Τελικά, είμαστε κορόιδα

Τα κορόιδα

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Κάνουμε τους ξύπνιους. Τους εφευρετικούς. Τους μάγκες. Τους παλικαράδες. Τους εραστές κ.λπ. κ.λπ. Και, τελικά, είμαστε κορόιδα. Μεγάλα κορόιδα! Και σκέφτομαι το τραγούδι του Βίρβου (και του Τσιτσάνη): «Τον τελευταίο τον καιρό/ μού τα 'χεις κάνει ρόιδο/ Δυο τρεις μου την καρφώσανε/ πως πάλι σε τσακώσανε/ με εκείνο το κορόιδο...». Μα, ποιος, ρωτάω, είναι το κορόιδο; Εκείνος που έχει το κορίτσι και τον «τσακώσανε» ή αυτός που του έφαγε το «κορόιδο» το κορίτσι και τώρα παριστάνει τον πονηρό και τον νταή;

Εγραφα προ ημερών για το Μουσείο της Ακρόπολης, έξω από το οποίο περνάω σχεδόν κάθε μέρα. Ποιοι το επισκέπτονται; Και πόσοι; Καμιά εκατοστή μαθητές. Τουρίστες; Ούτε για δείγμα! Το ίδιο και απέναντι, στο Θέατρο του Διονύσου. Αν πεις και για τον Παρθενώνα... Τα πούλμαν ξεφορτώνουν καθημερινά, για ένα δίωρο, καμιά πεντακοσαριά άτομα. Και οι άνθρωποι αυτοί, που πολλοί έρχονται από την άκρη του κόσμου, φεύγουν άκαρποι και απελπισμένοι: ο Ιερός Βράχος είναι κλειστός, λόγω απεργίας!

Πώς τα καταφέρνουν οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Γερμανοί, οι Αιγύπτιοι, οι Τούρκοι να γεμίζουν συνεχώς τα μουσεία τους και μάλιστα με ακριβό εισιτήριο, ενώ δεν έχουν να δείξουν στους επισκέπτες μοναδικά μνημεία, όπως τα δικά μας; Αντικρίζεις τις Καρυάτιδες στα δύο μέτρα από 'σένα και η καρδιά σου πάει να σπάσει από συγκίνηση! Και στην Πόλη, στέκεσαι στην ουρά επί ώρες για να δεις τους χώρους, όπου βρισκόταν το χαρέμι του Σουλτάνου! Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι οι Τούρκοι δεν είναι μπουνταλάδες, όπως τους χαρακτηρίζουμε, αλλά έξυπνοι άνθρωποι και οργανωμένοι. Ακόμη και στον Βυζαντινό Ιππόδρομο, όπου ξεγυμνωνόταν η Θεοδώρα, βλέπεις κόσμο. Και ο Ιππόδρομος είναι μια αλάνα, χωρίς ούτε ένα κομμάτι πέτρα πάνω της!

Πάμε παρακάτω: εδώ και μια εικοσαετία, που όλοι έχουμε μάθει ότι το φρέσκο βούτυρο κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στην υγεία (χοληστερίνη κ.λπ.), τα μεγαλύτερα εστιατόρια του κόσμου αποφεύγουν να το προσφέρουν στους πελάτες τους. Θυμάμαι, ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής της ανίκητης - τότε - Εθνικής Γερμανίας που είχε μια εκπληκτική ταβέρνα στη Φρανκφούρτη, πριν από το κυρίως φαγητό έβαζε στο τραπέζι, αντί για βούτυρο, ένα πιατάκι, μια ελιά και λίγο ελαιόλαδο, με μια φετούλα ψωμί. Και οι πάντες ήταν ενθουσιασμένοι! Το ίδιο γινόταν και στα πιο γνωστά εστιατόρια της Μόσχας. Εδώ, οι δικοί μας εστιάτορες, εξακολουθούν να σερβίρουν φρέσκο βούτυρο, ολλανδικό, γερμανικό κ.λπ., και όταν τους λες για ελαιόλαδο απαντούν ότι λερώνονται τα τραπεζομάντιλά τους!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Διάβαζα την περασμένη Τρίτη στα «ΝΕΑ», τα εξής: «Πίσω από κάθε μπουκάλι Carapelli, το οποίο πωλείται προς 7-8 ευρώ το λίτρο, υπάρχει ένας έλληνας παραγωγός που πουλάει το προϊόν του χύμα στην ιταλική αγορά, εισπράττοντας περίπου 2 ευρώ το κιλό και αφήνοντας τον Ιταλό να καρπωθεί την υπεραξία. Πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μια χώρα μπορεί να χάσει την ανταγωνιστικότητά της, εκχωρώντας τον πλούτο της σχεδόν δωρεάν!».

Είμαστε ή δεν είμαστε για τα πανηγύρια;