Αναδιάρθρωση η κατάληξη

Ολέθρια συνταγή

  ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Το δίχτυ του Μνημονίου αποδείχτηκε τρύπιο. Η συνταγή της Ενωσης και του ΔΝΤ, ολέθρια. Και η κατάληξη αναπόφευκτη: αναδιάρθρωση.

 Οπερ σημαίνει: απώλειες για τις ελληνικές τράπεζες και τα Ταμεία (κάτοχοι ομολόγων), σκλήρυνση των δανειστών λόγω των δικών τους απωλειών, δυσκολίες για τα ελληνικά ομόλογα, και, βέβαια, νέα καταιγίδα σκληρών μέτρων και ολοκληρωτική εκποίηση της περιουσίας του Δημοσίου *** Μα ήταν μονόδρομος το Μνημόνιο, επιμένουν ορισμένοι. «Οχι, δεν ήταν», απαντάει ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής στο King's College του Λονδίνου: «Μία στοιχειωδώς υπεύθυνη κυβέρνηση θα προσπαθούσε ευθύς εξαρχής να δημιουργήσει τους βασικούς όρους μιας διαπραγμάτευσης του χρέους, αντί να παραδοθεί πλήρως στις απαιτήσεις των πιστωτών, κάνοντας μάλιστα επίδειξη πρωτοφανούς ασυνειδησίας. Ας θυμηθούμε τον "Τιτανικό", το "πιστόλι" που ήταν στο τραπέζι και άλλες φαιδρότητες αυτού του τύπου που λέγονταν την κρίσιμη στιγμή» (συνέντευξη στη Βασιλική Σιούτη, στο «Εψιλον» της «Κ.Ε.»)
*** CUT: Ο κόσμος ολόκληρος αγωνιά, ενεός μπροστά στη Φουκοσίμα και στο ενδεχόμενο ενός υφήλιου ολέθρου, κι εκείνοι σκέπτονται τα κέρδη των μετόχων τους. Γι' αυτό, κατέφυγαν στα δικαστήρια επειδή «ζημιώνονται οι μέτοχοι από το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων»! (...Πρόκειται για την εταιρεία RWE, ιδιοκτήτρια του εργοστασίου Byblis Ι, η οποία ανησύχησε με την εξαγγελία του Γερμανού υπουργού Περιβάλλοντος για «ταχεία εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας»). *** Το γιαούρτωμα -λέει ο Γιανναράς στην «Καθημερινή»- είναι από τις επιεικέστερες και πιο «εξευγενισμένες» μορφές αποδοκιμασίας. Δεν συνιστά άσκηση βίας. Αντιθέτως αποτελεί «παρήγορο δείγμα κοινωνικής υγείας». *** Αντιθέτως, ο Λεωνίδας Κύρκος τάσσεται εναντίον της ανυπακοής και της απειθαρχίας, λέγοντας -στο «Βήμα»- ότι «και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των απολίτικων και λαϊκίστικων κινημάτων ανυπακοής και απειθαρχίας»... Σεβαστή η γνώμη του, αλλά ατυχέστατη η νομιμοποίησή της. Η σοφία του Λεωνίδα Κύρκου θα μπορούσε -και θα έπρεπε- να τον προστατεύσει από τέτοιο ατόπημα. Συνιστά ερμηνευτική αδυναμία -και επικίνδυνη πρακτική- η καταδίκη ενός κοινωνικού φαινομένου, επειδή το εκθειάζει (και) ένας φασίστας... Οσο, φυσικά, και η a priori καταδίκη της γνώμης οιουδήποτε, με βάση το πολιτικό του πρόσημο...