ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ
Κύπρος :
Βραχυκυκλωμένοι σε προσωπικές τακτικές
Του Κώστα Βενιζέλου
ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣτης αποχής στις επόμενες εκλογές θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, όπως και η απαξίωση των πολιτών προς τους πολιτικούς. Η καλύτερη συνταγή για ενίσχυση της απαξίωσης είναι αυτό που γίνεται τώρα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές στις διεργασίες για την εκλογή του Προέδρου της Βουλής. Οχυρωμένοι πίσω από ξύλινες ρητορικές και πιπιλώντας την καραμέλα των «πολιτικών αρχών», ασκούν μικροπολιτική μπερδεμένοι σε ξεπερασμένους ( από την κοινωνία και τους πολίτες) τακτικισμούς.
Σε αυτό το νέο πολιτικό παιχνίδι, στη μέση βρέθηκε πάλι το ΔΗΚΟ. Είναι η μοίρα του; Μάλλον η νοοτροπία και η λογική που διέπει έκπαλαι τη λειτουργία αυτού του κόμματος. Καθεστωτικό, «εξουσιοκεντρικό», κόμμα του παραγοντισμού (δεν είναι και το μόνο για να είμαστε ειλικρινείς)… Για την κοινωνία, το μείζον ζήτημα δεν είναι κατά πόσο στο ΔΗΚΟ συνεχίζουν το πάρτι που εδώ και τρία χρόνια κάνουν, με διαφωνίες, αντιπαραθέσεις («να φύγουν ή να μείνουν στην κυβέρνηση»). Ούτε εάν θα καταφέρει το κόμμα αυτό να επανεκλέξει Πρόεδρο της Βουλής.
Εάν κάτι ενδιαφέρει -εάν- από αυτή την ιστορία είναι κατά πόσο εντός ΔΗΚΟ οι διαφωνίες είναι μόνο εσωκομματικό παιχνίδι επικράτησης ή είναι πολιτικές και καθορίζουν και μεγάλες αποφάσεις, όπως θεωρείται η εκλογή του Προέδρου της Βουλής (είναι τελικά οι πολιτικές ρήξεις θέμα για μοναχικούς καβαλάρηδες;).
Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το παιχνίδι της εξουσίας. Και στο βαθμό που αυτό που γίνεται με πολιτικούς όρους, είναι αρκούντως φυσιολογικό. Όταν, όμως, τούτο δεν γίνεται με διαφάνεια και με πολιτικούς όρους, τότε δεν είναι παρά ένα παζάρι χωρίς όρια.
Το ΔΗΚΟ αναδείχθηκε και διατηρήθηκε στο πολιτικό σκηνικό και διά των μεγάλων κομμάτων. Προσφέρθηκε ως άλλοθι στο ΑΚΕΛ, το οποίο στήριξε το ΔΗΚΟ σε προεδρικές κι άλλες εκλογές. Εκεί που διαχρονικά οι επιλογές του ήταν δεξιές, βρέθηκε το ΔΗΚΟ, που βαπτίσθηκε κεντρώο κόμμα (ιδεολογία του κέντρου δεν υπάρχει) για να εκλέγονται κυβερνήσεις «προοδευτικές, δημοκρατικές». Το ίδιο έπραξε και ο ΔΗΣΥ, σε μια τουλάχιστον περίπτωση, που χρύσωσε το ΔΗΚΟ για να εξασφαλίσει τη στήριξη του. Και μέσα σε αυτό το παιχνίδι των μεγάλων (ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ), στρεβλωτικό και μικροπολιτικό, δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε ένας φορέας που είτε πρέπει να είναι στην εξουσία, είτε δίπλα από αυτήν.
Όλοι κοιτάζουν, αλληθωρίζουν καλύτερα, προς το 2013. Μετά το χαστούκι της αποχής, πώς μπορεί να εξηγηθούν οι βραχυκυκλώσεις σε προσωπικές πολιτικές τακτικές; Ισχύει αυτό που συχνά λέγεται πως «αυτούς έχουμε, με αυτούς παίζουμε;» Συγνώμη αλλά αυτό είναι στρουθοκαμηλισμός.
Κύπρος :
Βραχυκυκλωμένοι σε προσωπικές τακτικές
Του Κώστα Βενιζέλου
ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣτης αποχής στις επόμενες εκλογές θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, όπως και η απαξίωση των πολιτών προς τους πολιτικούς. Η καλύτερη συνταγή για ενίσχυση της απαξίωσης είναι αυτό που γίνεται τώρα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές στις διεργασίες για την εκλογή του Προέδρου της Βουλής. Οχυρωμένοι πίσω από ξύλινες ρητορικές και πιπιλώντας την καραμέλα των «πολιτικών αρχών», ασκούν μικροπολιτική μπερδεμένοι σε ξεπερασμένους ( από την κοινωνία και τους πολίτες) τακτικισμούς.
Σε αυτό το νέο πολιτικό παιχνίδι, στη μέση βρέθηκε πάλι το ΔΗΚΟ. Είναι η μοίρα του; Μάλλον η νοοτροπία και η λογική που διέπει έκπαλαι τη λειτουργία αυτού του κόμματος. Καθεστωτικό, «εξουσιοκεντρικό», κόμμα του παραγοντισμού (δεν είναι και το μόνο για να είμαστε ειλικρινείς)… Για την κοινωνία, το μείζον ζήτημα δεν είναι κατά πόσο στο ΔΗΚΟ συνεχίζουν το πάρτι που εδώ και τρία χρόνια κάνουν, με διαφωνίες, αντιπαραθέσεις («να φύγουν ή να μείνουν στην κυβέρνηση»). Ούτε εάν θα καταφέρει το κόμμα αυτό να επανεκλέξει Πρόεδρο της Βουλής.
Εάν κάτι ενδιαφέρει -εάν- από αυτή την ιστορία είναι κατά πόσο εντός ΔΗΚΟ οι διαφωνίες είναι μόνο εσωκομματικό παιχνίδι επικράτησης ή είναι πολιτικές και καθορίζουν και μεγάλες αποφάσεις, όπως θεωρείται η εκλογή του Προέδρου της Βουλής (είναι τελικά οι πολιτικές ρήξεις θέμα για μοναχικούς καβαλάρηδες;).
Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το παιχνίδι της εξουσίας. Και στο βαθμό που αυτό που γίνεται με πολιτικούς όρους, είναι αρκούντως φυσιολογικό. Όταν, όμως, τούτο δεν γίνεται με διαφάνεια και με πολιτικούς όρους, τότε δεν είναι παρά ένα παζάρι χωρίς όρια.
Το ΔΗΚΟ αναδείχθηκε και διατηρήθηκε στο πολιτικό σκηνικό και διά των μεγάλων κομμάτων. Προσφέρθηκε ως άλλοθι στο ΑΚΕΛ, το οποίο στήριξε το ΔΗΚΟ σε προεδρικές κι άλλες εκλογές. Εκεί που διαχρονικά οι επιλογές του ήταν δεξιές, βρέθηκε το ΔΗΚΟ, που βαπτίσθηκε κεντρώο κόμμα (ιδεολογία του κέντρου δεν υπάρχει) για να εκλέγονται κυβερνήσεις «προοδευτικές, δημοκρατικές». Το ίδιο έπραξε και ο ΔΗΣΥ, σε μια τουλάχιστον περίπτωση, που χρύσωσε το ΔΗΚΟ για να εξασφαλίσει τη στήριξη του. Και μέσα σε αυτό το παιχνίδι των μεγάλων (ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ), στρεβλωτικό και μικροπολιτικό, δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε ένας φορέας που είτε πρέπει να είναι στην εξουσία, είτε δίπλα από αυτήν.
Όλοι κοιτάζουν, αλληθωρίζουν καλύτερα, προς το 2013. Μετά το χαστούκι της αποχής, πώς μπορεί να εξηγηθούν οι βραχυκυκλώσεις σε προσωπικές πολιτικές τακτικές; Ισχύει αυτό που συχνά λέγεται πως «αυτούς έχουμε, με αυτούς παίζουμε;» Συγνώμη αλλά αυτό είναι στρουθοκαμηλισμός.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire