Ο Εγκεμέν Μπαγίς και οι «μπαγισμοί» του

Ενοχλείται περισσότερο από την κυπριακή Προεδρία 

της Ε.Ε. παρά τη μη λύση του Κυπριακού

 

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Όταν  ανέλαβε το ευρωπαϊκό του πορτοφόλιο υποσχέθηκε στον Ερντογάν και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του ότι στη διάρκεια της θητείας του θα ξεπερνούσε με τις δεξιότητές του τα εμπόδια της ένταξης

Προσωπικά δεν με ενοχλεί ο Εγκεμέν Μπαγίς, υπουργός και αρμόδιος διαπραγματευτής της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίθετα, με ενθουσιάζει. Αν ανήκα στη σημερινή γενιά θα του έφτιαχνα, σίγουρα, μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, κλπ), «Έλληνες, Αρμένιοι, και Κύπριοι, Φίλοι του Εγκεμέν Μπαγίς». Εκεί, μαζί με τους υπόλοιπους φίλους και θαυμαστές του, θα του καταχωρούσαμε όλους τους «μπαγισμούς» που κατά καιρούς εκτοξεύει υπό την επίσημη ιδιότητά του ως αρμόδιου Τούρκου υπουργού για την ΕΕ στην ισλαμική κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν.
«Μπαγισμούς» εννοώ τις πολιτικές κορώνες, τα ρατσιστικά μαργαριτάρια, τις απειλές και τις λογήςλογής αθυροστομίες με τις οποίες κατακεραυνώνει όλους τους εχθρούς της Μεγάλης (Βuyuk) Τουρκίας, μέρος των οποίων κατευθύνονται και προς την Κύπρο με ιδιαίτερη και σαδιστική ευχαρίστηση.
Αυτό που συμβαίνει με τον Μπαγίς, δηλαδή οι «μπαγισμοί» του, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Συμβαίνει σε πολλούς πολιτικούς όταν βγάζουν συχνάπυκνά τη γλώσσα τους περίπατο. Πάντως ο Μπαγίς (Βagish) δεν πρέπει να παραπονιέται για τους «μπαγισμούς» του (bagishims). Βρίσκεται σε καλή και υψηλή παρέα. Το φαινόμενο παρατηρήθηκε τελευταία πριν από αυτόν με την περίπτωση του Αμερικανού προέδρου Μπους, ο οποίος διέπρεψε και αυτός και τους δικούς του «μπουσισμούς» (bushisms). Αντίθετα όμως με τον Μπους, οι «μπαγισμοί» του Μπαγίς βγάζουν και την κομπλεξική κακία του.
Όσο πλησιάζει η 1η Ιουλίου που την Προεδρία της ΕΕ θα αναλάβει η Κυπριακή Δημοκρατία, τόσο πολύ θα σκυλιάζει ο Μπαγίς και οι «μπαγισμοί» του θα αυξάνονται ανάλογα. Εδώ υπεισέρχεται, βλέπετε και ένα προσωπικό ζήτημα για τον έντιμο κ. υπουργό.
Εκτός εάν αποφασίσει να μην πατήσει το πόδι του στις Βρυξέλλες για τους έξι μήνες που θα ακολουθήσουν, θα εξαναγκασθεί να κυκλοφορεί στους χώρους της ΕΕ και σε συνάξεις της οι οποίες εκ των πραγμάτων θα προεδρεύονται από την Κυπριακή Δημοκρατία, ή αλλιώς το «μισό» κράτος των Ρωμιών της Κύπρου κατά ένα από τους πιο γνωστούς «μπαγισμούς» του Μπαγίς.
Και κάτι τέτοιο θα του είναι πολιτικά ανυπόφορο. Όπως θα είναι και ανυπόφορο και για τους δυο ισχυρούς πάτρωνες του, τον ισλαμιστή Πρωθυπουργό της Μεγάλης (Βuyuk) Τουρκίας του Ερντογάν και τον ομοϊδεάτη του και μέγα (buyuk) μάγιστρο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής Νταβούτογλου (a.k.a. γιο του Δαυίδ ή Davidson).
Όταν το 2009 ο Μπαγίς ανέλαβε το ευρωπαϊκό του πορτοφόλιο υποσχέθηκε στον Ερντογάν και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του ότι στη διάρκεια της θητείας του θα ξεπερνούσε με τις δεξιότητές του τα εμπόδια της ένταξης. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την εξουδετέρωση, κυριολεκτικά, της Κυπριακής Δημοκρατίας - την κατάλυση του κυπριακού κράτους του 1960. Όχι μόνο η Τουρκία και ο εκπρόσωπός της Μπαγίς στην ΕΕ δεν έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο αλλά αντίθετα την 1η Ιουλίου θα έχουν ηττηθεί κατά κράτος.
Προσωπικά εκτιμώ ότι ο Μπαγίς και το σινάφι του ενοχλούνται περισσότερο από μια κυπριακή προεδρία της ΕΕ παρά από μια «μη επίλυση» του Κυπριακού όπως διατείνονται. Πέραν του ότι η κυπριακή προεδρία θα σηματοδοτήσει την αποτυχία της από το 1974 στρατηγικής τους για την κατάλυση του κυπριακού κράτους, τα καθημερινά δρώμενα του εξαμήνου στις Βρυξέλλες αλλά και στη Λευκωσία θα τους υπενθυμίζουν ότι όσο Μεγάλη (Βuyuk) και να είναι η Τουρκία, είναι αδύναμη μπροστά στους θεσμούς και στο δίκαιο.
* Ο Μάριος Ευρυβιάδης διδάσκει Διεθνείς Σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.