Το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου

 Γιάννης Τριάντης
Γέμισε διαδόχους το άλαλο και αμήχανο βασίλειο του ΠΑΣΟΚ. Ομάδες, ομαδούλες, φιλοδοξίες και «στίλβοντα μαχαίρια». Συνέβαινε και παλιά. Εχανε κόσμο, βίωνε αποχωρήσεις και διαγραφές, αλλά παρέμενε αρραγές. Με συγκολλητική ουσία την εξουσία. Και όσο περισσότερο εμφανιζόταν μεταλλαγμένο και «σύγχρονο» -υστερώντας ενίοτε σε ριζοσπαστισμό ακόμη της κλασικής Δεξιάς- τόσο κέρδιζε συμμάχους από το αστείρευτο κοίτασμα της διαπλοκής και από τον βιότοπο του θάλλοντος ευρωπαϊκού συντηρητισμού. Υπήρχε και κάτι άλλο που κρατούσε το ΠΑΣΟΚ αρραγές. Η σφραγίδα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ανεξίτηλη στην πλειονότητα του κόσμου και των στελεχών του, παρά τον σημιτικό ιό. Αυτή τη σφραγίδα κατόρθωσε τεχνητά να φρεσκάρει ο Γ. Παπανδρέου, πλασάροντας ψεύτικα έναν νέο Παπανδρεϊσμό. Τώρα, πάει κι αυτός. Απαξιώθηκε και χλώμιασε. Η παρουσία του είναι πια τοξική για το ΠΑΣΟΚ. Και αφετηρία διάσπασης ...Αλλά εκείνος ο Χρυσοχοΐδης! Αποθέωνε τον Γ. Παπανδρέου και τη θανάσιμη μνημονιακή ατραπό, αλλά τώρα βγήκε ξιφήρης στον δρόμο της ανατροπής. Καταστροφική η διετία! Χάος έφερε στη χώρα! Την οδήγησε στην κόλαση! Αυτό δεν λέγεται κυβίστηση. Ούτε απλώς αχαριστία. Πρόκειται για αξιοθρήνητο σκετσάκι οικτρής παράστασης, στην οποία πρωταγωνιστούν πεφυσιωμένοι άνθρωποι, που ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι αξίζουν λιγότερο από την κατασκευασμένη (μηντιακή) εικόνα τους