Κύπρος - Σαρανταρίσαμε στο ίδιο σημείο

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Όσοι το 1974 ήμασταν μαθητές στο δημοτικό σχολείο και στο μάθημα της ιστορίας μαθαίναμε για τον β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μας φαινόταν ένα πολύ μακρινό γεγονός που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα της εποχής που ζούσαμε. Η ιστορία της Άννας Φρανκ ακουγόταν σαν παραμύθι όπως κι ο Όλιβερ Τουίστ. Κι ας είχαν περάσει 34 μόνο χρόνια. Δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε πως άνθρωποι που ζούσαν γύρω μας είχαν βιώματα από τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, μετράμε τα χρόνια μετά την εισβολή, ακριβώς σαράντα, αλλά τα γεγονότα δεν ανήκουν στο μάθημα της ιστορίας. Είναι η πραγματικότητα μας.

Ακόμα θάβουμε νεκρούς, ζούμε σε προσφυγικούς οικισμούς, ψάχνουμε αγνοούμενους, ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα υπάρξει κάποιου είδους λύση ενώ τα κόμματα επιδίδονται σε αλληλοκατηγορίες για το ποιοι είναι προδότες και ποιοι πατριώτες. Οι ενήλικες όλα αυτά. Τα παιδιά που είναι σήμερα στο δημοτικό σχολείο, όπως και εμείς τότε, ίσως όταν ακούνε τον αριθμό σαράντα να τους φαίνεται τόσο μακρινό όσο και η εποχή που ζούσαν οι δεινόσαυροι στη γη. Όταν βλέπουν στην τηλεόραση, επετειακά κάθε Ιούλιο και Αύγουστο, σκηνές από την τουρκική εισβολή και τα όσα ακολούθησαν, να τους μοιάζει ένα γεγονός που αφορά ανθρώπους που δεν βρίσκονται πια ανάμεσα μας. Ακόμα κι οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων δεν μοιάζουν με αυτές που τα παιδιά βλέπουν γύρω τους. Οι εικόνες με τα παιδιά στους καταυλισμούς ίσως φαντάζουν στα σημερινά οκτάχρονα και δεκάχρονα σαν σκηνές από άλλες χώρες, από άλλες εποχές. Ίσως τα βλέπουν και τα αντιμετωπίζουν όπως όταν εμείς τότε βλέπαμε σκηνές από τις βομβαρδισμένες ευρωπαϊκές πόλεις. Αν μπορούσαμε να δούμε μέσα από τα μάτια των παιδιών ίσως να ήταν διαφορετική κι η αντιμετώπισή μας. Ίσως να μην πηγαίναμε κάθε χρόνο στο κοιμητήριο και να τσακωνόμαστε για το ποιοι νεκροί δικαιούνται τρισάγιο και ποιοι όχι, να μην χωριζόμασταν σε προδότες και πατριώτες. Ίσως να μην προσπαθούσαμε να κάνουμε πολιτική με ομιλίες σε ταφές οστών. Ίσως δεν πηγαινοερχόμασταν στα κατεχόμενα και μετά απαιτούσαμε από τους ξένους να μην κάνουν χειραψία με τον εχθρό μας. Ίσως καταφέρναμε να επικεντρωθούμε στην ουσία.

Ο στρογγυλός αριθμός των σαράντα, μας δίνει την αφορμή για φιέστες και ομιλίες. Δίνει την αφορμή στα κόμματα να πούνε τα δικά τους, να συσπειρώσουν τους οπαδούς, ενώ για όσους γεννήθηκαν κάποια χρόνια μετά το 1974 όλα αυτά είναι ξένα. Και μακάρι να μπορούν να κρατάνε μέσα τους τουλάχιστον την ουσία.  

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 17/07/2014