Ιαπωνία, ιστορία γραμμένη με πέτρες, ζεματιστό νερό, ραδιενέργεια και φλόγες

Εφήμερα...

  ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Μόλις που πρόλαβα τις άγκυρες και μπήκα στο βαπόρι. «Κασίμα Μαρού», το λέγανε, με Γιαπωνέζους ναυτικούς και δηλωμένη ρότα: Πορτ Σάιντ - Ιαπωνία. Πίσω αστράφταν κεραυνοί στην άκρη της Βεγγάζης, κι έφταναν ώς εκεί, στο ήσυχο Πορτ Σάιντ, κλάματα και βλαστήμιες, κραυγές και μοιρολόγια...

Τώρα, πώς έμπλεξε πρόσωπα κι εποχές το όνειρο δεν ξέρω. Στο υπογράφω, όμως, πως ήταν εκεί -μαυριδερός, παράταιρος και φάλτσος- μέσα στο σμάρι των εθνών, εκείνος ο δικός μας, ο παππούς από την Κρήτη, ο Νίκος Καζαντζάκης... Καλά κατάλαβες: αποβραδίς θυμήθηκα εκείνο το παλιό το «Ταξιδεύοντας» -εκδόσεις «Δίφρος», αν θυμάσαι- κι άκουγα μέχρι το πρωί τον Καζαντζάκη να μιλάει για την «γκέισα των εθνών», την Ιαπωνία, και ξώκειλε η νύχτα κι ήρθε μέρα, κι εγώ εκεί, ανάμεσα στις κερασιές άκουγα χάι κάι και σαμισέν, το τρίχορδο λάουτο, μα προ παντός τα λόγια του παππού για το βασανισμένο σώμα της Ιαπωνίας, για «όλη την τραγική της ιστορία, γραμμένη με πέτρες, ζεματιστό νερό και φλόγες», ώσπου τον άκουσα να λέει πως οι καταστροφές είναι η αρχή του νέου κύκλου και ότι «μετουσιώνεται η έννοια του εφήμερου στη γενναία ψυχή του Γιαπωνέζου»...
Τότε σώπασε κι ο φλύαρος Πολωνός πιανίστας -του είπα και εγώ πως ήρθαμε ισόπαλοι στο Φάληρο και ησύχασε-, κι ο Κρητικός σηκώθηκε στη μέση στο βαπόρι και είπε με δυνατή φωνή: «Αντί να γίνει μοιρολατρία κι απόγνωση, γίνεται λαχτάρα να χαρεί, να δουλέψει, να γεννήσει, πριν έρθει ο σεισμός, ο ανεμοστρόβιλος κι ο θάνατος»...