Η Ελλάδα έχει εις την πραγματικότητα ήδη χρεοκοπήσει

Πορεύονται αισιοδοξούντες

Του Kωστα Iορδανιδη
Είκοσι μήνες μεσολάβησαν -περίπου- από τον Μάιο του 2009, όταν ο τότε πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υιοθέτησαν, δίχως να διαπραγματευθούν, το εθνοσωτήριο Μνημόνιο της τρόικας, και η Ελλάς βυθίζεται στο χρέος και οι κάτοικοί της στην πενία, δίχως καμία ένδειξη ανακάμψεως.
Η πρωθυπουργοποίηση του κ. Λουκά Παπαδήμου και η διαχείριση του χαρτοφυλακίου του υπουργείου Οικονομικών από τον αντιπρόεδρο κ. Ευάγγελο Βενιζέλο δεν έχει μεταβάλει την κατάσταση ούτε κατά κεραία. Το ελληνικό σύστημα -πολιτικό και οικονομικό- κινείται στη βάση της αυταπάτης ότι αγωνίζεται για να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας, ενώ η Ελλάς έχει εις την πραγματικότητα ήδη χρεοκοπήσει. Δεν κήρυξε απλώς στάση πληρωμών, διότι εξακολουθεί να δανειοδοτείται για να καλύπτει κυρίως τις υποχρεώσεις της έναντι των πιστωτών της, ώστε να μην κινδυνεύσει με κατάρρευση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Προσποιείται η πολιτική τάξη που ασκεί την εξουσία σήμερα ότι εισάγει την «επιχειρηματική» λογική στη διαχείριση των δημοσιονομικών της χώρας. Πλανώνται, απλούστατα εάν εσκεμμένως δεν εξαπατούν τον μέσο Ελληνα πολίτη. Μια επιχείρηση, που προσπαθεί να συγκαλύψει τη χρεοκοπία της, απλώς αυξάνει το κόστος και την οδύνη της τελικής της καταρρεύσεως.
Θα ήταν προτιμότερο εάν τον Μάιο του 2010, αντί οι κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου να συναρτήσουν τη «σωτηρία» της Ελλάδος με την ικανοποίηση των πιστωτών της χώρας, να διαπραγματευθούν την αναδιάρθρωση του χρέους, αντιγράφοντας τη διαδικασία που ακολουθεί κάθε μεγάλη επιχείρηση οφείλουσα τεράστια ποσά σε μια τράπεζα. Δεν διανοήθηκαν να ενεργήσουν με βάση την κρατούσα λογική στην πραγματική οικονομία και η χώρα καταβάλλει καθημερινώς το τίμημα της αφροσύνης και του ερασιτεχνισμού των ιθυνόντων του ΠΑΣΟΚ, τότε και τώρα.
Δεν θέλουν -το σπουδαιότερο- να αντιληφθούν ότι η διαδικασία που καλώς ή κακώς επέλεξαν προϋποθέτει την ολική καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Προσπαθούν να διασώσουν τις διάφορες ΔΕΚΟ, τη φοροδιαφεύγουσα μεσαία τάξη, τις διοικήσεις των ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων, τον στενό δημόσιο τομέα, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη. Ολα αυτά ενώ η ουσία των αλλαγών που απαιτεί η νέα οικονομική τάξη πραγμάτων, προϋποθέτει την πλήρη σάρωσή τους.
Προσπαθούν να αποφύγουν την ολική καταστροφή, που εξ ανάγκης οδηγεί στη διαμόρφωση νέων δεδομένων, όπως συμβαίνει πάντα μετά το τέλος των πολέμων. Θέλουν να παραμείνουν στο ευρωπαϊκό σύστημα, με κάποιες «ανθρώπινες» προϋποθέσεις, αλλά προσκρούουν στην άρνηση της Γερμανίας της κ. Αγκελα Μέρκελ. Ως εκ τούτου ελπίζουν ότι -βραδυπορούντες- το Βερολίνο θα συνετισθεί, ότι θα συμφωνήσει στην έκδοση «ευρωομολόγου», ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα συνδέεται με εμπράγματες εγγυήσεις. Εορτάσιμες ημέρες πλησιάζουν και θα συμμεριστούμε την αισιοδοξία τους.