Ο Παπανδρέου μας έφτασε στο σημείο ώστε ο μόνος τρόπος για να σωθεί πια η χώρα, την οποία ο ίδιος και η κυβέρνησή του από ανικανότητα και δωσιλογική συμπεριφορά διέλυσαν, ήταν να λιώσουν οι άνθρωποί της

Ευτυχώς... που ο κ. Λουκάς Παπαδήμος αισιοδοξεί!

Της Ζέζας Ζήκου
Από αισιοδοξία, προφανώς, ανέλαβε πρωθυπουργός ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Μακάρι... όλοι εμείς –οι πολλοί– να κάνουμε λάθος. Πώς, όμως, να συμμεριστεί κανείς την αισιοδοξία του κυρίου Παπαδήμου; Πρόκειται για μια κυβέρνηση - συνονθύλευμα 47 ατόμων! Ακόμη και χθες, ανακοίνωσε τη στελέχωση του νέου επιτελείου του γραφείου του, ίσως για να καταπολεμήσει τη θηριώδη ανεργία. Ετσι, με απόφαση του πρωθυπουργού, υπουργός Επικρατείας(!) και κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέλαβε ο επί χρόνια διευθυντής των εφημερίδων «Βήμα» και «Τα Νέα» Παντελής Καψής. Επικεφαλής του οικονομικού γραφείου ο Γκίκας Χαρδούβελης και του γραφείου στρατηγικού σχεδιασμού ο Γιώργος Παγουλάτος.

Λοιπόν, «πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι», δήλωσε ο πρωθυπουργός μετά τη χθεσινή συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής. «Η διαπραγμάτευση (εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.) είναι σε εξέλιξη, έχουμε τις δικές μας θέσεις και προτάσεις, είναι πρόωρο να πούμε οτιδήποτε, όμως πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, ανέφερε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος σε συζήτηση που είχε με τους δημοσιογράφους, εξερχόμενος της συνεδρίασης. Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβερνητική επιτροπή αποφάσισε να προτείνει στον πρόεδρο της Βουλής να καταργηθεί η δεύτερη ανάγνωση των νομοσχεδίων, έτσι ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες του νομοθετικού έργου.
Ιδιαίτερα αισιόδοξος, προφανώς, πρέπει να είναι και ο Γιώργος Παπανδρέου, που διασώθηκε πολιτικά από τον κύριο Παπαδήμο. Βεβαίως, ο τέως πρωθυπουργός, εκφράζοντας μια ιστορική ήττα, σηματοδότησε με την παραίτησή του την αναγκαστική, άτακτη υποχώρηση ενός πρωθυπουργού, βιαίως, στη σφαίρα των τελεσιγράφων των εταίρων - δανειστών μας. Ακόμη κι αν δεν οργίαζαν οι φήμες περί χρεοκοπίας, οι γερμανικές απειλές και τα σενάρια της δραχμής, οι περισσότεροι Ελληνες σφράγισαν μέσα τους τις ανατριχιαστικές εξελίξεις.
Αλλά, τα φανταστικά και αναπόδεικτα σενάρια που υποστηρίζουν ότι εκτελούσε διατεταγμένη υπηρεσία θα τον κυνηγούν. Οτι έγκαιρα είχε επιλεγεί ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης. Την κερκόπορτα για να μην εισβάλει η «τρόικα» και λεηλατήσει τη ζωή μας δεν τη φύλαξε κλειστή. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αποδείξει ότι προσυνεννοημένα την άνοιξε στους γύπες.
Δικαίως, λυσσώδης ήταν η απαίτηση των δανειστών μας να συνυπογράψει οπωσδήποτε και η αξιωματική αντιπολίτευση τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης. Και ο Αντώνης Σαμαράς, υπέκυψε. Η Ν.Δ., όμως, έχει δηλώσει πως θα ψηφίσει μόνο όσα αφορούν το δάνειο και την 6η δόση και ότι δεν δέχεται φυσικά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αλλά η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας υπάρχει στη δανειακή σύμβαση (όπως συνέβη και στην 1η), άρα συναινεί(;) ο Σαμαράς αφού ψηφίζει το δάνειο...
Στην κατάσταση που είμαστε, δεν είναι ακόμη σαφές ποιες ημερομηνίες θα αποκτήσουν ιστορική αξία. Κι ακόμη περισσότερο φοβούμαι μήπως προκύψει μια κοινωνία με άτομα επιθετικά σε «εμπόλεμη» κατάσταση –και συμπεριφορά– το ένα με το άλλο. Θα υπάρχει, άραγε, σε μια τέτοια κοινωνία το ύψιστο αγαθό της κοινωνικής ηθικής;
Τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου του 1898, η Ελλάδα τέθηκε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, λόγω αδυναμίας πληρωμών. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2011, η Ελλάδα μπαίνει σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας». Καθεστώς ενισχυμένης επαιτείας, δηλαδή θεσμική θωράκιση της επιτροπείας, δημιουργία ενός «πρότυπου προτεκτοράτου».
Ο υπερήφανος(!) για την πολιτική του Μνημονίου πρωθυπουργός είναι ο πατέρας μιας πρωτοφανούς τραγωδίας: μας έφτασε στο σημείο ώστε ο μόνος τρόπος για να σωθεί πια η χώρα, την οποία ο ίδιος και η κυβέρνησή του από ανικανότητα και δωσιλογική συμπεριφορά διέλυσαν, ήταν να λιώσουν οι άνθρωποί της. Γιατί αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.
Και όσο αποσαθρώνεται το κράτος πρόνοιας, όσο συρρικνώνεται η εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου, τόσο χαλαρώνουν οι κοινωνικοί δεσμοί των μεγάλων συνόλων και φυραίνει η συνοχή της πολιτικής κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο κλονισμού του πολιτικού κόσμου, η ωμή αλήθεια παρουσιάζεται ως μία βασική λογική: Ηταν η τελευταία μας ευκαιρία. Αλλά για την ουσία της κρίσης δεν μιλάει κανείς. Και η ουσία είναι «η συνταγή του Μνημονίου», που έσπρωξε τη χώρα στην κατάρρευση, χωρίς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Χωρίς να βελτιώσει κανένα οικονομικό μέγεθος. Χωρίς να βοηθήσει πουθενά.