Πράσινες ρωγμές...
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
..Αν η αντίδραση των Γερμανών πολιτών, που εκφράστηκε με μαζική ψήφο υπέρ των Πράσινων, θεωρηθεί συναισθηματικής τάξεως, μια άμεση αυθόρμητη ανταπόκριση υπαγορευμένη από τον φόβο για τα πυρηνικά, τότε θα συναριθμηθεί με ανάλογες εκλογικές συμπεριφορές που έχουν παρατηρηθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες τα προηγούμενα χρόνια: ένα οξυμένο περιβαλλοντικό πρόβλημα (το νέφος, επί παραδείγματι, ή καταστροφικές πυρκαγιές, ή η ρύπανση κοντινής θάλασσας) ενισχύει την πράσινη κάλπη.
Μόνο που η ενίσχυση αυτή είναι προσωρινή και επειδή δεν απορρέει από βαθιά οικολογική συνείδηση, αλλά από το διεγερμένο θυμικό, αίρεται είτε όταν το πρόβλημα επιλυθεί (ή απλώς όταν ανακοινώνεται ότι θα ληφθούν μέτρα αντιμετώπισής του) είτε όταν οι Πράσινοι, αναλαμβάνοντας ένα μερίδιο κυβερνητικής εξουσίας αποδεικνύονται υστερούντες των διακηρύξεών τους.
Στη Γερμανία, λόγου χάρη, το 1999, οι Πράσινοι, καίτοι οικολογούντες, πείστηκαν από τον ηγέτη τους κ. Γιόσκα Φίσερ, υπουργό Εξωτερικών τότε, και δεν εναντιώθηκαν στη διά βομβαρδισμών διάλυση της Γιουγκοσλαβίας· προφανώς είχαν αποδεχθεί ότι προείχε το "ανθρωπιστικό" της σχετικής θλιβερής ρητορικής, οπότε το οικολογικό πρόβλημα (του απεμπλουτισμένου ουρανίου συμπεριλαμβανομένου) είχε πέσει σε τρίτη μοίρα, είχε καταντήσει να φαίνεται πολυτέλεια.
Αυτό είναι άλλωστε το γενικότερο πρόβλημα: ότι ο οικολογικός προβληματισμός και η συνοδός περιβαλλοντική δράση θεωρούνται πολυτέλεια, κάτι σαν κοινωνικοπολιτικό παντεσπάνι όταν δεν περισσεύει το ψωμί. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει ισχυρό πανευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πιέζεται από κανέναν, ώστε να αποφασίσει εντατικότερους ελέγχους των πυρηνικών εγκαταστάσεων, με αυστηρότερα κριτήρια και δίχως αργοπορία. Προφανώς, οι ηγέτες της δεν βρήκαν χρόνο να ρίξουν μια ματιά στον χάρτη επικινδυνότητας που δημοσίευσε η Greenpeace, με ευάλωτους ή "ύποπτους" πυρηνικούς αντιδραστήρες σε δεκαπέντε χώρες της ηπείρου μας...
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
..Αν η αντίδραση των Γερμανών πολιτών, που εκφράστηκε με μαζική ψήφο υπέρ των Πράσινων, θεωρηθεί συναισθηματικής τάξεως, μια άμεση αυθόρμητη ανταπόκριση υπαγορευμένη από τον φόβο για τα πυρηνικά, τότε θα συναριθμηθεί με ανάλογες εκλογικές συμπεριφορές που έχουν παρατηρηθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες τα προηγούμενα χρόνια: ένα οξυμένο περιβαλλοντικό πρόβλημα (το νέφος, επί παραδείγματι, ή καταστροφικές πυρκαγιές, ή η ρύπανση κοντινής θάλασσας) ενισχύει την πράσινη κάλπη.
Μόνο που η ενίσχυση αυτή είναι προσωρινή και επειδή δεν απορρέει από βαθιά οικολογική συνείδηση, αλλά από το διεγερμένο θυμικό, αίρεται είτε όταν το πρόβλημα επιλυθεί (ή απλώς όταν ανακοινώνεται ότι θα ληφθούν μέτρα αντιμετώπισής του) είτε όταν οι Πράσινοι, αναλαμβάνοντας ένα μερίδιο κυβερνητικής εξουσίας αποδεικνύονται υστερούντες των διακηρύξεών τους.
Στη Γερμανία, λόγου χάρη, το 1999, οι Πράσινοι, καίτοι οικολογούντες, πείστηκαν από τον ηγέτη τους κ. Γιόσκα Φίσερ, υπουργό Εξωτερικών τότε, και δεν εναντιώθηκαν στη διά βομβαρδισμών διάλυση της Γιουγκοσλαβίας· προφανώς είχαν αποδεχθεί ότι προείχε το "ανθρωπιστικό" της σχετικής θλιβερής ρητορικής, οπότε το οικολογικό πρόβλημα (του απεμπλουτισμένου ουρανίου συμπεριλαμβανομένου) είχε πέσει σε τρίτη μοίρα, είχε καταντήσει να φαίνεται πολυτέλεια.
Αυτό είναι άλλωστε το γενικότερο πρόβλημα: ότι ο οικολογικός προβληματισμός και η συνοδός περιβαλλοντική δράση θεωρούνται πολυτέλεια, κάτι σαν κοινωνικοπολιτικό παντεσπάνι όταν δεν περισσεύει το ψωμί. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει ισχυρό πανευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πιέζεται από κανέναν, ώστε να αποφασίσει εντατικότερους ελέγχους των πυρηνικών εγκαταστάσεων, με αυστηρότερα κριτήρια και δίχως αργοπορία. Προφανώς, οι ηγέτες της δεν βρήκαν χρόνο να ρίξουν μια ματιά στον χάρτη επικινδυνότητας που δημοσίευσε η Greenpeace, με ευάλωτους ή "ύποπτους" πυρηνικούς αντιδραστήρες σε δεκαπέντε χώρες της ηπείρου μας...
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire