Δημοκρατική επανάσταση ή πόλεμος μεταξύ των φυλών;
THOMAS L. FRIEDMAN
Ο Ντέιβιντ Κερκπάτρικ, ο επικεφαλής του γραφείου των "New York Times" στο Κάιρο, έγραψε πρόσφατα από τη Λιβύη ένα άρθρο, στο οποίο έθετε ένα ερώτημα-κλειδί για όλες τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο: "Το ερώτημα πλανάται πάνω από τη λιβυκή επανάσταση από τη στιγμή που ο πρώτος διοικητής τεθωρακισμένου λιποτάκτησε προκειμένου να διαμαρτυρηθεί στο πλευρό των εξαδέλφων του στη Βεγγάζη: είναι η μάχη για τη Λιβύη μια σύγκρουση ανάμεσα σε έναν στυγνό δικτάτορα και τη δημοκρατική αντιπολίτευση; Ή μήπως πρόκειται για έναν διαφυλετικό εμφύλιο πόλεμο;".
Το ερώτημα είναι καίριο διότι υπάρχουν δύο είδη κρατών στη Μέση Ανατολή: οι "πραγματικές χώρες" με μακρά ιστορία στην επικράτειά τους και ισχυρή εθνική ταυτότητα (Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Ιράν) και εκείνες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "φυλές με σημαίες" ή πιο τεχνητά κράτη με σύνορα που τραβήχτηκαν σε ευθείες γραμμές από τις γραφίδες των αποικιακών δυνάμεων, εγκλωβίζοντας εντός τους μυριάδες φυλές και σέκτες, οι οποίες όχι μόνο δεν θέλησαν ποτέ να ζήσουν όλες μαζί, αλλά ούτε αφομοιώθηκαν ποτέ σε μια ενιαία κοινωνία πολιτών.
Πρόκειται για τη Λιβύη, το Ιράκ, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, το Κουβέιτ, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Οι φυλές και οι σέκτες που απαρτίζουν αυτά τα πιο τεχνητά κράτη κρατούνταν επί μακρόν ενωμένες κάτω από τη σιδερένια γροθιά των αποικιακών δυνάμεων, των μοναρχών ή των δικτατόρων. Δεν έχουν πραγματικούς "πολίτες" με τη σύγχρονη έννοια του όρου.
Δεν είναι τυχαίο που οι δημοκρατικές εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή άρχισαν σε τρεις πραγματικές χώρες -στο Ιράν, την Αίγυπτο και την Τυνησία- όπου ο πληθυσμός έχει εκσυγχρονισθεί, υπάρχουν μεγάλες ομοιογενείς πλειονότητες που θεωρούν το έθνος σημαντικότερο από τη σέκτα ή τη φυλή και έχουν επαρκή αμοιβαία εμπιστοσύνη ώστε να προχωρήσουν μπροστά σαν οικογένεια. Καθώς όμως αυτές οι επαναστάσεις εξαπλώνονται στις περισσότερο φυλετικές - σεκταριστικές κοινωνίες, καθίσταται δύσκολο να διακρίνει κανείς πού σταματά η αναζήτηση για τη δημοκρατία και πού αρχίζει η σύγκρουση για τη φυλετική επικράτηση.
Η Λιβύη είναι μόνο το πρώτο μιας σειράς ηθικών και στρατηγικών διλημμάτων, τα οποία θα αντιμετωπίσουμε καθώς οι αραβικές εξεγέρσεις εξαπλώνονται σε αυτές τις "φυλές με τις σημαίες". Δεν θέλω να είμαι σκληρός με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Το ζήτημα είναι περίπλοκο και σέβομαι την επιθυμία του να αποτρέψει μαζικές δολοφονίες αμάχων στη Λιβύη. Αλλά πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Αυτό που έκανε το αιγυπτιακό δημοκρατικό κίνημα τόσο δυνατό ήταν ότι ανήκε στον αιγυπτιακό λαό. Πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί όταν επεμβαίνουμε σε τόπους που θα μπορούσαν να καταρρεύσουν στα χέρια μας, α λα Ιράκ, ειδικά όταν δεν γνωρίζουμε, α λα Λιβύη, ποιες είναι πραγματικά οι ομάδες της αντιπολίτευσης - δημοκρατικά κινήματα με φυλετικές ηγεσίες ή φυλές που εκμεταλλεύονται τη δημοκρατική ρητορική;».
ΠΗΓΗ : «NEW YORK TIMES» / «ΝΕΑ»
THOMAS L. FRIEDMAN
Ο Ντέιβιντ Κερκπάτρικ, ο επικεφαλής του γραφείου των "New York Times" στο Κάιρο, έγραψε πρόσφατα από τη Λιβύη ένα άρθρο, στο οποίο έθετε ένα ερώτημα-κλειδί για όλες τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο: "Το ερώτημα πλανάται πάνω από τη λιβυκή επανάσταση από τη στιγμή που ο πρώτος διοικητής τεθωρακισμένου λιποτάκτησε προκειμένου να διαμαρτυρηθεί στο πλευρό των εξαδέλφων του στη Βεγγάζη: είναι η μάχη για τη Λιβύη μια σύγκρουση ανάμεσα σε έναν στυγνό δικτάτορα και τη δημοκρατική αντιπολίτευση; Ή μήπως πρόκειται για έναν διαφυλετικό εμφύλιο πόλεμο;".
Το ερώτημα είναι καίριο διότι υπάρχουν δύο είδη κρατών στη Μέση Ανατολή: οι "πραγματικές χώρες" με μακρά ιστορία στην επικράτειά τους και ισχυρή εθνική ταυτότητα (Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Ιράν) και εκείνες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "φυλές με σημαίες" ή πιο τεχνητά κράτη με σύνορα που τραβήχτηκαν σε ευθείες γραμμές από τις γραφίδες των αποικιακών δυνάμεων, εγκλωβίζοντας εντός τους μυριάδες φυλές και σέκτες, οι οποίες όχι μόνο δεν θέλησαν ποτέ να ζήσουν όλες μαζί, αλλά ούτε αφομοιώθηκαν ποτέ σε μια ενιαία κοινωνία πολιτών.
Πρόκειται για τη Λιβύη, το Ιράκ, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, το Κουβέιτ, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Οι φυλές και οι σέκτες που απαρτίζουν αυτά τα πιο τεχνητά κράτη κρατούνταν επί μακρόν ενωμένες κάτω από τη σιδερένια γροθιά των αποικιακών δυνάμεων, των μοναρχών ή των δικτατόρων. Δεν έχουν πραγματικούς "πολίτες" με τη σύγχρονη έννοια του όρου.
Δεν είναι τυχαίο που οι δημοκρατικές εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή άρχισαν σε τρεις πραγματικές χώρες -στο Ιράν, την Αίγυπτο και την Τυνησία- όπου ο πληθυσμός έχει εκσυγχρονισθεί, υπάρχουν μεγάλες ομοιογενείς πλειονότητες που θεωρούν το έθνος σημαντικότερο από τη σέκτα ή τη φυλή και έχουν επαρκή αμοιβαία εμπιστοσύνη ώστε να προχωρήσουν μπροστά σαν οικογένεια. Καθώς όμως αυτές οι επαναστάσεις εξαπλώνονται στις περισσότερο φυλετικές - σεκταριστικές κοινωνίες, καθίσταται δύσκολο να διακρίνει κανείς πού σταματά η αναζήτηση για τη δημοκρατία και πού αρχίζει η σύγκρουση για τη φυλετική επικράτηση.
Η Λιβύη είναι μόνο το πρώτο μιας σειράς ηθικών και στρατηγικών διλημμάτων, τα οποία θα αντιμετωπίσουμε καθώς οι αραβικές εξεγέρσεις εξαπλώνονται σε αυτές τις "φυλές με τις σημαίες". Δεν θέλω να είμαι σκληρός με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Το ζήτημα είναι περίπλοκο και σέβομαι την επιθυμία του να αποτρέψει μαζικές δολοφονίες αμάχων στη Λιβύη. Αλλά πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Αυτό που έκανε το αιγυπτιακό δημοκρατικό κίνημα τόσο δυνατό ήταν ότι ανήκε στον αιγυπτιακό λαό. Πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί όταν επεμβαίνουμε σε τόπους που θα μπορούσαν να καταρρεύσουν στα χέρια μας, α λα Ιράκ, ειδικά όταν δεν γνωρίζουμε, α λα Λιβύη, ποιες είναι πραγματικά οι ομάδες της αντιπολίτευσης - δημοκρατικά κινήματα με φυλετικές ηγεσίες ή φυλές που εκμεταλλεύονται τη δημοκρατική ρητορική;».
ΠΗΓΗ : «NEW YORK TIMES» / «ΝΕΑ»
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire