατάλογος των πολιτικών που ενεπλάκησαν σε σεξουαλικά σκάνδαλα
Σεξ και πολιτική. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός. Και καταστροφικός την ίδια στιγμή. Ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν, που βρίσκεται υπό περιορισμό, μέχρι να ξεκινήσει η δίκη του με την κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης και της απόπειρας βιασμού, είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας με πολιτικά σκάνδαλα, που έχουν χρώμα ερωτικό. Λένε πως η εξουσία είναι το καλύτερο αφροδισιακό. Ίσως για αυτό το λόγο ισχυροί άντρες εμπλέκονται σε ερωτικές ιστορίες, οι οποίες άλλοτε στιγματίζουν και άλλοτε καταστρέφουν καριέρες. Απαραίτητο συστατικό για έναν πολιτικό είναι η βιτρίνα ενός ευτυχισμένου γάμου. Μια σύζυγος που στέκεται στη σκιά του και τον στηρίζει, παιδιά που είναι περήφανα για τον πατέρα τους. Πίσω όμως από αυτή την όμορφη βιτρίνα υπάρχουν απιστίες, συμφωνίες και δράματα.
«Όσοι είναι άπιστοι, γνωρίζουν τις απολαύσεις της αγάπης. Είναι οι πιστοί εκείνοι που γνωρίζουν τις τραγωδίες της αγάπης», έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ χωρίς να γνωρίζει τα τερτίπια της σύγχρονης πολιτικής σκηνής. Διότι το πρώτο ισχύει αν είσαι Ευρωπαίος πολιτικός. Αν έχεις όμως την ατυχία να γεννηθείς στις ΗΠΑ και να σου αρέσουν τα τσιλημπουρδίσματα, πρέπει αργά ή γρήγορα να διαλέξεις. Στην ανεκτική Ευρώπη - κυρίως στη Γαλλία και την Ιταλία - η σεξουαλική δραστηριότητα των πολιτικών φαίνεται να λειτουργεί υπέρ τους στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Στην πουριτανική Αμερική, ακόμα και οι φήμες για εξωσυζυγική σχέση εύκολα μπορεί να καταστρέψουν καριέρες που χτίστηκαν με κόπο. Η απιστία είναι κάτι ανθρώπινο ή μια δραστηριότητα την οποία πρέπει να αποκηρύσσει όποιος ασχολείται με την πολιτική; Εάν η εξουσία είναι αφροδισιακή, ποιος μπορεί να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή; Εάν εκείνοι που έχουν εξουσία αισθάνονται ότι τους ανήκει όλος ο κόσμος και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, η Δικαιοσύνη είναι η μόνη που μπορεί να τους σωφρονίσει;
Μας αφορά τελικά η προσωπική ζωή ενός πολιτικού και πόσο; Οι απαντήσεις είναι πολλές και διαφορετικές, πάντα. Όσο δηλαδή υπάρχουν πολιτικοί που θα δοκιμάζουν τα όρια. Δηλαδή, πάντα.
Οι Γάλλοι έχουν πραγματικά εντελώς διαφορετική κουλτούρα από τους Αμερικανούς για τη σχέση συζυγικής πίστης και πολιτικής. Δύο από τους σύγχρονους προέδρους τους, ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Σιράκ είχαν πλήθος εξωσυζυγικών σχέσεων κατά την παραμονή τους στο Μέγαρο των Ηλυσίων, χωρίς καμία αντίδραση είτε από τους ψηφοφόρους είτε από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ο Φρανσουά Μιτεράν, ιδιαίτερα ερωτύλος όπως τον παρουσίαζαν οι φίλοι και οι συνεργάτες του, είχε σχέση και με τη διάσημη τραγουδίστρια Δαλιδά, αλλά και με πολλές άλλες, με την επί μακρόν ερωμένη του Αν Πένζο μάλιστα απέκτησαν και μια κόρη, τη Μαζαρέν, την ύπαρξη της οποίας γνωστοποίησε μόλις το Νοέμβριο του 1994, λίγο πριν πεθάνει. Αλλά ακόμα και ο στεγνός και συντηρητικός Ζακ Σιράκ είχε μεγάλη ιστορία εξωσυζυγικών σχέσεων.
Ο Μπιλ Κλίντον ήταν ο πρώτος Δημοκρατικός πρόεδρος που εξελέγη για δεύτερη θητεία μετά τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ. Και ο πρώτος που παρεπέμφθη το 1998 σε ειδικό δικαστήριο σε σχέση με ένα σεξουαλικό σκάνδαλο. Στην πραγματικότητα παρεπέμφθη για ψευδορκία και παρακώλυση του έργου της Δικαιοσύνης (αθωώθηκε τελικά και ολοκλήρωσε τη θητεία του), όμως το περιστατικό μέσα στο Οβάλ Γραφείο με το πούρο, τη 22χρονη Μόνικα Λιουίνσκι και το λεκέ στο φόρεμά της που εκείνη φρόντισε να μην πλύνει ποτέ, ήταν βούτυρο στο ψωμί των Αμερικανών κωμικών για πολύ καιρό. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι η ψευδορκία για την σχέση του με τη Μόνικα σημειώθηκε ενόσω ο Μπιλ Κλίντον έδινε κατάθεση για την υπόθεση μιας άλλης εξωσυζυγικής σχέσης, με την Πόλα Τζόουνς. Εκείνη τον κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση, με την οποία κατέληξαν σε συμβιβασμό για τον οποίο εκείνος πλήρωσε 850.000 δολάρια. Τα ονόματα των γυναικών που με αποδείξεις (φωτογραφίες και γράμματα) ισχυρίσθηκαν ότι διατηρούσαν σχέσεις με τον άτακτο παντρεμένο Μπιλ, ήταν πολλά.
Οργιάζει ο Μπερλουσκόνι
Αν έπρεπε να απαριθμήσουμε τα ονόματα των γυναικών που έχουν λάβει μέρος στα περίφημα «μπούνγκα - μπούνγκα» πάρτι του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εκείνων που μέσω των τηλεοπτικών σόου των καναλιών του μεταπήδησαν στην πολιτική, ίσως και μέσω του κρεβατιού του, και όλων όσων φημολογείται ότι έχουν περάσει μια νύχτα ή και περισσότερες μαζί του, άλλες επ’αμοιβή και άλλες δωρεάν, τότε δεν θα ήταν αρκετή αυτή η σελίδα. Η Νοεμί Λετίσια ήταν 17 και η Ρούμπι 17 επίσης. Η πρώτη μπορεί να παρουσιάστηκε ως κόρη φίλης του για να δικαιολογηθούν τα δώρα που της έκανε, η δεύτερη όμως - μέλος κυκλώματος κολ-γκερλ, μετανάστρια από το Μαρόκο - γνωστοποίησε πως πληρώθηκε αδρά από τον Σίλβιο για να περάσει νύχτες μαζί του. Ενδιάμεσα έβαλε στη λίστα των ευρωεκλογών πολλές στάρλετ της τηλεόρασης και συνέχισε να κάνει πάρτι μετά το διαζύγιό του, αλλά και να λέει σαχλά σεξιστικά ανέκδοτα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις για να αναδείξει τον ανδρισμό του. Με αυτά η δημοτικότητά του φάνηκε να πλήττεται, ακόμα όμως επιβιώνει. Αν ο Μπερλουσκόνι ήταν Αμερικανός, η πολιτική του καριέρα θα διαρκούσε μόλις μερικά δευτερόλεπτα...
Επτά χρόνια φυλακή για βιασμό
Ο Μοσέ Κατσάβ διετέλεσε πρόεδρος του Ισραήλ από το 2000 έως το καλοκαίρι 2007, οπότε και παραιτήθηκε καθώς μια συνεργάτης του κατήγγειλε ότι την είχε βιάσει. Τον Δεκέμβριο του 2010 ο 66χρονος Κατσάβ καταδικάστηκε για βιασμό, παρακώλυση της Δικαιοσύνης και άλλες κατηγορίες. Πριν από δύο μήνες ανακοινώθηκε και η ποινή του: κάθειρξη επτά ετών. Ολα άρχισαν τον Ιούλιο του 2006 όταν ο Κατσάβ παραπονέθηκε στον υπουργό Δικαιοσύνης του Ισραήλ Μεναχέμ Μαζούζ ότι τον εκβίαζε μια από τις εργαζόμενες στο γραφείο του. Η έρευνα στράφηκε πολύ γρήγορα εναντίον του Κατσάβ καθώς η εργαζόμενη που έγινε γνωστή ως Α., τον κατηγόρησε για σεξουαλική επίθεση. Οπως αποδείχθηκε, ο Κατσάβ είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά τουλάχιστον δέκα γυναίκες που εργάζονταν γι’ αυτόν. Καθώς τα στοιχεία εις βάρος του πλήθαιναν και οι ισχυρισμοί του ότι πρόκειται για «συνωμοσία εναντίον» του καταρρίπτονταν, ο Κατσάβ αναγκάστηκε στις αρχές του 2007 να πάρει άδεια τριών μηνών.
Στις 28 Ιουνίου 2007 οι δικηγόροι του έκλεισαν συμφωνία με τον εισαγγελέα, σύμφωνα με την οποία ο Κατσάβ αποδέχθηκε την ενοχή του για αρκετές κατηγορίες σεξουαλικής παρενόχλησης προκειμένου να λάβει μειωμένη ποινή κάθειρξης, ενώ κατέβαλε και χρηματική αποζημίωση σε δύο από τα θύματά του. Η δίκη του διήρκεσε από τον Αύγουστο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010, με μια πρωτοφανή διαδικασία για πρώην πρόεδρο χώρας, κεκλεισμένων των θυρών, και κατέληξε στην καταδικαστική απόφαση.
Η πολιτική σαν βασικό ένστικτο
Μπορεί να είναι δεδομένο ότι κάθε ύποπτος είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πως οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο Στρος Καν αποτελούν την κλιμάκωση καταγγελιών και κατηγοριών τις οποίες είχε ήδη υποστεί στο παρελθόν και οι οποίες ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τη διαστροφική σχέση εξουσίας και σεξ, κυριαρχίας και καταναγκασμού. Πολύ πριν από τη σημερινή ποινική περιπέτειά του, ο DSΚείχε αποδειχθεί από «μέγας γητευτής», ένα «πεινασμένο αρπακτικό» ή ένας «χιμπαντζής σε οίστρο», όπως πολλοί τον αποκαλούσαν, τυπικό δείγμα των ισχυρών που ντοπαρισμένοι από αλαζονεία πιστεύουν ότι το να διαθέτεις μία ή δέκα γυναίκες είναι απαραίτητο συμπλήρωμα του ρόλου τους και ότι το να βασίζονται στη σιωπή και την ατιμωρησία τους, είναι δικαίωμα που εγγυάται η «ανώτερη» θέση τους.
Σαφώς η υπόθεση Στρος Καν, αν επιβεβαιωθούν τα γεγονότα, είναι η πιο σοβαρή, γιατί τώρα δεν μιλάμε απλώς για τη «γοητεία» του ισχυρού άντρα, που συνήθως συνοδεύεται από υλικές παροχές και κοινωνικές και οικονομικές διευκολύνσεις. Πρόκειται για την πεποίθηση ότι είναι δεδομένη η συναίνεση, εννοώντας ότι όλες οι γυναίκες είναι διαθέσιμες και ευτυχείς να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με έναν πλούσιο και ισχυρό άντρα. Η υπόθεση Στρος Καν είναι σίγουρα, λόγω του πρωταγωνιστή, όπως εξελίχθηκε και όπως τη χειρίστηκαν οι αμερικανικές Αρχές, η θεαματικότερη του είδους της, όχι όμως η μοναδική. Ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ, καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλακή για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση δύο υφισταμένων του. Ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, Τζέικομπ Ζούμα, κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας οροθετικής 18χρονης. Ο πρώην πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, Καναάν Μπανάνα, καταδικάστηκε το 2000 σε ένα χρόνο φυλάκισης για «σοδομισμό» και άλλα σεξουαλικά εγκλήματα.
«Αυτό που διακυβεύεται σε αυτά τα εγκλήματα είναι η κυριαρχία», γράφει ο Γάλλος συγγραφέας του βιβλίου «Ιστορία του βιασμού», Ζορζ Βιγκαρελό (εκδ. «Αλεξάνδρεια»), ενώ ο Πιέρ Μπουρντιέ, θυμίζοντας πως ο ισχυρός vir (άνδρας) είναι αυτός που ορίζει την κυρίαρχη virtus(αρετή, αξία), προσθέτει στην «Ανδρική κυριαρχία»: «Η αντρική τάξη είναι τόσο βαθιά ριζωμένη ώστε δεν χρειάζεται δικαιολόγηση: επιβάλλεται η ίδια ως προφανής, καθολική».
Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, έγραψε η «ΕlΡais», που άνθρωποι της εξουσίας ρισκάρουν να καταστρέψουν καριέρα, οικογένεια και κύρος για μια σεξουαλική ορμή, γιατί «η πολιτική εξακολουθεί να ασκείται σαν να ήταν ένα βασικό ένστικτο, όπου οι ζωώδεις ορμές δικαιούνται να επικρατήσουν, είτε αυτές εκδηλώνονται ως καταστολή, καταπίεση και πόλεμος είτε ως σεξουαλική επίθεση». Κι αυτό λέει πολλά για το επίπεδο της πολιτικής μας εξέλιξης, αφού ο έλεγχος των ορμών, των ενστίκτων και του παραληρήματος τεστοστερόνης αποτελεί βασική ιδιότητα που μας διακρίνει από τα ζώα, τα οποία θα όφειλαν να μην έχουν θέση στην πολιτική σκηνή.
Σεξ και πολιτική. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός. Και καταστροφικός την ίδια στιγμή. Ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν, που βρίσκεται υπό περιορισμό, μέχρι να ξεκινήσει η δίκη του με την κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης και της απόπειρας βιασμού, είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας με πολιτικά σκάνδαλα, που έχουν χρώμα ερωτικό. Λένε πως η εξουσία είναι το καλύτερο αφροδισιακό. Ίσως για αυτό το λόγο ισχυροί άντρες εμπλέκονται σε ερωτικές ιστορίες, οι οποίες άλλοτε στιγματίζουν και άλλοτε καταστρέφουν καριέρες. Απαραίτητο συστατικό για έναν πολιτικό είναι η βιτρίνα ενός ευτυχισμένου γάμου. Μια σύζυγος που στέκεται στη σκιά του και τον στηρίζει, παιδιά που είναι περήφανα για τον πατέρα τους. Πίσω όμως από αυτή την όμορφη βιτρίνα υπάρχουν απιστίες, συμφωνίες και δράματα.
«Όσοι είναι άπιστοι, γνωρίζουν τις απολαύσεις της αγάπης. Είναι οι πιστοί εκείνοι που γνωρίζουν τις τραγωδίες της αγάπης», έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ χωρίς να γνωρίζει τα τερτίπια της σύγχρονης πολιτικής σκηνής. Διότι το πρώτο ισχύει αν είσαι Ευρωπαίος πολιτικός. Αν έχεις όμως την ατυχία να γεννηθείς στις ΗΠΑ και να σου αρέσουν τα τσιλημπουρδίσματα, πρέπει αργά ή γρήγορα να διαλέξεις. Στην ανεκτική Ευρώπη - κυρίως στη Γαλλία και την Ιταλία - η σεξουαλική δραστηριότητα των πολιτικών φαίνεται να λειτουργεί υπέρ τους στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Στην πουριτανική Αμερική, ακόμα και οι φήμες για εξωσυζυγική σχέση εύκολα μπορεί να καταστρέψουν καριέρες που χτίστηκαν με κόπο. Η απιστία είναι κάτι ανθρώπινο ή μια δραστηριότητα την οποία πρέπει να αποκηρύσσει όποιος ασχολείται με την πολιτική; Εάν η εξουσία είναι αφροδισιακή, ποιος μπορεί να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή; Εάν εκείνοι που έχουν εξουσία αισθάνονται ότι τους ανήκει όλος ο κόσμος και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, η Δικαιοσύνη είναι η μόνη που μπορεί να τους σωφρονίσει;
Μας αφορά τελικά η προσωπική ζωή ενός πολιτικού και πόσο; Οι απαντήσεις είναι πολλές και διαφορετικές, πάντα. Όσο δηλαδή υπάρχουν πολιτικοί που θα δοκιμάζουν τα όρια. Δηλαδή, πάντα.
Οι Γάλλοι έχουν πραγματικά εντελώς διαφορετική κουλτούρα από τους Αμερικανούς για τη σχέση συζυγικής πίστης και πολιτικής. Δύο από τους σύγχρονους προέδρους τους, ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Σιράκ είχαν πλήθος εξωσυζυγικών σχέσεων κατά την παραμονή τους στο Μέγαρο των Ηλυσίων, χωρίς καμία αντίδραση είτε από τους ψηφοφόρους είτε από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ο Φρανσουά Μιτεράν, ιδιαίτερα ερωτύλος όπως τον παρουσίαζαν οι φίλοι και οι συνεργάτες του, είχε σχέση και με τη διάσημη τραγουδίστρια Δαλιδά, αλλά και με πολλές άλλες, με την επί μακρόν ερωμένη του Αν Πένζο μάλιστα απέκτησαν και μια κόρη, τη Μαζαρέν, την ύπαρξη της οποίας γνωστοποίησε μόλις το Νοέμβριο του 1994, λίγο πριν πεθάνει. Αλλά ακόμα και ο στεγνός και συντηρητικός Ζακ Σιράκ είχε μεγάλη ιστορία εξωσυζυγικών σχέσεων.
Ο Μπιλ Κλίντον ήταν ο πρώτος Δημοκρατικός πρόεδρος που εξελέγη για δεύτερη θητεία μετά τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ. Και ο πρώτος που παρεπέμφθη το 1998 σε ειδικό δικαστήριο σε σχέση με ένα σεξουαλικό σκάνδαλο. Στην πραγματικότητα παρεπέμφθη για ψευδορκία και παρακώλυση του έργου της Δικαιοσύνης (αθωώθηκε τελικά και ολοκλήρωσε τη θητεία του), όμως το περιστατικό μέσα στο Οβάλ Γραφείο με το πούρο, τη 22χρονη Μόνικα Λιουίνσκι και το λεκέ στο φόρεμά της που εκείνη φρόντισε να μην πλύνει ποτέ, ήταν βούτυρο στο ψωμί των Αμερικανών κωμικών για πολύ καιρό. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι η ψευδορκία για την σχέση του με τη Μόνικα σημειώθηκε ενόσω ο Μπιλ Κλίντον έδινε κατάθεση για την υπόθεση μιας άλλης εξωσυζυγικής σχέσης, με την Πόλα Τζόουνς. Εκείνη τον κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση, με την οποία κατέληξαν σε συμβιβασμό για τον οποίο εκείνος πλήρωσε 850.000 δολάρια. Τα ονόματα των γυναικών που με αποδείξεις (φωτογραφίες και γράμματα) ισχυρίσθηκαν ότι διατηρούσαν σχέσεις με τον άτακτο παντρεμένο Μπιλ, ήταν πολλά.
Οργιάζει ο Μπερλουσκόνι
Αν έπρεπε να απαριθμήσουμε τα ονόματα των γυναικών που έχουν λάβει μέρος στα περίφημα «μπούνγκα - μπούνγκα» πάρτι του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εκείνων που μέσω των τηλεοπτικών σόου των καναλιών του μεταπήδησαν στην πολιτική, ίσως και μέσω του κρεβατιού του, και όλων όσων φημολογείται ότι έχουν περάσει μια νύχτα ή και περισσότερες μαζί του, άλλες επ’αμοιβή και άλλες δωρεάν, τότε δεν θα ήταν αρκετή αυτή η σελίδα. Η Νοεμί Λετίσια ήταν 17 και η Ρούμπι 17 επίσης. Η πρώτη μπορεί να παρουσιάστηκε ως κόρη φίλης του για να δικαιολογηθούν τα δώρα που της έκανε, η δεύτερη όμως - μέλος κυκλώματος κολ-γκερλ, μετανάστρια από το Μαρόκο - γνωστοποίησε πως πληρώθηκε αδρά από τον Σίλβιο για να περάσει νύχτες μαζί του. Ενδιάμεσα έβαλε στη λίστα των ευρωεκλογών πολλές στάρλετ της τηλεόρασης και συνέχισε να κάνει πάρτι μετά το διαζύγιό του, αλλά και να λέει σαχλά σεξιστικά ανέκδοτα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις για να αναδείξει τον ανδρισμό του. Με αυτά η δημοτικότητά του φάνηκε να πλήττεται, ακόμα όμως επιβιώνει. Αν ο Μπερλουσκόνι ήταν Αμερικανός, η πολιτική του καριέρα θα διαρκούσε μόλις μερικά δευτερόλεπτα...
Επτά χρόνια φυλακή για βιασμό
Ο Μοσέ Κατσάβ διετέλεσε πρόεδρος του Ισραήλ από το 2000 έως το καλοκαίρι 2007, οπότε και παραιτήθηκε καθώς μια συνεργάτης του κατήγγειλε ότι την είχε βιάσει. Τον Δεκέμβριο του 2010 ο 66χρονος Κατσάβ καταδικάστηκε για βιασμό, παρακώλυση της Δικαιοσύνης και άλλες κατηγορίες. Πριν από δύο μήνες ανακοινώθηκε και η ποινή του: κάθειρξη επτά ετών. Ολα άρχισαν τον Ιούλιο του 2006 όταν ο Κατσάβ παραπονέθηκε στον υπουργό Δικαιοσύνης του Ισραήλ Μεναχέμ Μαζούζ ότι τον εκβίαζε μια από τις εργαζόμενες στο γραφείο του. Η έρευνα στράφηκε πολύ γρήγορα εναντίον του Κατσάβ καθώς η εργαζόμενη που έγινε γνωστή ως Α., τον κατηγόρησε για σεξουαλική επίθεση. Οπως αποδείχθηκε, ο Κατσάβ είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά τουλάχιστον δέκα γυναίκες που εργάζονταν γι’ αυτόν. Καθώς τα στοιχεία εις βάρος του πλήθαιναν και οι ισχυρισμοί του ότι πρόκειται για «συνωμοσία εναντίον» του καταρρίπτονταν, ο Κατσάβ αναγκάστηκε στις αρχές του 2007 να πάρει άδεια τριών μηνών.
Στις 28 Ιουνίου 2007 οι δικηγόροι του έκλεισαν συμφωνία με τον εισαγγελέα, σύμφωνα με την οποία ο Κατσάβ αποδέχθηκε την ενοχή του για αρκετές κατηγορίες σεξουαλικής παρενόχλησης προκειμένου να λάβει μειωμένη ποινή κάθειρξης, ενώ κατέβαλε και χρηματική αποζημίωση σε δύο από τα θύματά του. Η δίκη του διήρκεσε από τον Αύγουστο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010, με μια πρωτοφανή διαδικασία για πρώην πρόεδρο χώρας, κεκλεισμένων των θυρών, και κατέληξε στην καταδικαστική απόφαση.
Η πολιτική σαν βασικό ένστικτο
Μπορεί να είναι δεδομένο ότι κάθε ύποπτος είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πως οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο Στρος Καν αποτελούν την κλιμάκωση καταγγελιών και κατηγοριών τις οποίες είχε ήδη υποστεί στο παρελθόν και οι οποίες ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τη διαστροφική σχέση εξουσίας και σεξ, κυριαρχίας και καταναγκασμού. Πολύ πριν από τη σημερινή ποινική περιπέτειά του, ο DSΚείχε αποδειχθεί από «μέγας γητευτής», ένα «πεινασμένο αρπακτικό» ή ένας «χιμπαντζής σε οίστρο», όπως πολλοί τον αποκαλούσαν, τυπικό δείγμα των ισχυρών που ντοπαρισμένοι από αλαζονεία πιστεύουν ότι το να διαθέτεις μία ή δέκα γυναίκες είναι απαραίτητο συμπλήρωμα του ρόλου τους και ότι το να βασίζονται στη σιωπή και την ατιμωρησία τους, είναι δικαίωμα που εγγυάται η «ανώτερη» θέση τους.
Σαφώς η υπόθεση Στρος Καν, αν επιβεβαιωθούν τα γεγονότα, είναι η πιο σοβαρή, γιατί τώρα δεν μιλάμε απλώς για τη «γοητεία» του ισχυρού άντρα, που συνήθως συνοδεύεται από υλικές παροχές και κοινωνικές και οικονομικές διευκολύνσεις. Πρόκειται για την πεποίθηση ότι είναι δεδομένη η συναίνεση, εννοώντας ότι όλες οι γυναίκες είναι διαθέσιμες και ευτυχείς να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με έναν πλούσιο και ισχυρό άντρα. Η υπόθεση Στρος Καν είναι σίγουρα, λόγω του πρωταγωνιστή, όπως εξελίχθηκε και όπως τη χειρίστηκαν οι αμερικανικές Αρχές, η θεαματικότερη του είδους της, όχι όμως η μοναδική. Ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ, καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλακή για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση δύο υφισταμένων του. Ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, Τζέικομπ Ζούμα, κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας οροθετικής 18χρονης. Ο πρώην πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, Καναάν Μπανάνα, καταδικάστηκε το 2000 σε ένα χρόνο φυλάκισης για «σοδομισμό» και άλλα σεξουαλικά εγκλήματα.
«Αυτό που διακυβεύεται σε αυτά τα εγκλήματα είναι η κυριαρχία», γράφει ο Γάλλος συγγραφέας του βιβλίου «Ιστορία του βιασμού», Ζορζ Βιγκαρελό (εκδ. «Αλεξάνδρεια»), ενώ ο Πιέρ Μπουρντιέ, θυμίζοντας πως ο ισχυρός vir (άνδρας) είναι αυτός που ορίζει την κυρίαρχη virtus(αρετή, αξία), προσθέτει στην «Ανδρική κυριαρχία»: «Η αντρική τάξη είναι τόσο βαθιά ριζωμένη ώστε δεν χρειάζεται δικαιολόγηση: επιβάλλεται η ίδια ως προφανής, καθολική».
Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, έγραψε η «ΕlΡais», που άνθρωποι της εξουσίας ρισκάρουν να καταστρέψουν καριέρα, οικογένεια και κύρος για μια σεξουαλική ορμή, γιατί «η πολιτική εξακολουθεί να ασκείται σαν να ήταν ένα βασικό ένστικτο, όπου οι ζωώδεις ορμές δικαιούνται να επικρατήσουν, είτε αυτές εκδηλώνονται ως καταστολή, καταπίεση και πόλεμος είτε ως σεξουαλική επίθεση». Κι αυτό λέει πολλά για το επίπεδο της πολιτικής μας εξέλιξης, αφού ο έλεγχος των ορμών, των ενστίκτων και του παραληρήματος τεστοστερόνης αποτελεί βασική ιδιότητα που μας διακρίνει από τα ζώα, τα οποία θα όφειλαν να μην έχουν θέση στην πολιτική σκηνή.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire