Ηθοποιός, συγγραφέας, στιχουργός, μα κυρίως σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας, ο Μιχάλης Κακογιάννης δημιούργησε σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο. Ανυπότακτος χαρακτήρας, θα πάρει μέρος από το εξωτερικό στον αντιδικτατορικό αγώνα. Για το σύνολο της προσφοράς του θα κερδίσει την αναγνώριση. Στη σκιά της αίγλης, θα νιώσει αυτόν τον γλυκό, αλλά και δυσβάσταχτο πόνο του ανεκπλήρωτου έρωτα!

Γεννημένος στη Λεμεσό το 1921, θα σπουδάσει Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο και θα εργαστεί στην ελληνική υπηρεσία του BBC. Σε ηλικία 22 ετών θα αναλάβει τη διεύθυνση της «Κυπριακής Ώρας».
Τη διετία 1953-1954 γράφει και σκηνοθετεί την ταινία «Κυριακάτικο ξύπνημα», με πρωταγωνιστές τους προικισμένους Δημήτρη Χορν, Έλλη Λαμπέτη, Γιώργο Παππά και με σκηνογράφο τον Γιάννη Τσαρούχη. Η ταινία σημαδεύει την καλλιτεχνική του πορεία, αλλά και την προσωπική του ζωή. Ερωτεύεται τη Λαμπέτη, μια γυναίκα που, όπως περιγράφουν όσοι τη γνώρισαν, ήταν δύσκολο να μην την ερωτευτείς!
Το αρχικό εμπόδιο, ο γάμος της με τον φίλο του Μάριο Πλωρίτη, θα δώσει τη θέση του σε άλλο, ακόμα μεγαλύτερο. Η Λαμπέτη ερωτεύεται τον Χορν! Ο Κακογιάννης θα παρακολουθεί στη σκιά τη θυελλώδη σχέση ανάμεσα σε δύο εκρηκτικές προσωπικότητες.
Πριν από 60 χρόνια, η αναφορά στον έρωτα του σκηνοθέτη για την πρωταγωνίστρια θα αποτελούσε φτηνό κουτσομπολιό. Σήμερα, που και οι τρεις έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου, ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Κακογιάννη, ο οποίος δημοσιοποιήθηκε από τον ίδιο μετά τον θάνατο της Λαμπέτη, αποκτά άλλη διάσταση.
Συγκινητική η αναφορά του Κακογιάννη στην τελευταία επίσκεψή του (1983), στο Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, λίγο πριν πάει σε θέατρο, και σπαρακτική, στην απλότητά της, η παράκληση της Λαμπέτη: «Πάρε με μαζί σου».
Το 1955 σκηνοθετεί τη «Στέλλα», με μια Μελίνα Μερκούρη να αποτυπώνει γλαφυρά στο πανί επιθυμίες γυναικών που δεν τόλμησαν να πραγματοποιήσουν.
Τα επόμενα χρόνια αποσπά διεθνή βραβεία με τις ταινίες «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1958), στις οποίες πρωταγωνιστεί η εκπληκτική Λαμπέτη.
Ακολουθούν οι ταινίες «Eroica» (1960), «Χαμένο κορμί» (1961), η πολυβραβευμένη «Ηλέκτρα» (1962) και το έργο - σταθμός «Αλέξης Ζορμπάς» (1964), με τον πληθωρικό και σκηνοθετικά ανοικονόμητο Άντονι Κουίν και τους Άλαν Μπέιτς, Ειρήνη Παππά, Λίλα Κέντροβα, Σωτήρη Μουστάκα και με το διαχρονικό μουσικό άκουσμα του Μίκη Θεοδωράκη.
Παράλληλα συγγράφει και σκηνοθετεί θεατρικά έργα και μεταφράζει στα ελληνικά Σαίξπηρ και στα αγγλικά αρχαίες τραγωδίες. Φτιάχνει στίχους τραγουδιών και, ηλικιακά ώριμος, ανεβάζει όπερες.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας θα παραμείνει στο εξωτερικό, συμμετέχοντας στην κάθε μορφής αντίσταση των εκεί Ελλήνων. Αντιδικτατορική δράση που δεν εξαργύρωσε πολιτικά μετά την πτώση της χούντας.
Με το ντοκιμαντέρ «Αττίλας 1974» θα περιγράψει την ωμότητα της τουρκικής εισβολής.
Έφυγε από τη ζωή στις 25 Ιουλίου 2011, φρόντισε όμως, εκτός από τις εξαιρετικές ταινίες του, να αφήσει ένα ακόμα ανεξίτηλο αποτύπωμα: το κοινωφελές Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και το ομώνυμο Πολιτιστικό Κέντρο στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο, το οποίο φιλοξενεί ποικίλες εκδηλώσεις (http://www.mcf.gr.). Σήμερα και αύριο, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και με πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Κραουνάκη, παίζονται οι τελευταίες παραστάσεις του έργου του Κώστα Βάρναλη «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη».

kosmaskefalos@gmail.com



Πηγή: Η Αυγή
Δημοσιεύτηκε στις 24/07/2014