Κύπρος - Η ιστορία των εκποιήσεων είναι κλασσική περίπτωση εμπαιγμού του λαού. Κλασσική περίπτωση κοροϊδίας. Κλασσική περίπτωση πολιτικής αναξιοπιστίας.

Οι εξαγγελίες-υπερπαραγωγή, οι εκποιήσεις και η κοροϊδία

Γ. Καλλινίκου

Είναι στιγμές που πραγματικά διερωτάται κάποιος αν ζούμε όλοι στον ίδιο τόπο. Αν ακούμε όλοι τα ίδια πράγματα. Αν αντιλαμβανόμαστε ορθά όσα ακούμε και όσα βλέπουμε. Μείζον θέμα των ημερών, αυτό των προδιαγραφόμενων εκποιήσεων περιουσιών δανειοληπτών που αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους. Το σκηνικό όπως αφήνεται να παρουσιαστεί, δείχνει καλά σχεδιασμένο. Η Τρόικα, αυτός «ο από μηχανής θεός» που ήρθε στη ζωή μας για να καθορίσει τα πάντα, υποτίθεται ότι ασκεί ασφυκτικές πιέσεις ώστε να ψηφισθεί από τη Βουλή άρον-άρον το νομοσχέδιο. Οι κυβερνώντες υποτίθεται ότι δίνουν μάχη για να κάμψουν τις πιέσεις της Τρόικας και είτε να εξασφαλιστεί κάποια παράταση είτε να μπουν τέτοιες πρόνοιες στο νομοσχέδιο ώστε να προστατεύονται στο μέτρο του δυνατού οι οικονομικά ασθενέστερες τάξεις του λαού. Και τα κόμματα; Εδώ μιλάμε για υπερθέαμα. Αστράφτουν και βροντούν σχεδόν όλα. Τα βάζουν με την σκληρή, αδηφάγο και αμείλικτη Τρόικα. Τα βάζουν και με την άτολμη, χλωμή και ανίσχυρη κυβέρνηση που αδυνατεί να κόψει το βήχα της Τρόικας. Μόνο με τον εαυτό τους δεν τα βάζουν.

Αυτοί έχουν εσαεί συγχωροχάρτι. Αν τους το έδωσε αυτοπροσώπως ο Πάπας είναι άγνωστο και δεν θα τολμήσουν να το παραδεχθούν, για να μην προκαλέσουν αντιδράσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για μια τέτοια «προδοσία». Σημασία έχει ότι ενίοτε, χρησιμοποιούν αυτό το συγχωροχάρτι, ώστε να ευθύνονται όλοι οι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι.
Σε αυτό το θέατρο που παίζεται όμως, διότι περί θεάτρου πρόκειται, πρωταγωνιστούν όλοι οι προαναφερθέντες. Άλλοι στο ρόλο του θύτη, άλλοι στο ρόλο του αντιπρόσωπου του θύτη και άλλοι στο ρόλο του συνήγορου του θύτη. Και στο ρόλο του θύματος; Εκεί πρωταγωνιστεί μόνο ο λαός. Ως συνήθως. Όχι μόνο γίνεται παιχνιδάκι στα σχέδια ή στην αδράνεια ή στην ανυπαρξία όλων των προαναφερθέντων, αλλά συνεχίζει να παρακολουθεί με μοναδική ανεκτικότητα, πώς επανειλημμένως τον σέρνουν σαν πρόβατο επί σφαγή.
Από πλευράς κυβερνώντων η μέθοδος είναι η γνωστή του πιστολιού στον κρόταφο. Αφήνει τα πάντα να φτάσουν σε χρόνο μηδέν και τότε ανασύρει τον εκβιασμό ότι δεν θα δοθεί η επόμενη δόση του δανείου. Την αφήνει να πλανάται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το μέλλον της οικονομίας του τόπου. Από πλευράς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, επίσης, το σενάριο είναι γνωστό. Στην αρχή το παίζουν μάγκες, κλωτσούν, αντιδρούν, αλλά στο τέλος κάποιοι συγκατανεύουν και τα νομοσχέδια περνούν. Όσο για το θύμα. Φωνάζει λίγο τις πρώτες μέρες, μπορεί οι πιο θερμόαιμοι να βρίσουν και λίγο, αλλά ξεθυμαίνουν, πληρώνουν το όποιο κόστος και η ζωή συνεχίζεται.
Η ιστορία των εκποιήσεων είναι κλασσική περίπτωση εμπαιγμού του λαού. Κλασσική περίπτωση κοροϊδίας. Κλασσική περίπτωση πολιτικής αναξιοπιστίας. Αρκεί ο καθένας να πάει 10 μήνες πίσω. Να θυμηθεί το υπερθέαμα που είχε στηθεί για να εξαγγείλει ο πρόεδρος Αναστασιάδης εκείνο το πρωτοποριακό σχέδιο προστασίας της πρώτης κατοικίας. Θυμηθείτε εκείνες τις βαρύγδουπες εξαγγελίες ότι το κράτος θα έπαιρνε τις κατοικίες όσων αδυνατούσαν να πληρώσουν τις δόσεις τους και ότι θα τους τις ενοικίαζε με μακροπρόθεσμο πλάνο ώστε κάποια στιγμή να ξοφλούσαν και να περνούσαν πάλι στην ιδιοκτησία τους. Δέκα ολόκληροι μήνες. Και όμως, δεν έγινε το παραμικρό. Ποτέ δεν ψηφίστηκε κάτι τέτοιο. Διότι αν είχε ψηφιστεί, ακόμη και αν η Τρόικα ήταν άκαμπτη στο θέμα των εκποιήσεων, οι φτωχούληδες του Θεού, θα ήξεραν ότι δεν θα έχαναν τα σπίτια τους. Θα περνούσαν για κάποια χρόνια στα χέρια του τόσο «σπλαχνικού» κράτους και πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θα ήταν. Όταν κάποιες φορές αυτή στήλη επικρίνει την κυβέρνηση ότι ασχολείται μόνο με τις επικοινωνιακές εικόνες που θέλει να περνά και πολύ λίγο με τα έργα, κάποιοι την κατηγορούν ότι είναι αυστηρή έως και άδικη. Δυστυχώς, όμως, οι πράξεις άλλα αποδεικνύουν.
Όσο για τα κόμματα και το δικό τους θεατρινισμό, τι να πει κάποιος; Όταν ο Αναστασιάδης παρουσίαζε σε εκδήλωση-υπερπαραγωγή το προαναφερθέν πλάνο, κάποια κόμματα υπερθεμάτιζαν ή ήταν και πιο προχωρημένα από την κυβέρνηση. Όπως το ΑΚΕΛ, που διακήρυττε ότι από τον Μάρτιο του 2013 έχει καταθέσει στη Βουλή σχετικό νομοσχέδιο αλλά δεν έχει συζητηθεί. Και με κορώνες ευαγγελιζόταν ότι «η διασφάλιση της πρώτης κατοικίας αποτελεί κόκκινη γραμμή». Έμειναν όμως, όλοι στις εξαγγελίες και στις κορώνες. Δεν έπραξαν το παραμικρό. Όταν διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση δεν προχώρησε σε υλοποίηση των εξαγγελιών της, δεν ανέλαβαν πρωτοβουλία. Σήμερα αντιδρούν, φωνάζουν και καταγγέλλουν. Αλλά είναι πολύ αργά. Τώρα πια, θα γίνει αυτό που θέλει η Τρόικα. Και ο λαουτζίκος σύντομα θα κλαίει επί των νέων ερειπίων. Κάποιοι πρόσφυγες ή τα παιδιά τους πιθανότατα να ξαναγίνουν πρόσφυγες. Κι αυτό το κλάμα όμως, λίγο θα κρατήσει. Η ζωή θα συνεχιστεί στους γνωστούς ρυθμούς της κυπριακής ραστώνης…

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 24/07/2014